Tijdens onze woonperiode in Lelystad (verhuisdrift 3a) en Lelystad (verhuisdrift 3b) kreeg ik toch een soort van heimwee naar mijn familie en naar Amsterdam.
Ik was helaas niet echt gelukkig.
Een jaar nadat we ons daar gevestigd hadden brak Nick zijn beentje op 4 jarige leeftijd. Hij viel met de fiets. Wat een ellende, geen ziekenhuis in de buurt, geen man in de buurt, die kluste bij om de kop van de hypotheek af te krijgen. Prima natuurlijk, maar ik was altijd alleen.
Ik kon er niet meer tegen.
Dus zijn we gaan kijken naar woningen in Amsterdam. In de Bijlmer, de wijk die toen net gebouwd was heette Kantershof (als ik het goed heb). Ook in andere delen van Amsterdam, want we wilden wel een eengezinswoning met een tuin. Diepe kasten waren het allemaal en zo duur.
Dus ik stelde mijn wensen bij en we bleven in Lelystad. Voor de kinderen was het een eldorado. Genieten in de tuin, buiten spelen, scholen op de fiets bereikbaar, zwembad in de buurt voor de zwemlessen, dans- en sportscholen vlakbij. Wat wil je eigenlijk nog meer?
Alleen die bruggen… met die fiets… wat een drama was dat toch steeds. Tot ik een autootje kreeg… een Citroën Dyane, klik HIER voor het berichtje daarover. Dat was wel een uitkomst.
Na 6 jaar Lelystad gebeurden er in ons leven een aantal dingen achter elkaar, waar ik hier niet over ga uitweiden, maar wat ons vertrek wel heeft versneld.
Ook was de werkgever van Nico aan hem aan het trekken met de vraag of hij niet naar het ‘westen’ terug wilde komen. De reiskosten werden te hoog etc. De werkzaamheden waren altijd in Amsterdam.
Dus, alle omstandigheden bij elkaar genomen, hebben we op een bepaald moment het huis te koop gezet en zijn vertrokken in oktober 1982.
We zijn toen tijdelijk bij mijn moeder ingetrokken en de kinderen gingen dus op Sloten naar school, dezelfde school waar ik zelf en Nico het laatste jaar op gezeten had, want een woning hadden we nog niet.
Uiteindelijk was het huis redelijk snel verkocht, hebben we onze inboedel door het verhuisbedrijf op laten slaan. De bedoeling was voorlopig een huis te huren en daar zou de werkgever mee helpen. Dat is ook gelukt, maar het was nieuwbouw en die bouw had tijd nodig. In juli 1983 kregen we een nieuwe woning in een splinternieuwe wijk in Mijdrecht.
2e huis van de hoek is Poldermolen 37
Weer een nieuwe woning aankleden, tuin in orde maken, ach zo blijft een mens bezig. De inboedel uit de opslag werd gebracht en we richtten het huis opnieuw in. We woonden één huis van de hoek en in het hoekhuis woonden de mensen met de 2 honden waarover het bericht ‘Burengerucht’ gaat.
Kort voor ons vertrek uit Lelystad kochten we een hondje en eenmaal verhuisd wilden we/ kochten we er nog twee bij. Om die reden zochten we ook een plekje waar wat ruimte buitenom het huis belangrijker was.
Mijdrecht was dus een tussenstop voor ons. Het was een fijn huis, toen de mensen met de honden verhuisd waren kregen we onze super leuke buurvrouw “Emma” ervoor terug en was het heel gezellig wonen.
We hadden geen haast om te verhuizen dus zochten op ons gemak verder. We zijn zelfs eens naar Friesland gegaan om een huis te bekijken, in Oldeberkoop of all places. We hebben een veiling bijgewoond in Papekop om een boerderij te bemachtigen, veel huizen met grond bekeken, maar het liep allemaal op niks uit.
Tot we in augustus 1985 een woonark met een grote schuur in Wilnis vonden, waar we qua woonruimte wel in moesten leveren, maar buiten hadden we een behoorlijk stuk eigen grond, en dat was de insteek.
Poldermolen 37… we woonden er van juli 1983 tot januari 1986.
Iris Papilio - Regenboogvlinder 