Ik voel me rijk…

Ja echt… ik voel me rijk!

Ik heb vorige week 3 heerlijke dagen gehad!

Mijn 1e stop was in Dwingeloo, ik zat heerlijk vroeg in de auto, Binky was bij de oppas, dus daar had ik geen zorgen om. Lekkere muziek op de USB stick aan en meegalmen natuurlijk. Het ritje duurde 1,5 uur en keurig op de afgesproken tijd arriveerde ik!
Harrij de dichter, de Limerick koning, de blogger waar ik een leuke klik mee heb in Blogland, en nog velen met mij trouwens, kwam me al tegemoet en de begroeting was allerhartelijkst, de smuffels waren niet te tellen. Ook Mariet is een schat en ik voelde me heel erg welkom. Het huis en de tuin zien er niet uit alsof ze er nog maar 6 weken in wonen, aanpakken, daar houden ze van. Ze hebben ruimte genoeg en wie weet blijven ze in Dwingeloo wel een tijdje wonen. We hebben heel gezellig gekletst! Er viel geen enkele stilte, de onderwerpen die we bespraken waren heel divers. Het feit dat de klik er in het eggie ook was, vonden we heel bijzonder. Harrij is een heel erg toegankelijke, lieve, leuke, belangstellende man. En Mariet idem dito. Die zat rustig te luisteren als Harrij of ik aan het woord waren. Na de koffie en de appeltaart dronken we een glaasje en daarna kwam de soep op tafel. De klaargemaakte belegde broodjes smaakten heerlijk. We hebben gewoon de hele ochtend lekker in de tuin kunnen zitten. Toch werd het weer tijd om te vertrekken. Eigenlijk helemaal geen zin in, uitgepraat waren we nog lang niet. Maar we gaan elkaar zeker nog vaker zien en spreken, dat hebben we over en weer beloofd. Zo, genoeg veren uitgedeeld… vrienden gemaakt, daar gaat het om.

Na weer met zoenen en knuffels (smuffels dus) afscheid te hebben genomen reed ik naar Engelbert bij Groningen.

Riet en Bert (al 18 jaar zijn we vrienden, hoewel we elkaar alleen op Gran Canaria troffen) wonen in een prachtig huis. Het weerzien was ook weer zo liefdevol, we hadden elkaar een paar maanden geleden op Gran Canaria nog gezien. We konden die avond heel lang buiten zitten, een zitje uit de wind met een terraskachel is natuurlijk niet te versmaden.
Na de maaltijd en een heleboel bijpraten gingen we naar bed. Ik had de hele bovenverdieping voor mij alleen, luxe hoor! De volgende ochtend ging Riet mij de winkels laten zien. Ze hebben 3 J.umbo winkels en stuk voor stuk zien ze er prachtig verzorgd uit. Ze zijn er super trots op en terecht! Keihard werken is de boodschap, het komt ze echt niet aangewaaid. Ook hun zoon, schoondochter én dochter werken in het bedrijf. In de woonwinkel van Riet heb ik nog een paar armbandjes gekocht voor Maria en Natalia. Ook leuk om eens achter de coulissen van zo’n grote supermarkt te kunnen kijken. Geen idee natuurlijk als je in zo’n winkel loopt te winkelen.

Aan het eind van de middag vertrokken we naar Groningen. We wandelden door de stad en winkelden wat. Allebei zijn we niet dol op winkelen, dus na een goed uur winkel-in-winkel-uit, hadden we het wel gehad en gingen we aan de koffie in Restaurant Goudkantoor in het centrum van de stad. Wat een locatie zeg, uitzicht op de Martinitoren. Bert kwam ons gezelschap houden rond 19.00 uur en we hebben een heerlijke avond gehad en heerlijk gegeten.
Op de terugweg heb ik nog even een foto gemaakt van de Universiteit, toch een belangrijk gebouw in Groningen als studentenstad!

Nogmaals bedankt voor de heerlijke tijd bij jullie!
Vrienden voor het leven hè lieverds? 

Toen we weer thuis waren, bleken we nog niet uitgepraat te zijn. Riet zou de volgende dag gewoon gaan werken en ik zou na het ontbijt vertrekken naar Blijham.. naar Wim en Willy. Zo gezegd zo gedaan! Na de nodige knuffels als afscheid en ook daar de belofte dat ik nog eens terug zou komen, ging ik op weg. Het bleek maar een half uurtje rijden te zijn. Rijd ik dus langs de Pekela’s waar een blogster woont die ik al eens op een eerder moment heb ontmoet. Zo ver het Hoge Noorden in kom ik niet zo vaak, maar ik had geen telefoonnummer dus kon haar niet bereiken. Volgende keer dan maar, inmiddels heb ik haar telefoonnummer, dus wie weet!

Rond 10.00 uur kon ik, na bijna 9 jaar, mijn “grote broer” en zijn vrouw begroeten! Wim is niet echt mijn grote broer, maar ik voelde het altijd wel zo. Ik ken hem al vanaf mijn 4e jaar, hij was toen 9 of 10.

Dat wordt nog een heel verhaal, dus daarom ga ik dit laatste bezoekje later beschrijven in een ander logje…

Wordt vervolgd…

Ik voel me rijk…