Wilde katten aaien…

 

Vervolg op Hluhluwe Game Reserve...

Op zaterdagmiddag, toen we allemaal wat uitgerust waren, reden we naar de zogenaamde Cheeta-farm.

Het is een opvangcentrum voor Zuid-Afrikaanse Wilde Katten, Servals, Caracals en Cheeta’s..

Ook wordt er meegewerkt aan een fokprogramma voor Cheeta’s. Die hebben in het wild zoveel natuurlijke vijanden dat de jongen bijna nooit blijven leven. Soms worden er dus op de farm jongen geboren, die dan teruggezet worden in de natuur. Behalve als ze iets mankeren, dan blijven ze op de farm.

Ze zijn redelijk speels en makkelijk tam te maken, hoewel in de farm hun natuurlijke gedrag toch wordt beperkt omdat ze te weinig ruimte hebben om te rennen. Maar de ruimtes die ze bewonen zijn heel groot en ze kunnen zich heel gemakkelijk ver weg verstoppen als ze geen mensen willen zien.

Maar het zijn eigenlijk hele sociale dieren. Er zijn slechte berichten in het nieuws over dit soort farms, maar ik kan alleen maar constateren dat er heel erg zorgvuldig en rustig met de dieren wordt omgegaan. Via via heb ik ook gehoord dat deze farm erg goed bekend staat. Dat was ook te zien aan het bordje dat bij de receptie stond… Tenminste dat hoop ik maar!

We mochten met de gids de ruimtes ingaan waar de wilde katten, servals en caracals zaten. Eigenlijk vond ik het doodeng -ik houd nou eenmaal niet zo van katten- en er was een groep Fransen die best wel rumoerig waren, door het verhaal van de gids heen spraken en lacherig deden. Dat was niet echt prettig. De servals en de wilde katten vond ik niet zo eng, maar de caracal, die een beetje op een lynx lijkt (geen familie overigens) was nogal boosaardig en kwam een keer al blazend langs mijn benen rennen. Zij hebben een sterk territoriaal gevoel en kunnen je zelfs tegenhouden weg te gaan. Dus voor we het hek uit konden kreeg de caracal wat lekkere hapjes, zodat hij afgeleid was. Ik was toch blij dat ik er weer uit was.

Caracal

African Wild Cats

Caracal

Caracal

Caracal

Serval

Serval

Maar de cheeta’s waren echt mooi! En dat zijn toch wel behoorlijk grote katten. Ze hebben ook allemaal namen. Er waren 2 broertjes die niet in de natuur konden worden teruggezet. Van een weet ik de reden niet, maar de andere had een te korte staart. Dan is overleven in de natuur ook niet mogelijk blijkbaar.

Deze 2 broertjes waren tam. Ze zaten met zijn tweetjes en via een soort sluisje, konden we met 2 mensen tegelijk naar binnen. Ik zei tegen Nicole… “Laten we maar eerst gaan, want wie weet durven we straks niet meer”. Dus zo gezegd zo gedaan. Ze lagen allebei lekker lui te wezen en werden eerst even gekroeld door de verzorgers. Een van de twee bleef buiten schot, een verzorger bleef bij hem staan. Hij is te enthousiast en zou je zomaar omver kunnen gooien als hij tegen je aan gaat staan. En bij cheeta’s blijven de nagels altijd uitstaan, dus zou je ook gekrabd kunnen worden.

Helaas heb ik klutsknietjes dus kon ik niet echt op mijn hurken of knieën achter hem gaan zitten, maar rustig aaien ging prima, alleen zijn buik kun je beter niet aanraken werd ons gezegd.

Poema geaaid

Wat een ervaring, nooit gedacht dat ik het zou durven!

Daarna gingen Nicole en Elize.. de mannen lieten hun beurt voorbij gaan! Maar wij hebben het toch maar mooi gedaan!

’s Avonds aten we weer bij het restaurantje bij ons verblijf en we gingen weer op tijd naar bed.

De volgende dag vertrokken we weer en wel om 6 uur. Het was bar slecht weer en de eerste 2 uur hebben we behoorlijk en constant regen gehad. We ontbeten in Ballito bij een Mugs & Beans restaurant. Ik koos voor pannenkoeken, heerlijk. Ze noemen ze daar Flapjackstack. Omdat we allemaal toch wel moe waren, ik had ook weer niet best geslapen, besloten we daarna door te rijden naar Margate waar we rond 12.00 uur weer aankwamen.

Gezellig

Mooie wegen

Koeien langs de kant van de snelweg

flapjackstack

Het was een geweldig weekend en ik wil hierbij Schalk en Elize heel hartelijk bedanken, ook namens Nicole!