RATJETOE…

 

Vandaag weer eens van alles wat…  

Ik heb een heerlijk leventje, dat is wel bekend, en het wordt alleen maar leuker. Heen en weer reizen naar mijn lief is geen probleem en omgekeerd vindt Jan dat ook niet. We genieten van elke minuut samen en zijn ook regelmatig een paar dagen alleen. Toch werkt dat prima, hoewel we elkaar best missen zeggen we altijd tegen elkaar #wijkunnendit.

Dit maak(te) ik onlangs mee…

Mijn vrijwilligerswerk bij de Pyramide van Austerlitz...
Met veel plezier doe ik mijn vrijwilligerswerk. Bij voorkeur bij het Kassahuis. Het staat allemaal een beetje op een lager pitje dan voorheen, maar opgeven wil ik het niet, vind het gewoon veel te leuk. Wie komt er eens een kijkje nemen?

Collage van internet

Ik kwam vorige week een kikker op mijn pad tegen toen ik lopend op stap was, gewoon midden op het trottoir. Ik dacht hé, als ik mijn prins al niet gevonden had, was dit hem misschien wel geweest. Maar ik heb hem dus laten lopen en hem veel geluk gewenst..

Toen ik die kikker tegenkwam was ik dus op weg naar de dokter om bloed af te laten nemen voor controle op diabetes 2. Eigenlijk ben ik al een jaar of 7 onder controle omdat ik steeds tegen de grens aanzat, de grens of ik wel of geen pilletje ervoor moest gaan slikken. Iedere verandering in een mensenleven kan de bloedsuikerspiegel beïnvloeden. En er is de laatste jaren nogal wat gebeurd in mijn leven. Maar nu moest ik er dus echt aan gaan geloven. Sinds een aantal weken slik ik een tabletje om het op peil te houden. En donderdag kreeg ik een telefoontje dat alles in orde was, de waarde was gezakt en acceptabel, wat betekent dat het medicijn aanslaat! Gelukkig maar!

Toen ik laatst naar mijn ‘werk’ ging en over het bospad reed richting de Pyramide, waar ik altijd bijna stapvoets rijd, verbaasde ik me over een vader van (bleek later) 4 kleine kinderen die met zijn SMARTPHONE bezig was. Rug naar 3 kindjes, 2 waren met stokken elkaar te lijf aan het gaan en één kleintje van, ik denk nog geen 2 jaar, scharrelde midden op het pad. De moeder was blijkbaar een ander kind uit het bos aan het halen. Nou heb ik een Fiat Panda, een 2-cilinder, en het geluid wat mijn Jonkie produceert is dat van een brommer, dus de man hoorde me. Inmiddels stond ik natuurlijk helemaal stil. Hij schrok zich een ongeluk.. gilde naar zijn vrouw, die meteen aan kwam rennen.. Er was niks aan de hand, maar wat een onverantwoordelijke vent was dat zeg. Voor mensen die met hun kinderen op stap zijn zou het verboden moeten zijn dat ze met hun telefoon in de weer zijn…

De bonsaikastanje van kleindochter Maria doet het prima. 10 jaar geleden, tijdens haar eerste vakantie in Nederland pootte ze een paar kastanjes in de grond… (Klik op de link hierboven om het bericht nogmaals te lezen). Er zou een boom uitkomen volgens haar. Wij (ex en ik) hadden er een hard hoofd in en een kastanje op een recreatiepark (we woonden toen in Milheeze, Brabant) is natuurlijk niet de bedoeling, maar ze mocht haar gang gaan. Wat denk je, de kastanje kwam op en trots dat ze was.
Na de verhuizing, bijna 3 jaar geleden, hebben we hem meegenomen en in een kuip geplant. Mijn broer zei namelijk, waarom maak je er geen bonsai van, want ook in Zeist was het geen goed idee hem in de tuin te planten. Zou gewoon veel te groot worden. Het komende najaar moet hij er weer even aan geloven. Dan ga ik de bovenste takken weer toppen, zodat hij (hopelijk) weer verder groeit in de breedte. Het is en blijft een kastanjeboom, alleen de takken en bladeren zijn nu al veel kleiner dan van een normale boom. Ik vind het leuk!

En als laatste wil ik jullie de taart nog even laten zien die ik op mijn verjaardag van mijn schat kreeg! De bekende banketbakker in Beverwijk had heel goed zijn best gedaan, we hebben gesmuld.