Verhuisdrift… (1)

Hoe wij als bloggers elkaar toch kunnen inspireren, dat vind ik nou zo leuk!

Harrij (blogt niet meer) heeft al 15 logjes volgetikt met prachtige gedichten over alle huizen waar hij en zijn vrouw de laatste 21 jaar in gewoond hebben. De 16e zit er ook aan te komen, want ze gaan dus nog een keer verhuizen…

Zover ga ik niet, voor wat betreft de gedichten dan. Ik heb veel bewondering voor mensen die daar goed in zijn maar ik ben er geen ster in. Ik ben al blij als ik een limerick of een Sinterklaasgedicht in elkaar gedraaid krijg.

Maar toch wil ik wel een serie logjes wagen aan de woningen waar ik met ‘man’ heb gewoond tijdens ons 44-jarig huwelijk. 

Het zijn uiteindelijk 9 verhuizingen geworden… dus worden het ook 9 logjes over onze verhuisdrift!

Ons eerste huisje was een 2-kamer woning in de Reinwardtstraat in Amsterdam-Oost op de eerste etage. 

We hadden geen balkon aan de achterkant, alleen schuiframen in de slaapkamer en in de keuken. Aan de straatkant een klein Frans balkonnetje met openslaande deuren en aan beide kanten daarvan een raam. Nico had het huisje heel mooi opgeknapt, zelf ook een wandmeubel en een stereomeubel gemaakt van wengé. We hadden flink gespaard en konden het leuk inrichten. Het werd een modern geheel met veel kleuren die toen, in 1971, in de mode waren. We kozen voor:

• Witte wollen vloertegels
• Een grote stoel met hoge rugleuning op draaipoot met roze wollen bekleding
• 2 kleine groene ribcord draaistoelen
• Een ronde glazen salontafel
• Een bijpassende Indiase poef
• Paarse gordijnen
• Eetkamerstoelen van wengé met groene ruitbekleding
• Een grote wengé tafel op roestvrijstalen poten
• Een wit wollen tafelkleed

Het was van alles wat, maar toch paste het allemaal perfect bij elkaar. We hadden alles bij een grote meubelzaak in Zwanenburg gekocht, ook de lampen, het bed, de linnenkast, een keukenbuffetkast en de kapstok.
We trouwden en vertrokken uit ons ouderlijk huis. We hadden heel veel planten en meestal, ondanks dat we niet veel geld hadden, bloemen in huis.
We waren echt apetrots. Met onze 21 en 20 jaar hadden we het toch mooi voor elkaar vonden we.

Toen ik zwanger was van onze zoon werd er een muurtje gezet in de L-vormige kamer om een babykamer te creëren, er kon net een commode en een ledikantje in staan. En de woonkamer werd dus nog een beetje kleiner. Uiteindelijk was het gewoon allemaal veel te krap en gingen we op zoek naar een ander huis.

Op de dag dat ik bij de Woningbouwvereniging ging informeren voor een flat in de Bijlmer, stortte de standaard van het babybadje in toen ik (toen nog Nicky) in bad deed… Een geweldige timing vind je niet? Ik hield mijn zoon van 4 maanden aan één arm omhoog en al het water uit het badje stroomde over de mooie wollen tegels en de daaronder liggende houten vloer. Wat een ellende. Als ik nog getwijfeld zou hebben of ik wel echt wilde verhuizen, dat eerste huisje was nou eenmaal heel speciaal, was die twijfel meteen weg. Alsjeblieft zeg… hoe eerder hoe beter. We hadden er 2 jaar en 8 maanden gewoond.

We kregen een 4-kamerflat toegewezen op de 1e etage (eigenlijk de 2e want gelegen boven de woonstraat zoals de overdekte galerij toen werd genoemd) en binnen een week hadden we de sleutel. De huur was 300,00 gulden meer, dus een flinke aderlating, maar we hebben het toch gedaan en kregen ook nog een beetje huursubsidie. We wilden zo snel mogelijk verhuizen en de nieuwe huurders voor het kleine huisje stonden al snel op de stoep. We wilden toen wat overname hebben voor alles wat eraan gedaan was. Nico was niet goed in onderhandelen en toevallig was Fred op bezoek, een vriend van ons. Hij heeft toen een uurtje voor mijn man gespeeld, hilarisch achteraf, ik was het echt al lang vergeten, maar hij herinnerde mij er laatst aan. Hij was goed in onderhandelen en we kregen uiteindelijk het bedrag dat we wilden hebben.

Reinwardtstraat in Amsterdam-Oost. 

Helaas heb ik weinig foto’s van de inrichting en al helemaal niet hier voorhanden. Maar wel één van het begin van de straat. Ons huisje lag ongeveer 7 woningen van de hoek, aan de linkerkant van de straat… op nummer 13. Boven IJzerhandel De Vijl.
Het pand is helaas gesloopt en opnieuw opgebouwd. Ziet er mooi uit, maar voor mij toch jammer. Ik herken het niet meer als ik er voor sta.

Goh, het heeft me nooit gestoord dat huisnummer, maar wie weet hoe het nu zou zijn als het nummer 11 of 15 was geweest…😉