Paniek in Caprera… waar zijn de kaartjes???

 

Vrijdagavond ben ik dus naar Bloemendaal geweest voor het concert van de 3JS in het Openluchttheater CAPRERA.

De aanloop was niet leuk, dochter kon niet mee vanwege een migraine-aanval die ze niet onderdrukt kreeg. Echt zo jammer, we hebben er zo lang naar uitgezien. Ik ging dus alleen met mijn 3Js vriendinnetje Rosalinde naar Bloemendaal en we hebben weer wat afgekletst in de auto. De 28 jaar leeftijdsverschil tussen ons merken we nooit niks van hè Roos?

Omdat Diana dus niet mee kon heb ik via Facebook geprobeerd haar kaartje te verkopen. En dat is gelukt. Ik was bij Roos toen ik een berichtje kreeg van de geïnteresseerde mede-fan Miranda! Wij kenden elkaar niet. Ze vroeg via FB mijn telefoonnummer en belde meteen op. Op hetzelfde moment maakte ik een foto van de 2 kaartjes (A4-tjes). En we maakten de afspraak elkaar rond half 8 bij de ingang te treffen.

Toen vertrokken Roos en ik naar Bloemendaal! Na een gezellig etentje in Peper’s Pannenkoekenrestaurant, samen met mijn vriendinnetjes Anja, Ardi, Brenda, Janny, Margaret én Rosalinde liep ik alvast alleen richting theater.

Ik zag Miranda al staan, herkende haar van de Facebook-foto. Haar vriendin die de kaart graag wilde kopen stond erbij. Ik opende mijn kleine handtasje en…. kreeg de schrik van mijn leven. Geen dubbelgevouwen A4-tjes te bekennen. Het hele tasje uitgespit en daarna in mijn grote tas gekeken. Niet te geloven, geen kaartjes te vinden, ik werd steeds nerveuzer en ging nadenken wat ik met die papieren gedaan had.

Als snel wist ik het. Toen ik bij Roos thuis de afspraak met Miranda had gemaakt heb ik de foto van de kaartjes nog even snel aan haar doorgestuurd. En toen gingen we weg… zonder kaartjes bleek later, die moesten dus nog op de salontafel liggen bij Roos thuis.

Daar kwamen de anderen aan, ze schrokken zich ook rot, want de kans dat wij (degene die het kaartje wilde kopen en ik) niet naar binnen zouden kunnen zat er natuurlijk in…

Wat een paniek. Hoe gingen we dat nou oplossen. Zouden we erin mogen, zouden ze zo coulant zijn? Maar ja, dan hadden we er ook wel wat van gemaakt. “In dat geval gaan we maar samen een feestje bouwen” zei ik tegen de vriendin van Miranda.

Miranda stapte kordaat naar de ‘kaartjesknipster’ en legde de situatie uit. Het bovenste kaartje kon gescand worden via de foto op de telefoon. Zo…pffffff wat een opluchting, dat was één! Het onderste kaartje kon niet gescand, de code stond er maar half op. “U mag ook geen foto’s meenemen mevrouw” zei de caissière die even in het systeem ging om te controleren hoeveel tickets ik had besteld. Poeh zeg… alsof ik dat zelf niet weet, dus weer uitleggen hoe en wat.

Maar… het was gelukt, volgens het systeem had ik echt 2 kaartjes gekocht en we mochten dus echt gewoon naar binnen, wat een geluk, wat een avond! Met recht!

Wordt vervolgd…

Ooit iets dergelijks meegemaakt?