Verhuisdrift… (2)

 

We verhuisden dus van de Reinwardtstraat in Amsterdam – Oost (Verhuisdrift 1) naar de Klieverink in de Bijlmermeer en genoten dat we hebben van die mooie flat.

Een soortgelijke flat als Klieverink, geen foto van mezelf voorhanden

We hadden het echt prima naar ons zin. Een ruime, zonnige woning met een groot balkon op de 2e woonlaag. Een heerlijke badkamer, een apart toilet, 3 slaapkamers, de keuken aan de galerijkant en een ruime woonkamer. We hadden ruimte genoeg. Er moest natuurlijk het een en ander aan meubels worden bijgekocht. Een bankstel, een slaapkamerameublement en nog wel meer spullen.

Er waren nog niet veel winkels in de buurt maar er was toen al wel heel veel groen. Elke dag ging ik 2 keer naar buiten met de baby, ’s morgens om boodschapjes te doen en ’s middags nog eens om de buitenlucht op te snuiven. Nicky groeide goed, we waren gezond en heel gelukkig.

Toen Nicky bijna een jaar was, raakte ik zwanger van Diana. Kort op elkaar dat wilden we graag, ze schelen nog geen 20 maanden, we waren erg blij. En we hadden een jongen en een meisje, een rijkeluiswens werd dat genoemd. Het was goed zo, meer kindjes zouden er niet komen.

Maar het wonen in een flat had ook zijn nadelen. Je stond niet zomaar buiten, op straat, als je de voordeur uitstapte. Dat was iets wat we allebei van huis uit wel gewend waren en eigenlijk waren we daar wel weer aan toe.

Nico zag het wel zitten om een huis te kopen, er waren veel nieuwe projecten te koop, mooie aanbiedingen in Noord Holland, bijvoorbeeld Purmerend en Hoorn enzovoort. Maar ik voelde er niets voor om verder dan nodig was bij mijn familie (lees: moeder) weg te gaan. Tenslotte was ze alleen na de dood van mijn vader en met nog een paar kinderen thuis wilde ik haar zoveel als mogelijk was zien en steunen.

Tot Nicky weer eens op het balkon speelde en met zijn handjes rond de spijlen van het hekwerk als zo vaak stond te kijken naar de kindertjes beneden die buiten bij een kinderdagverblijf speelden.
Ik hoor zijn stemmetje nog:  “Nittie ook kinties pelen…” Hij was toen tegen de 2 jaar, inmiddels dus 40 jaar geleden.
Zielig vond ik het. We deden hem 2 ochtendjes op het kinderdagverblijf, goed voor hem dachten we om met andere kinderen op te trekken. Maar dat was niet zo’n succes. Het zou toch mooi zijn als we zelf een echte tuin zouden hebben bij ons huis. We gunden onze kinderen zo graag diezelfde vrijheid die wij vroeger hadden.

Ik moest mezelf dus maar eens vermannen… Toen las ik kort daarna een advertentie in de krant van een nieuw te bouwen complex woningen in Lelystad. En toen hebben we toch de stap gezet om een eigen huis te kopen.

In de laatste winter, toen we nog in de Bijlmer woonden, hebben we, waar nu de A9 ligt, heerlijk met de kinderen gesleed van de hellingen, het was geweldig. Want vrijheid was er volop, alleen niet rond ons huis.

Zo eindigde ons avontuur in de Bijlmermeer, hoewel het toen al geen beste naam had, hebben we er heerlijk gewoond en ben ik er nooit bang geweest.
Eenmaal een raar pechgeval meegemaakt in de parkeergarage. We hadden een Citroen 2CV, de zogenaamde ‘lelijke eend’. Op een ochtend ging Nico naar het werk en er gebeurde niets toen hij de auto startte. De motorkap kon zo worden geopend, er zat geen slot op, en wat bleek, de accu was er gewoon uit gejat. Jammer, kostte toch weer geld, maar we hebben wel vreselijk moeten lachen. Je staat toch echt raar te kijken…

Klieverink 119, de oude flat is al lang gesloopt… maar ik heb er mooie herinneringen aan! We hebben er 2 jaar en 7 maanden gewoond.