Minder leuk dan toch ook maar…(1)

Tja.. het leven hangt nou eenmaal aan elkaar van gebeurtenissen, leuke en minder leuke!

De leuke heb ik voor een groot deel in mijn vorige logje genoemd, maar de minder leuke nog niet. Ik heb tegenwoordig een heerlijk leventje hoor, we moeten niks meer, vrijheid blijheid staat hoog in het vaandel en is een heel fijn gevoel. Met een man die het leven helemaal ziet zitten, klachtenvrij is van een vreselijke ziekte wat nog steeds als een wonder wordt ervaren, kan het allemaal niet meer stuk zou je denken.

Maar helaas gaat er soms toch wel eens iets stuk… en daar moet een mens dan ook maar mee dealen. Maar ik ga er niet dood aan en niks is onoverkomelijk.

Zoals bekend ben ik na de val met mijn fiets (alweer 3 maanden geleden) nogal onthand.

Mijn schoudergewricht doet het niet meer zo best. Een pees blijkt helemaal verdwenen en er zijn 2 pezen gescheurd, ook is er artrose geconstateerd. En neem van mij aan, dat alles bij elkaar doet zeer. Het is ook allemaal niet van die 26e juli. Ik moet al eerder behoorlijke schade hebben opgelopen aan die schouder. Alleen kan ik me niet herinneren wat en wanneer dat geweest zal moeten zijn. Dat ik al veel langer last van mijn arm had, ja dat was zo en als ik terugdenk, dan toch zeker al een jaar of 10.

De cortisone injectie die ik 6 weken geleden in mijn schouder heb gekregen heeft zijn werk voor een groot deel gedaan. Ik kon mijn arm weer gebruiken zonder teveel pijn en dat was de bedoeling. Om de spieren weer te trainen en dus sterker te maken. Ik denk dat de injectie voor 75% heeft geholpen. Maar helaas zijn er bewegingen die ik niet kan doen zonder pijn. En de kracht is ook nog niet terug.
Dinsdag ging ik voor mijn vervolgafspraak naar de Annatommie kliniek in Amersfoort.  Daar werken orthopeden die gespecialiseerd zijn in één bepaald bewegingsapparaat. Ik ben dus bij de ‘schouder’ dokter en de ‘schouder’ fysiotherapeut.
Uiteraard wilde mijn orthopeed weten hoe het na de injectie was gegaan, wat ik wel en niet kon. Hij vertelde dat de mogelijk er is om die zogenaamde biceps-pees gewoon te verwijderen. Ik kan hem missen (net zoals je een verstandskies en een blinde darm kunt missen gaf hij als voorbeeld) want de andere pezen en spieren nemen zijn werk langzaamaan over. Een prima idee, want dan is het over met die pijn. Dit voorstel had ik niet verwacht.

Voorlopig probeer ik het nog even zo. Met mogelijk over een paar weken nog een keer een injectie en de operatie laat ik dan denk ik ergens eind januari doen. De revalidatieperiode voor een schouder is lastig en kan een paar maanden duren. Hij haalt die pees dan weg, het voordeel is dat er niets aan elkaar hoeft te groeien, weg is weg.

Maar daarna zal ik geen pijn meer hebben en dat idee trekt me wel aan.

Dat ik daar even mee wacht heeft een reden, in ieder geval wordt het pezenverhaal vervolgd. Morgen de rest van de mindere dingen, anders wordt het een veel te lang verhaal!