september 2018 – Iris Papilio

Zwijmelen op Zaterdag

Vandaag had ik mezelf ingeroosterd voor een middagje Kassahuis bij de Pyramide van Austerlitz.

Omdat ik het altijd heel leuk vond maar er op een bepaald moment een nieuwe roosteraar nodig was heb ik me 2 jaar geleden daarvoor aangemeld. Leuk werk, niet makkelijk, maar toch gaf het voldoening als het weer gelukt was.

Er is helaas nog steeds een tekort aan vrijwilligers en hoewel het roostergebeuren aardig onder controle is, blijven er vaak nog gaatjes over. Ik doe nu dus toch ook weer af en toe een dienst. Want ik vind het nog steeds leuk. Zo ook dus vandaag!

Ik moest om 14.00 uur beginnen en was ruim op tijd bij het park. Toen ik daar 4 jaar geleden begon had ik veel last van mijn knieën en kon dat stuk naar de Pyramide echt niet lopen. Dus ik kreeg een parkeerontheffing zodat ik met de auto kon. Eigenlijk gaat het lopen alweer een tijdje heel goed, regelmatig de trap op en af en beweeg sowieso meer dan in die tijd. Maar toch ging ik de laatste keren ook gewoon met de auto.

Vandaag stond er een grote touringcar, net van de parkeerplaats af, met 2 groepen kinderen die ernaast stonden te wachten, midden op de weg bij de ingang van het terrein. Zo ongelukkig dat ik er echt met mijn auto niet langs kon om naar boven te rijden. Dus besloot ik te gaan lopen. Het linkerpad ken ik goed, dat gebruik ik dan altijd. Het pad daarnaast loopt ook recht naar de Pyramide, die dan opeens opdoemt als je het bos uit bent. Het is smaller en beter begaanbaar. Ik dacht, ik neem dat pad.

Maar al wat er opdoemde geen Pyramide. Om 14.00 uur stuurde ik een berichtje naar mijn collega. Dat ik er bijna was. Maar helaas, na nog weer een minuut of 10 dacht ik.. dit is niet goed. Laat er nou nog een pad zijn aan de rechterkant, waar ik op terecht kwam, dat steeds verder naar rechts afboog. Hoe weet ik niet hoor. Maar ik zat goed fout. Ik meldde dat bij haar en zei dat ik dacht dat ik wel snel op de goede weg zou komen. Maar ik dwaalde juist steeds verder af.

Met Google Maps erbij, hulp van Jan, die helaas niet veel kon doen, besloot de man van mijn collega, die haar altijd komt halen, me te gaan zoeken. Ik deed maar wat. Ik ben slecht in kompas lezen, heb geen idee als men zegt dat ik naar het westen, zuiden of waarheen ook moeten lopen bijvoorbeeld. En dat zegt die mevrouw van Google Maps nou juist altijd. Dus ik was echt verdwaald.

Ik wist ook meteen weer waarom ik er niet van houd om in de bossen te lopen. Al die boomstronken- en wortels, kuilen, eikels, takken etc. op de grond. Ik ben dan echt niet in staat te genieten van de bomen omdat ik ze simpelweg niet zie want ik kijk alleen maar naar de grond, in de hoop dat ik niet ergens over of in val. Ik heb ook op een heel smal mountainbike-pad gelopen en op een ruiterpad terwijl ik geen paard bij me had, enzovoort.

LVK (dat betekent Lang Verhaal Kort voor wie het niet wist), opeens hoorde ik mijn redder in de nood mijn naam roepen en door locatie-uitwisseling via WhatsApp (en Google Maps) was ik snel gevonden. Wat denk je.. we moesten gewoon weer een heel eind terug op het pad dat ik al gelopen had. Uiteindelijk waren we om 15.15 uur bij het Kassahuis. Wat was ik blij dat ik mijn laarsjes aan had gedaan en niet mijn ballerina’s. Eind goed, AL goed!
Met dank aan Pim voor zijn zoektocht naar mij en Marianne voor haar geduld om langer te werken.

En hoe is het nu met mij? Nou, laten we zeggen dat ik goed voel dat ik weer eens heb gewandeld in een bos…

Wel heerlijke geluiden in zo’n bos. Ik ben echt niemand tegengekomen. Dus ik heb iets toepasselijks gezocht als zwijmel voor vandaag! Hoop dat jullie het ook mooi vinden!