Snurken… zo gênant…

 

Wie al langer bij mij leest – met name voorheen op mijn oude blog – heeft vast al eerder iets gelezen over mijn snurk-probleem…

Als je nieuwsgierig bent klik je HIER…

Eigenlijk vind ik het te gênant voor woorden, maar gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. En dus wil ik het er wel even over hebben, want lieve mensen, er is zowaar misschien iets aan te doen… haha!

Mijn moedertje was nooit te zwaar – ik haal dat aan want soms wordt snurken ook geweten aan overgewicht – maar zij snurkte als een bootwerker. Dat ze er zelf niet wakker van werd vonden we altijd allemaal een wonder. De kleindochters hebben tijdens een logeerpartij, omdat zij wakker werden van het gesnurk van oma, wel eens gewoon rond haar bed gestaan om te kijken of ze wakker werd, maar nee hoor… Dus ik zal het wel van haar hebben…

Voordat ik alleen woonde had ik er met mijn partner een simpele oplossing voor gevonden. Hij ging gewoon eerder slapen dan ik en als ik dan eenmaal het licht uitdeed en in slaap viel werd hij er niet meer wakker van. Alleen in de ochtend, hij was gelukkig een vroege vogel, ging hij het bed maar uit want dan was het niet om aan te horen voor hem.

Maar nu ben ik dus voor een snurkonderzoek naar het ziekenhuis geweest. Ik wil er wel eens vanaf… en er zijn tegenwoordig best wel mogelijkheden om het snurken te voorkomen en/of te reduceren.

Ik had een gesprek met een KNO arts en een gesprek met een longarts. Nadat ik wat ademhalingstesten had gedaan werd besloten dat ik een slaapregistratietest (polygrafie) zou krijgen. Dit werd geïnitieerd door de longarts, voornamelijk om te kijken of ik ook last zou hebben van slaap-apneu’s. Een mooie naam heeft die kwaal: Obstructief Slaap-Apneu-Syndroom (OSAS).

Dat onderzoek kan in het ziekenhuis, maar tegenwoordig ook thuis worden gedaan. Afgelopen donderdag heb ik het kastje in het ziekenhuis aangemeten gekregen en moest ik er ’s nachts thuis mee slapen. Het is zo groot als een mobiele telefoon en ik moest het met een flexibele band net onder de borst vastmaken, daaraan bevestigd zat een band om mijn buik, een band net onder mijn armen, een sensor onder mijn neus en een klemmetje aan mijn wijsvinger. Daarin brandde een rood lampje, zodat ik kon zien dat het kastje was ingeschakeld. De foto zal ik jullie besparen ;-).
De eerste 4 uur heb ik door kunnen slapen, maar daarna niet echt meer, tenminste zo leek het.

De uitslag was duidelijk, gistermiddag telefonisch doorgekregen van de longarts. Ik had niet gedacht dat ik van die apneu’s zou hebben. Ben niet moe overdag of slaperig. Maar ik heb toch ongeveer 20 apneu’s per uur, niet echt heel veel, 5 is acceptabel, maar toch teveel om er niets aan te doen.

Sowieso was het de bedoeling dat ik nog een ander onderzoekje zou krijgen, dat gaat de KNO arts doen, een zogenaamde ‘slaapscopie’ of somnoscopie. Voor dat onderzoekje, dat ongeveer 10-15 minuten duurt, krijg ik een lichte narcose toegediend, vandaar dat ik ook een een gesprekje heb gehad met de anesthesist. Tijdens de slaap, waar ik dan natuurlijk als een blok in val, want daar ben ik echt heel goed in, wordt nagekeken wat er gebeurt als ik snurk. Ook gaat de KNO arts dan beoordelen wat de mogelijkheid is om dit snurken en de slaap-apneu’s te voorkomen.

Volgens de longarts is de mogelijkheid voor het aanmeten van een snurkbeugel (MRA) een goede optie… En als de KNO-arts er anders over denkt moet ik meteen weer opdraven bij de longarts. Mocht de snurkbeugel een oplossing zijn, dat weet die KNO-arts na zijn bevindingen tijdens die slaapcopie dan ook heel zeker, kan deze worden aangemeten en moet ik na een maand of 4 terugkomen bij de longarts om nogmaals een slaapregistratietest te laten doen om te kijken welk effect de beugel heeft.

Dus… mocht het je interesseren… dit krijgt nog een vervolg…