Verhuisdrift… (3a)

 

Toch maar verhuizen, ja het zou er toch van gaan komen…
Ik wilde echt weg uit de Bijlmermeer (verhuisdrift 2), met name voor de kinderen.
De advertentie van het nieuw te bouwen complex woningen in Lelystad stond mij dus wel aan.

 Het huis lag zoals het groene huis. Destijds werden alle huizen opgeleverd met roodbruin hardhout, echt heel mooi. Nu is de hele wijk in allerlei kleuren geschilderd, wel jammer.  (Foto van internet)

Het zouden dus echt grote woningen worden, met elk een eigen kap/dak.
Een beetje Volendammer stijl. Beneden aan de tuinkant een grote schuifpui. Op de 1e en 2e verdieping aan de voor- én de achterkant ook een schuifpui. Echt heel erg mooie woningen zelfs, met een garage en met een leuke voor- en een grote achtertuin. Daar ging het natuurlijk ook om!

Ik had er goed over nagedacht of ik dit echt wel zag zitten, want ik schatte al in dat Nico het geweldig zou vinden. Ik zou niet meer zo makkelijk terug kunnen krabbelen…  dus… de advertentie laten zien en het idee geopperd om eens te gaan kijken waar het zou worden gebouwd en of het eventueel haalbaar zou kunnen zijn.
Nico wist niet wat hij hoorde en vroeg zich af of ik het echt wel zeker wist. Nou nee, dat niet, maar er moest toch iets veranderen voor de kinderen.

Een stel, waar we in de flat bevriend mee waren geraakt, had er ook wel oren naar. Dus zijn we ons op een zaterdag eens gaan oriënteren. We reden naar Lelystad, lieten ons goed informeren, hadden er wel oren naar en heel prettig, het was ook betaalbaar voor ons. Dus… na nog niet eens zo heel veel wikken en wegen hebben we de stap gezet.  We kochten het huis in september 1975, de oplevering zou in juni 1976 zijn.

De allereerste stap was de caravan in de verkoop zetten. Ik kan me niet meer zo goed herinneren hoe lang hij te koop heeft gestaan, niet lang in ieder geval. We kregen opmerkingen van: “Jullie gaan het missen, dat campinggevoel”. Maar wat veel mensen niet begrepen was dat we dat hele campinggevoel nooit gehad hadden. We verplaatsten ons huishouden en hadden een eigen ‘buiten’, daar ging het ons om.

Omdat er toch wel het een en ander aangeschaft moest worden, een grote koelkast en een gasfornuis met oven, gordijnen en vloerbedekking voor het hele huis, heb ik, samen met mijn buurvrouw, een baantje gezocht.
Zo werkten we dus van november 1975 t/m mei 1976 bij de Makro in het Industriegebied Amstel op de afdeling waar de artikelen geprijsd werden. Van maandag t/m donderdag van 18.00 tot 22.00 uur.

Best wel druk allemaal. Overdag het huishouden en de kinderen, die nog heel klein waren natuurlijk, de verhuizing voorbereiden, dat vooral in de laatste maanden en nog ’s avonds werken. Ik woog altijd zo rond de 55 kilo maar viel toen af bij het leven en woog op een bepaald moment nog maar 48 kilootjes. Mijn heupbotten staken eruit. Mensen om me heen werden ongerust maar ik was ervan overtuigd dat ik na de verhuizing de rust weer zou kunnen vinden en ik beloofde binnen 2 maanden weer 55 kilo te wegen. En natuurlijk heb ik woord gehouden :-).

Maar daar tussenin zit nog een heel stuk tijd natuurlijk, het logje wordt veel te lang als ik die hele verhuizing er allemaal nu al achteraan zou tikken, dus… wordt vervolgd!