Vervolg op Tante Wil #1 (deel 1)
In die tijd beloofde ze me van alles. Ik kon alles van haar krijgen. Geborduurde schilderijen die bij haar aan de wand hingen. Een borduurmachine. Een heel oud servies, haar naaimachine. Ik zei steeds ik hoef echt niets hoor en ik wil ook niets. ‘Nee dat weet ik’, zei ze dan, ‘maar als ik dood ben dan merk je het wel, want op heel veel spullen staat jouw naam op de achterkant’. Ik dacht af en toe, ach ja het is lief bedoeld. Ze dacht vast dat ik alles mooi vond wat zij ook mooi vond. Tussendoor gaf ze me ook dingen mee. Ik probeerde het beleefd af te houden, maar ik moest en zou het dan meenemen. Geen dingen van waarde, zoiets als hierboven beschreven.
Op een bepaald moment belde ze weer, ze had iets om op te sturen naar familie in Australië en het had nogal haast. Ze wist dat ik ’s middags vrij had. Ik reed vanuit mijn werk in Uithoorn naar Amsterdam en toen ik binnenstapte had ze een andere vriendin op bezoek die ik ook kende. Na een kopje thee en een gezellig gesprekje vroeg ik, “waar is het pakket, dan ga ik want dan ben ik voor de file weer thuis, u bent nu toch niet alleen. Dan breng ik het thuis wel naar het postkantoor”.
De vriendin keek verbaasd op en vroeg aan mij of ze mij daar speciaal voor had gebeld. Dat bevestigde ik. ‘Vindt ze niet erg hoor’, hoorde ik Tante Wil zeggen. Dat was ook zo. Maar die vriendin vond het belachelijk dat ze mij speciaal daarvoor had geroepen, terwijl zij wist dat zij ook zou komen en zelfs pal naast een postkantoor woonde.
Toen dacht ik opeens… ik word geloof ik een beetje uitgebuit de laatste tijd. Toen ik terug ging denken was dat al heel lang ook. Maar ja, ik dacht vaak wel dat het niet zo belangrijk of heftig was waar ze me dan voor nodig had, maar voor haar mogelijk wel. Achteraf was ze inderdaad al vele maanden daarvoor echt steeds veeleisender geworden.
Toen kwam er een periode waarin ik minder tijd voor haar vrij kon maken vanwege ziek en zeer in de familie. Met name waren er zorgen om mijn eigen moeder en om mijn schoonouders. Nog steeds belden we en ik zocht haar af en toe op.
Morgen deel 3…
Iris Papilio - Regenboogvlinder 
Herkenbaar. Ik heb een buuv van 95 met een zoon die sinds kort weer thuis woont. Hij is 60 jaar. En nog vraagt ze of ik de boodschappen voor haar wil doen. Maar toen heb ik haar duidelijk gemaakt dat haar zoon (die geen werk heeft) dat ook best kan doen. Zo gebeurt het nu ook. Ik help graag maar dan moet het wel om noodzakelijke dingen gaan.
LikeLike
Oef wat is dit herkenbaar…. het gaat er zo in kruipen, dat heb je geeneens in de gaten en toch blijf je met die liefde opdraven want nee zeggen doe je niet (zomaar)… ik ben heel benieuw naar deel 3..
LikeLike
Een bijzondere vriendschap, waarin je jezelf goed leerde kennen, wat grenzen aangeven aangaat dus.
Ben benieuwd naar deel 3
LikeLike
Het sluipt er in. Ik herken het wel..
LikeLike
Wij waren een paar dagen de hort op, loop een beetje achter met reageren. Heb Tante Wil 1&2 dus achter elkaar gelezen. Tja hoe werkt zoiets, het gaat sluipend en de weg terug is niet eenvoudig voor iemand die graag iets voor een ander doet. Benieuwd naar deel 3. Stiekem hoop ik dat ze je begreep.
LikeLike
Dat sluipt er vaak in bij de omgang met oudere mensen , het zal vaak het gevolg zijn van eenzaamheid , .Zolang je het weet is het niet erg als je er tenminste de tijd voor hebt. In die gevallen heeft ook altijd álles haast.
LikeLike
Zo gebeurd het soms, en ouderen hebben het zelf vaak niet in de gaten.
Gelukkig kwam je er zelf achter, dan kun je het ook tot normale proporties terugbrengen.
LikeLike
Daar op deze wijze achter te komen is geen fijne constatering. Ik ben heel nieuwsgierig hoe Tante Wil reageerde omdat familie zeer je prioriteit vereisten.
LikeLike
Het is niet altijd een kwestie van misbruik maken besef ik al heel lang .Het is omdat wij er zelf in mee gaan en onze grenzen niet aan [durven] geven .En ook omdat we gewoon mensjes zijn die de ander gewoon graag helpen .
Liefs xxx
LikeLike
Jaja, zo kan het gaan. Maar (een beetje te harer verdediging) oude mensen hebben vaak niet eens in de gaten hoeveel beslag ze op iemand leggen. Ik had ooit een oude, nooit getrouwde tante, altijd bij haar moeder blijven wonen, tante, doof en langzaam blind wordend. Ze vond het heerlijk als ik kwam, maar protesteerde overal tegen. Vroeg ik haar of ze naar buiten wilde. Ze zat in een rolstoel en wilde niets liever, maar altijd was het “alleen als jij het graag wil hoor. Weet je zeker dat je er zin in hebt om met mij te gaan wandelen? Want het hoeft niet hoor, als je echt niet wilt.” En ik haar maar verzekeren dat ik speciaal kwam omdat ik het zo leuk vond om achter een rolstoel te gaan wandelen. Vermoeiend. Maar ja, ze was oud en eenzaam, doof en bijna blind, dus wat deed ik? Ik zocht haar een of twee keer per week op. Niet uit medelijden, stel je voor, dat wilde ze niet en dat snap ik ook wel, maar omdat ik haar zo’n leuke tante vond (en wel degelijk een beetje zielig)
LikeLike
Ze gebruikte je gewoon. Niet netjes.
LikeLike
Ek dink hierdie is iets wat sommige ou mense doen…eensaamheid en aandag soek. Ek sou nie te hard op haar wees nie, maar laat verstaan haar duidelik dat jy jou nie sal laat misbruik nie.
LikeLike
Sommige mensen zijn daar geraffineerd in, helaas. En weten ook hun slachtoffers goed uit te pikken. Had ooit een ex-collega die me alleen maar nodig had om informatie te krijgen (hoe deden we dit ook alweer, stuur eens een concept door etc) en altijd moest ik haar kant opkomen, zelfs zonder auto. Terwijl bij haar er 2 voor de deur stonden. Klaar mee (inderdaad als je het zelf inziet).
LikeLike
Er zullen altijd mensen zijn die zullen proberen gebruik te maken van anderen en doen dat op een slinkse manier. Soms kom je er snel achter, soms duurt het jaren.
LikeLike
Een mengeling tussen aandacht en macht. Vervelend, maar gelukkig ben je er zelf achter gekomen. Ik ben benieuwd naar de rest van je verhaal.
Love As Always
Di Mario
LikeLike
Iets dergelijk heb ik ook ooit voorgehad met iemand van wie ik aanvankelijk dacht dat zij een vriendin was. Toen ik voelde dat ze me volledig opeiste en geen rekening hield met mijn leven, was het snel gedaan. Ik kapte het contact resoluut af. Daar kan ik echt niet tegen. Een mens leert eruit. Het zal je geen tweede keer overkomen…
LikeLike