Met de dood voor ogen…
Een bejaarde dame is op de begrafenis van haar man.
Ze vertelt haar dochter dat ze tijdens hun huwelijksleven elke zondagochtend op het ritme van de kerkklokken de liefde bedreven.
“Misschien werd hij wat te oud voor dit soort dingen”, zegt de dochter.
“Onzin,” antwoordt de oude dame, “als die ijskar niet was langsgekomen, had hij vandaag nog geleefd.”
O’jee 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Whahah, het is toch verschrikkelijk. Arme opa 🙂
LikeLiked by 1 persoon
😄
LikeLiked by 1 persoon
Wat een ijskar al niet voor elkaar krijgt.
XXX
LikeLike
Wat een ijskar al niet voor elkaar krijgt.:-)
LikeLike
Haha mooi verhaal…… krijg meteen trek in een ijsje trouwens gelukkig niet in huis……
LikeLiked by 1 persoon
Ik ook niet 😉
LikeLiked by 1 persoon
Ha, ha, wie oh wie liet hier onlangs in de wekelijkse zwijmel ‘Ring my bell’ horen? Het geeft te denken …
LikeLike
Hahahahaha… Ik vind hem geweldig!
Liefs Joanne
LikeLiked by 1 persoon
Whahahaha, geweldig, als je nu maar geen vreemde gedachten krijgt bij mijn logje over het belletje bij mijn bed;-)
LikeLiked by 1 persoon
Je maakt me nieuwsgierig! 😳😂
LikeLike
Je komt het wel tegen denk ik;-)
LikeLiked by 1 persoon
Daar moet je toch gewoon rekening mee houden op een bepaalde leeftijd.
Love As Always
di mario
LikeLiked by 1 persoon
Hahahahaha, zo’n ijscoman, blijft maar met de bel zwaaien, dat was voor Opa toch iets teveel.
LikeLiked by 1 persoon
Dat is een intrigerend verhaal zeg… In een paar zinnen vertel je heel veel : )
LikeLiked by 1 persoon
Een heel ander ritme.
LikeLiked by 1 persoon
Hi hi. 😉😉
LikeLiked by 1 persoon
Hahahahahaha jaja de goede man was dus erg ritme gevoelig 😆
LikeLiked by 1 persoon