De grote, lange reis…

 

Na een gezellig koffie-uurtje, met een lunchuurtje erachteraan geplakt nam ik afscheid van dochter en schoonzoon. Met een heleboel, ontzettend goedbedoelde waarschuwingen natuurlijk! En ja, dat mag ook want ik snap het heel goed!

Daarna moest ik de handbagage nog inpakken en wegen. Dat is toch altijd een crime hoor, die bagage, want ja, ik heb gewoon altijd teveel. Ook nu was het wel even passen en meten maar het lukte.

Jan had me de dag daarvoor geholpen met mijn ruimbagage.. goh, mijn lieverd kan toch ook best streng zijn als hij vindt dat het nodig is hoor. We hebben wel gelachen want er werd van alles geskipt, er hoefde van hem van alles niet mee. Hellup, dacht ik…

“En die agenda? Die heb je ook niet nodig…”

“Waaaatttt…. mijn agenda, no way, daar kan ik echt niet buiten!”

Maar goed, alles is gelukt en om even voor 15.00 uur vertrokken we met een auto vol bagage, en Nicole natuurlijk, naar Schiphol. Wij hadden ’s morgens vroeg al afscheid genomen, gelachen, gehuild en gepraat en dat was goed. We voelden er allebei niks voor dat uitgebreid op Schiphol te doen. En..  over 6 weken ben ik weer terug. Vandaag precies over 6 weken dus…

Turkish Airlines.. TOP!

We vlogen met Turkish Airlines naar Istanboel in 3 uurtjes, dacht echt dat het langer was. Maar… in Istanboel is het dus 2 uur later dan in Nederland en later ging de tijd dus weer een uur terug. Ik zat naast Joop en we hebben de hele reis zitten kletsen. En wat werden we verwend. Drankjes, oortjes voor het video/audio systeem, maaltijd, nootjes, koffie/thee, weer drankjes.. Het kon niet op, dat ben ik echt niet meer gewend bij de maatschappijen waar ik mee heb gevlogen de laatste jaren, daar moet je echt alles kopen..

Op Istanboel hadden we een overstaptijd van 2,5 uur.. Dat viel echt heel erg mee en de tijd ging snel. De Wifi op het vliegveld lukte voor mij helaas niet en die pogingen hebben me een hoop geld gekost. Ik was binnen no time over mijn buitenland-internet-limiet van € 60 heen… Gelukkig dat die limiet erop zat, dat wist ik dus ook niet eens, maar dat geld had ik beter aan GCF kunnen doneren!

Dit keer zat ik naast Nicole, maar het vliegtuig was niet vol en we hadden 4 plaatsen voor ons tweetjes. We hadden een rustige vlucht.. en werden nog meer verwend. Vochtige handdoekjes, weer eten, we konden kiezen uit 2 verschillende maaltijden. Er lag een kussentje, een deken, we kregen weer oortjes, drankjes tussendoor, ik ben er nog stil van. Echt keurig verzorgd. Ik vergeet vast ook nog wat te noemen… Maar slapen, nee dat lukte niet. Af en toe even wegzakken en dan was er een half uur voorbij of zo, dat was dus niet zo prettig, maar ja, ik moet er natuurlijk wel wat voor over hebben hè.

Wat we niet wisten was dat we een tussenstop op Johannesburg hadden. Daar gingen heel veel mensen eruit en er werd schoongemaakt en bevoorraad. We moesten nog 3 kwartier verder voor we op Durban landden. Maar echt een aanrader hoor, Turkish Airlines!

We kwamen zonder problemen de douane door, visum was in orde, alleen mijn op Schiphol gesealde tas moest even door een scanner. Die zal stikvol met kinderkleertjes die ik vacuüm getrokken in een plastic zak had zitten.

Buiten stond het busje al te wachten dat ik gereserveerd had. Dat zou ons in 2,5 uur naar Margate brengen. Met nog een aantal mensen werd het een mooie rit. Wat een prachtige omgeving. Om 18.00 kwamen we daar aan en stonden de afhalers ons al op te wachten. En na een hartelijke begroeting ging Joop met zijn vrienden mee en wij met Lynette, de medewerker van GCF die verantwoordelijk is voor de vrijwilligers. Na een ritje van een minuut of 7 kwamen we bij de stichting aan.. daarover dinsdag meer!

Wordt vervolgd!

Sorry.. kon echt niet korter hoor.. 😉

Deze slideshow vereist JavaScript.