Hernieuwde kennismaking en herinneringen…

Bijna 65 jaar geleden ben ik geboren in het dorpje Sloten, dat toen al bij Amsterdam hoorde. Ik was er al jaren niet meer geweest, familie woonde er niet meer, alleen een paar vrienden waar ik al een paar jaar niet meer was geweest.

Onlangs kreeg ik een klein berichtje via Schoolbank van Leo, een oud-klasgenoot. We zaten 6 jaar lang bij elkaar in de klas op de Lagere School en 4 jaar op dezelfde Mulo, hoewel daar niet bij elkaar in de klas.
We stuurden wat berichtjes over en weer en Leo stelde voor om een afspraak te maken om elkaar te ontmoeten en dan herinneringen op te halen aan onze schooltijd.

Luchtfoto Sloten

Het leek mij ook hartstikke leuk en de afspraak zou plaatsvinden in ons oude dorpje. De planning was om dan een rondwandeling te gaan maken. Hij had wel een aantal plekken bedacht waar hij graag heen wilde. Donderdag 5 maart werd vastgelegd, het zou een mooie dag worden qua weer en dat was het ook.

Om 11 uur ontmoetten we elkaar in een café-restaurant bij de brug naar Badhoevedorp. Leo was zelf 40 jaar niet meer op het dorp geweest. De begroeting was allerhartelijkst, maar hij had me wel een beetje bedot. De foto op Schoolbank was ‘en profil’ en van heel wat jaartjes eerder. Als ik hem zo ergens tegen was gekomen had ik hem nooit herkend. Maar hij was wel echt Leo. Hij had van mij wel een recente foto gezien en herkende mijn stem.

Klassenfoto 1961-1962 Leo rechtsboven naast de ‘meester’.
Ik rechtsonder…

Hij noemde me in de e-mails Treesje, net zoals vroeger op school en hij bleef dat ook doen. Ik was vroeger heel klein en tenger en dat had hij nog steeds in gedachten, inmiddels is er het een en ander veranderd ;-).
Hij bestelde koffie met appeltaart en vertelde de serveerster dat we elkaar bijna 50 jaar niet gezien hadden en wat we die dag zouden gaan doen. We hadden best veel te vertellen, maar dat kan ook niet anders na zoveel tijd. Stiltes zijn er niet gevallen, maar ja, voor wie mij enigszins kent is dat ook al geen nieuws.

Na de koffie gingen we aan de wandel. Het was reuze gezellig en we stopten vaak om te praten over de winkeltjes, die er niet meer waren, en waar welke winkel was geweest. We stopten bij de Speeltuin waar we vaak speelden en naar de dansavonden gingen in onze tienerjaren. Daarnaast stond het statige herenhuis met de grote beukenbomen ervoor, dat wij (man en ik in 1985) bijna hadden gekocht. We hadden een optie als eerste koper bij de Gemeente Amsterdam die toen eigenaar was, als de huurders eruit zouden gaan. Op een bepaald moment kregen we bericht dat we het huis konden komen bezichtigen omdat het dus verkocht  ging worden. Helaas kwam dat net te laat, we hadden toen net een woonark gekocht die niet zo snel weer verkocht zou zijn. Het huis op zich was niet eens te duur maar de erfpacht die moest worden betaald nekte ons. Het zou ook een 10-jarenplan zijn geworden, misschien nog wel langer voor het helemaal klaar zou zijn, want letterlijk alles moest vernieuwd worden, maar achteraf was dat het zeker waard geweest (2 minuut 14 in het filmpje onderaan). Toch wel een gemiste kans… ik vind het nog steeds een prachtig huis.

Banpaal uit 1794

Er tegenover stond het huis van de dokter, het was een beetje een vreemde dokter, dat vond iedereen.
Volgens Leo reed hij ooit eens in de winter met een sliert kinderen op schaatsen achter zijn Morris Mini over de bevroren/besneeuwde straat.
Verderop nog meer winkels en het Parochiehuis, waar de ‘clubs’ en de ‘tieneravonden’ werden gehouden, de banpaal, toch een monument in zo’n klein dorpje, en we liepen achterom naar de school. Alles was nog hetzelfde, de fietsenstalling, de grote deuren en de trappen. Zo leuk om weer te zien.

