Een tandarts, je hebt er toch echt een nodig!
Als kind was ik altijd bang, zeg maar gerust doodsbang. Al vanaf de 1e klas op de lagere school, want die schooltandarts was een vreselijke bullebak. Het waren allemaal bullebakken in de jaren 50-60. Er werd wat afgehuild voor de deur van het kamertje en erin waar hij dan kwam te zitten. De meeste mensen van mijn generatie (of klinkt dat nu wel heel erg oud?) hebben er mee te maken gehad.
Het gevolg daarvan was dat ik daarna een aantal jaren niet geweest ben, maar dat kon natuurlijk ook niet. Mijn ouders hebben er ook nooit zoveel aandacht aan geschonken maar mijn moeder zocht toch een tandarts voor me. Dus… met lood in mijn schoenen ging ik vanaf mijn 15e weer elk half jaar naar de tandarts. Ik zat soms misselijk en bibberend van angst in de wachtkamer, maar heb toch doorgezet. Van deze man leerde ik ook pas echt goed poetsen.
Na een verhuizing, naar Lelystad in 1976, toch een nieuwe tandarts gezocht. Ook geen prettige ervaring. Die man had een walgelijk gevoel voor humor. Ik zat met angst en beven in de stoel en hij stond me zo tegen dat ik na 2 jaar ben afgehaakt.
Weer een aantal jaren niet gegaan en na weer een verhuizing een nieuwe tandarts gevonden. Een arrogante vent bleek later, met een groot huis annex praktijk en assistentes. Hij berekende verdovingen apart, 10 gulden per stuk. Terwijl het Ziekenfonds destijds alles betaalde was dat een aardige aanslag op ons budget. Hij trok bij mijn zoon (toen 10 jaar) een kies terwijl die ontstoken was, de verdoving werkte dus niet eens.
Ook hij is bang gemaakt en dus niet eens door een schooltandarts. De man was wel al oud, dus zijn opleiding zal er ook wel mee te maken hebben gehad.
Meteen weer een andere gezocht. Ik vond een jonge, net afgestudeerde tandarts die een praktijk overgenomen had en alles alleen deed. Een lot uit de loterij. We tutoyeerden elkaar en hij bouwde met ons allemaal een vertrouwensband op. Hij heeft me geleerd om mijn angst te overwinnen. En hoewel ik daarna nog 4 keer verhuisd ben, hem bleef ik trouw. Ik ging niet zingend naar hem toe, maar was niet meer bang. Alles was bespreekbaar.
Ik zag met angst en beven op tegen de dag dat hij met pensioen zou gaan. Want sinds een paar jaar bouwde hij af. Hij had zijn praktijk verkocht en werkte bij zijn vorige werknemers in loondienst. Elk jaar 1 dag minder. Vanaf dit jaar zou hij nog maar 2 dagen in de week werken, maar met de komst van corona was hij plotseling 2 maanden ineens helemaal vrij. En ja… dat beviel kennelijk zo goed dat hij vanaf oktober echt met pensioen is gegaan… Ik heb hem een mooie kaart gestuurd om te bedanken voor wat hij had bewerkstelligd en dat ik hem zou missen.
Jan woonde inmiddels ook in Zeist en had een tandarts gevonden waar ik me dus ook kortgeleden heb aangemeld. Het is een erg meevoelende, rustige vrouw met alle geduld van de wereld. Zonder dat er iets aan hoefde te gebeuren, vaak volgde op een andere tandarts bezoeken bijna altijd een totale gebitsrenovatie, maar ze heeft alleen een beetje tandsteen weggehaald. Verder zag het gebit er prima uit. En na 1.5 jaar niet naar de tandarts geweest te zijn, stapte ik opgelucht naar buiten!
Voorlopig gaat ze nog niet met pensioen dus ik zit goed! Ik denk zomaar dat we het getroffen hebben.
Wie van jullie is er ook bang (geweest) voor de tandarts?
Iris Papilio - Regenboogvlinder 