Schaatsen…

Schaatsen… het kwam vroeger regelmatiger voor dat er ijs lag dan tegenwoordig…

______________________________

Ik was er niet dol op. Natuurlijk deed ik het wel, ik wilde toch meedoen en ik kon het ook. Op houten schaatsjes (Friese doorlopers denk ik) die je nooit goed vastgemaakt kreeg. Dan gingen mijn zus en ik naar het ijs achter de weide van de buren. Je stapte daar zo de sloot op die dwars door het volkstuinen-complex kronkelde. Wel uitkijken bij de bruggen.

Achter de kerk in ons dorp was een hele brede sloot, daar moesten we dan wel eerst naartoe lopen, maar was ook redelijk dichtbij. Daar waren dan weer andere kinderen, van school ook.

Ik herinner me wel dat ik het altijd koud had en me echt niet warm schaatste. Ik kreeg kunstschaatsen van Sinterklaas toen ik 12 was. Op de groei… Maat 39, als ik ze nog had gehad waren ze nu nog te groot. Ik kwam maar tot maat 37, laarsjes tegenwoordig een maat groter. Maar geen gezeur, geitenwollen sokken erin en gaan.

Kort daarna ging het vriezen en het werd de strengste winter in mijn jeugd. 1962-1963. Toen konden we zelfs op de Ringvaart schaatsen waar mijn dorpje aan lag.

Mijn moeder kon het niet, die had in haar jeugd in de stad ook nooit geschaatst. Mijn vader wel. Een Hollandse dorpjongen dat kon ook niet anders. Hij wilde graag stalen noren die hij toen ook kocht. Vergat dat hij moest bukken om onder het bruggetje door te komen. Knal… met zijn hoofd tegen de brug, achterover ook nog eens op zijn achterhoofd gevallen… Hij was er gauw klaar mee.

Veel heb ik niet meer geschaatst toen ik eenmaal getrouwd was. Mijn ex vond het ook niet heel fijn. Wel om te kijken op de televisie, ik had het schema in de krant en hield alle tijden bij van alle toernooien die werden uitgezonden. We kregen ooit op zo’n zondag zomaar bezoek, dat gebeurde wel vaker en iedereen was altijd welkom maar toen werd ik er niet blij van. De vriendin zei: “Piet wilde schaatsen kijken, maar daar heb ik geen zin in hoor, dus we komen lekker even gezellig bij jullie”. Gezellig werd het wel, maar de TV ging niet uit, het was al erg genoeg dat ik niks meer bij kon houden.

In 1986 heb ik voor het laatst op die schaatsen gestaan. Met mijn zoon het ijs op. We schaatsten vanaf de steiger zo weg want we woonden op een ark. Ik wilde eigenlijk alleen proberen of ik nog kon wat ik als tiener kon. Rondjes draaien, achteruit schaatsen etc. En het lukte allemaal. Kennelijk is het net als fietsen en zwemmen, dat je het dus niet verleert.

En nu ga ik naar binnen zei ik. Zoon vond dat niet leuk. Hij vond het veel te snel. Ik moest nog even mee de iglo bekijken die hij met zijn vriendjes gemaakt had. Dat was een langer stuk schaatsen dan ik in mijn hoofd had gehad, maar het ging prima en ik wilde die iglo natuurlijk wel zien. Ik ging mee naar binnen en heb alles bewonderd, heb er eventjes op een ijsbankje gezeten waar karton op was gelegd en toen was ik er klaar mee.

Waar de schaatsen zijn gebleven weet ik niet meer… Denk dat ik ze weggegeven heb aan een van mijn nichtjes. Als ze er maar plezier van gehad heeft!

Hoop dat iedereen genoten heeft van het schaatsen en de sneeuwpret, op zijn eigen manier!