Achter in het steegje naast het witte huis links woonde ik

Vervolgens staken we over naar naar mijn ouderlijk huis tegenover de school, waar de eigenaars in zijn gaan wonen na het vertrek van mijn moeder in 2002. Het is niet mijn geboortehuis, dat was een klein tuinhuisje achter het huisje van mijn grootouders, die woonden op een steenworp afstand, maar ik heb er van mijn 4e tot mijn 20e jaar gewoond.

We wandelden door naar de kroeg tegenover de kerk. Leo ging daar in zijn tienerjaren op zondag met vrienden biljarten, toen het alleen nog een café was. In die tijd kwam ik er nooit.

RK St Pancratiuskerk en de pastorie

We hadden ook wel even de kerk in willen lopen maar die werd helaas net afgesloten. Daar hebben we vroeger ook heel wat uurtjes doorgebracht. Vooral Leo, want hij moest niet alleen op zondag naar de kerk, maar ook elke dag voor schooltijd.
In mijn tienerjaren werden er de jongeren-missen gehouden, swingende missen met moderne zang, dan ging ik zelfs graag naar de kerk, als ik maar kon meezingen.
Ik ben zelf in die kerk gedoopt, heb er mijn 1e en Plechtige Communie gedaan, het Vormsel ontvangen, ben er getrouwd en ook mijn eigen kinderen zijn er gedoopt. Mijn vader is vanuit deze kerk begraven en uiteraard meer familieleden. Maar ik kan me natuurlijk zo ook nog wel herinneren hoe die kerk er van binnen uit ziet.

Het kleinste politiebureautje van Nederland

In het huisje uiterst rechts woonde Leo

Daarna wandelden we op ons gemakje terug naar het Dorpsplein. We bekeken het piepkleine politiebureautje, dat het kleinste politiebureautje van Nederland blijkt te zijn, en liepen naar het huisje waar Leo had gewoond en daarna naar het huis van zijn oma. Hij heeft daar, met zijn vader, moeder en nog 3 kinderen 1 jaar ingewoond. Ze kwamen uit de rimboe van Brazilië en hadden toen nog geen eigen woonruimte. Hij was toen nog nooit naar school geweest en was een beetje een bozig jongetje dat het veel te koud vond in Nederland. Maar op school kon hij goed meekomen, want hij hoorde volgens mij al heel snel bij de besten van de klas, al wil hij dat nu niet meer toegeven ;-).

Bus G

We herinnerden ons Bus G die ons toen naar Amsterdam bracht, de eindhalte was bij de brug.

We hebben heel veel bijgepraat en ook veel gelachen. Nadat we een broodje zijn gaan eten wandelden we nog even langs de molen en het water richting het gemaal waar mijn opa zijn palingen ving (de oude stroper) en waar Leo altijd met zijn vrienden viste. Daarna hebben we nog iets gedronken, wat nagepraat over de dag en namen we afscheid.

Klik op de foto’s om ze te vergroten!

Het was een erg leuke dag en heel speciaal om eens met andere ogen te kijken naar alles wat vroeger zo vertrouwd was. En die herinneringen delen, met iemand die dezelfde herinneringen heeft, was extra leuk.

Leo, nogmaals bedankt voor je gezelschap en je gezelligheid, ik heb sowieso echt van deze hernieuwde kennismaking en deze dag genoten!

Toen we afscheid genomen hadden ben ik nog even mijn oude vrienden gaan opzoeken die zomaar allebei thuis waren! Heel fijn ze weer gezien te hebben en al was het een paar jaar geleden, het was weer als vanouds, ze zijn weer terug in mijn leven en dat maakt me heel blij!

Vraagje voor mijn lezers:
Zijn jullie wel eens terug geweest naar de plaats waar je bent geboren of waar je je jeugd hebt doorgebracht? Of woon je er misschien nog steeds?