Opeens verhuizen… (1)

Toen ik op 7 augustus 2021 mijn blogpauze inlaste hadden we nog geen idee dat we het toch nog veel drukker zouden krijgen dan gedacht.

In maart 2021 was de knop al omgegaan en elk gunstig aanbod voor een huurwoning dat uit de richting Beverwijk zou komen zouden we uiteraard in overweging nemen.

Nog geen week erna kwam er een interesse-peilings-e-mail voor het complex waar we nu wonen. Eigenlijk van de complexen waar Jan opties op had, het allermooiste. Nog maar 9 jaar oud en heel ruim.

We reden meteen de volgende dag naar Beverwijk om te kijken welk appartement het was. Sneakten naar binnen met een bewoner die ons alle ruimte gaf toen we vertelden wat we kwamen doen. De entreehal was al mooi. De lift keurig netjes en we stapten uit op de 4e etage en zochten het huisnummer op. Slechts 6 woningen per verdieping. Twee middenwoningen en 4 hoekwoningen. Toen stonden we voor de deur en konden ons eerst niet goed oriënteren aan welke kant we stonden maar Jan dacht het te weten en… uiteraard had hij gelijk.

Ik had de plattegrond gezien en was er helemaal weg van. We hadden het nergens anders meer over. Op een bepaald moment zei Jan… het ligt wel op het noordoosten dus je hebt geen zon in huis…
Huh…wat? Geen zon in huis, nou, dat was ondenkbaar natuurlijk. Omdat het een hoekwoning is moest er toch wel ergens zon binnen komen? En dat was, zelfs voordat ik het gezien had, de enige maar…

Het werd spannend. Want eigenlijk was niet alleen Jan, maar ik er ook wel aan toe om te verhuizen naar een appartement en zeker voor Jan naar de regio waar hij bijna 65 jaar had gewoond en geleefd.

Intussen had hij al een positieve e-mail, in zijn eigen hartelijke stijl… naar de WBV gestuurd. Dat we heel veel interesse hadden en de medewerkster van de WBV berichtte na een paar dagen dat we op nummer 1 stonden en er een afspraak voor een bezichtiging gemaakt kon worden. Snel alle paperassen in orde gemaakt en doorgestuurd. Ergens midden augustus vertrokken we vroeg naar Beverwijk, om half 10 hadden we de afspraak.

Een prima tijd om te kunnen beoordelen of er nou wel of geen zon binnen en op het balkon zou schijnen. En… dat was zeker het geval, het was gelukkig prachtig weer, dus we konden het zelf constateren.

Toen we binnen stapten wisten we het ook meteen… dit werd de woning waar we samen wilden wonen. Een huis gericht op de toekomst. Brede deuren, geen drempels, geen trappen meer… nou ja wel een trappenhuis maar daar hoef je natuurlijk geen gebruik van te maken. De afspraak werd gemaakt, op 7 september zouden we allebei de huurovereenkomst ondertekenen en de sleutels krijgen.

Een groot nadeel was wel dat de bewoonster heel erg veel had gerookt, dus het hele huis stonk, de muren en plafonds zagen er niet uit, maar dat is uiteraard inmiddels allemaal verholpen en goed gekomen.

Wordt vervolgd anders wordt het logje veel te lang…