Community-tour rondom Margate, KZN (deel 2)

 

Vervolg op DEEL 1

Andere community’s zijn de Townships. Omdat de Apartheid arbeiders nodig had om te werken in de fabrieken, de tuinen etc. werden er de zogenaamde Townships gebouwd.
Deze werden gecreëerd buiten de steden, zodat zwarte mensen daar konden wonen omdat dat in de stad dus niet mocht. Er was bijvoorbeeld geen tankstation, want met benzine kon met weleens een bom willen maken. Er waren geen winkels, supermarkts of andere voorzieningen. Alleenaan  de blanken in de steden werd toegestaan om zaken te doen. Dat is inmiddels wel verbeterd, maar nog maar sinds een paar jaar.

Een township werd ook op een bepaalde manier gebouwd. Er werd gezorgd voor natuurlijke grenzen. Een spoorweg, een weg maar slechts één toegangsweg. Ten tijde van de Apartheid kon men, als iemand crimineel gedrag vertoonde of wat ook, met slechts 2 tanks (er was heel dichtbij een militaire basis) de toegangsweg afzetten en er kon dus helemaal niemand meer in of uit. De mensen die verkeerde keuzes maakten lieten het daarna wel uit hun hoofd om zich te misdragen want de straffen waren niet misselijk.

Op de foto hierboven (van Google Maps) is de rondweg rond het dorp Gamalakhe
duidelijk te zien en ook de enige toegangsweg. 

Henry bracht ons dus verder naar de andere kant van de snelweg, waar we het ‘rural’ gedeelte inreden richting de community Nositha, waar GCF ook pleegouders voor de kinderen heeft geworven en gevonden. Het was een arme gemeenschap en onder andere is GCF oplossingen gaan zoeken om het voor de mensen makkelijker te maken. Er werd bijvoorbeeld een programma opgesteld en ze geleerd om hun eigen groenten en fruit te kweken. Daaruit ontwikkelde zich een 2e organisatie die deze goederen van de mensen koopt, zodat ze ook inkomsten genereren uit dit werk. Deze organisatie functioneert inmiddels zelfstandig, want het project groeide en groeide. Er zijn ongeveer 500 kleine boeren aangesloten bij hun eigen Coop.

Mensen hadden jaren geen stromend water, elektriciteit, riolering. Ze hebben daar gewoon een stukje land in gebruik genomen en hebben daar een woning op gebouwd, of wat erop lijkt. Het is goedkoop want belasting hoeven ze niet te betalen. De meeste inwoners zijn nu vrouwen met kinderen want hun man en vader is vaak ergens anders aan het werk en komt maar af en toe thuis. Er is geen industrie dus ook geen kans op werk dicht bij huis. De vrouwen verbouwen wat mais, suikerriet, bananen etc. voor hun eigen gebruik.

De mensen die al heel lang in een dergelijke community wonen hadden dus ook geen water. En moesten daarvoor naar een nabije rivier lopen. Dit soort community’s is dan ook altijd vlakbij een rivier gesitueerd. Toen de nieuwe regering in 1991 werd gekozen werd er gezorgd voor pijpleidingen voor water-tappunten voor dit soort community’s, zodat men niet meer naar de rivier hoefde. Er kwam een tappunt voor 20 tot 30 families. Maar ja, als je aan het eind van een dorp woont moet je nog wel een heel eind lopen natuurlijk.
Maar wat was dat een geweldige verbetering!
Er is ook een crèche die is opgezet door GCF. Er zijn voedselprojecten voor schoolkinderen die bijvoorbeeld bij hun grootouders wonen omdat ze geen ouders meer hebben of omdat die elders werken. Er wordt per dag voor minstens 70 maaltijden gezorgd. Joop is daar alweer diverse keren geweest want de mensen waar hij logeert hebben dat in hun beheer.

Inmiddels worden er ook grotere huizen gebouwd door de mensen die inmiddels een beter inkomen hebben. Ze willen daar niet weg want het blijft goedkoop wonen. Er zijn mensen bij die bij de gemeente werken, advocaten, leerkrachten en zakenmensen.
Of ze bouwen huizen voor hun ouders. Want daar zorgen kinderen hun leven lang voor. Als ze als vrije, jonge mensen ergens gaan werken en alleen een kamer huren, sturen ze 70% van hun verdiende geld naar hun ouders. Dat is heel normaal en gebeurt tegenwoordig nog steeds.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na een korte stop met een prachtig uitzicht reden we door naar de Township Gamalakhe.

In Gamalakhe wandelen de koeien en de geiten gewoon over straat. Dat is wel grappig om te zien.

Er staan gewone huizen die mensen zelf gebouwd en betaald hebben, maar ook nog echt hutjes, gebouwd van hout, golfplaat etc. Men noemt dat ‘informal settlement’. Ook werden er door de regering huizen gebouwd die ze konden huren. Na 20 jaar kregen de mensen de kans hun huisjes te kopen en degenen die zich dat konden veroorloven maakten er een prachtig thuis van. Zo kun je echt armoede en redelijke welvaart naast elkaar aantreffen.

Maar er is dus echt ook armoede. Het wonen in die krotjes is natuurlijk niet makkelijk. Denk bijvoorbeeld aan de was, die wordt met de hand gedaan en daarvoor is veel water nodig dat ze dus bij een tappunt moeten ophalen.
Er worden nu ook appartementen gebouwd die ze kunnen huren. Ze krijgen dan de sleutel als ze aan de beurt zijn, maar sommigen willen het helemaal niet en geven de woning door aan iemand anders en vangen daar dan huur voor. Daar is verder geen controle meer op.
Ze hadden er beter aan gedaan om die krotjes die dan leeg komen meteen te slopen. Want ook dat is een probleem, ze worden meteen weer bewoond en zo wordt het wonen op die manier natuurlijk nooit opgelost.

Er staat ook een gigantisch grote middelbare school met wel 800-1000 leerlingen. Ook zitten er kinderen van GCF op die school.

Henry is een bekende in de beide plaatsen, vanwege zijn werk voor GCF. Er werd dan ook regelmatig naar hem gezwaaid.

Aan het eind van het dorp is het gedeelte met de krotjes. Ik vroeg aan Henry of ik echt wel foto’s mocht maken en hij wees me de plekken aan. Natuurlijk nam ik geen mensen op de foto. Dat gaat toch wel wat ver als je als een soort toeristen rond wordt gereden. Maar natuurlijk wilde ik het wel graag vastleggen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was een mooie ochtend en wat heeft Henry veel verteld. Er kwamen nog wel wat meer onderwerpen ter sprake maar daarover later.