Eeuwig gevecht…

 

Net als Joanne, heb ik het al jaren moeilijk met mijn gewicht!

Vijftig kilo woog ik toen ik trouwde en ik was 1.58 m groot. Tien jaar later en na 2 kinderen was ik opeens 62 (rond mijn 30e) en kreeg ik de opmerking, dat ik een dikkere kont had als zijn moeder…
Zij en ik stonden toen naast elkaar aan de afwas. Dus ik schrok, ik was er nooit mee bezig, voelde me prima.

Maar ik ging op dieet.. mijn eerste dieet, het toen populaire Majo-dieet. In 14 dagen 7 kilo afvallen en ja hoor het werkte. En dat was dus een hele grote fout! Want daarna ging het mis. Afvallen en weer aankomen, het ene dieet na het andere, een vrolijke jojo was ik, in het begin, maar het bleef niet leuk.

Al zeker 10 jaar geleden heb ik met mezelf afgesproken dat ik nooit meer een dieet zal volgen en dat heb ik daarna ook nooit meer gedaan. VADH noemde ik het als ik wilde afvallen… “Van Alles De Helft”. En ook dat werkt!
Maar nu ben ik toch anders aan het eten. Koolhydraatbeperkt (of koolhydraatarm, hoe je het noemen wilt), waarvan ik altijd gezegd heb, daar begin ik echt nooit aan, want ik ben veel te dol op brood en aardappels.

Maar ja, nu ik dus toch echt een pilletje moet slikken voor (of is het tegen?) Diabetes 2, is dat een gezonde levenswijze. Koolhydraten zetten om in suikers en suikers zijn dus verkeerd. En dit bevalt me eigenlijk prima. Ik hoop dat de bloedsuikerspiegel daardoor naar beneden gaat én als bonus dat ik er ook wat kilo’s afkrijg. Hoewel ik voor andere dingen elke dag een handje pillen slik (zitten sinds kort ook vitamines bij hoor), wil ik toch proberen van die diabetes-pil af te komen.

Aan beide kanten heb/had ik best wel dikke mensen in de familie, het zit dus ook in mijn genen. Maar ik had nooit verwacht dat ik zo zou worden als ik nu ben. Soms schrik ik als ik mezelf op een foto zie. Die doe ik dan ook meteen weg. Ik was altijd heel tenger, zelfs mager en later gewoon slank. Oh ja, ik ben inmiddels 1.56 m, dus ook nog eens gekrompen…  😉

Tot 1,5 jaar geleden kon ik voorkomen dat ik er medicijnen voor moest slikken. In totaal zo’n 8 jaar tegenaan gehikt. Ook moet ik eerlijk bekennen dat ik toch echt wel heel lang mijn kop in het zand heb gestoken. Maar inmiddels besef ik eindelijk dat het echt een gevaarlijk ziekte is en dat ik er anders mee om moet gaan.

Volgende week moet ik weer naar de prikzuster om bloed te laten prikken voor controle op glucosewaardes en allerlei andere belangrijke dingen. En een week later dus weer naar de diabetesverpleegkundige voor de uitslag en verdere controles, ook de huisarts komt daar aan te pas.

Ook mijn voeten komen dan aan bod. Ik verzorg ze altijd goed, er is gelukkig nog niks mee aan de hand maar toch.. Als er afwijkingen worden geconstateerd is het niet meer te stoppen en ernstige problemen kunnen leiden tot amputatie van ledematen.

Geldt ook voor mijn ogen. Een keer per 2 jaar (2x geweest inmiddels) moet ik naar de oogkliniek voor een foto. Ik moet er niet aan denken dat mijn zicht achteruit gaat. Er wordt gecontroleerd op ‘diabetische retinopathie’, simpeler gezegd is het een netvliescontrole. 

En nu ook nog wat meer bewegen! Voor volgende week hoop ik echt dat de gemiddelde waardes naar beneden zijn gegaan. Duimen jullie mee?

Wie heeft ook wel eens bij een diagnose van iets zijn/haar kop in het zand gestoken?