Een engel zonder vleugels…

De tekst hieronder (schuin) heb ik geschreven voor een schrijfuitdaging. En ik blijf het een mooi nummer vinden. Ook vandaag kwam het weer in mijn gedachten terug. 

Want voor mij was mijn moedertje ‘een engel zonder vleugels’. 

Vandaag zou ze 95 jaar zijn geworden…❤️

Een engel zonder vleugels…

Soms worden mensen wel eens ‘engel’ genoemd. Meestal hebben die mensen dan iets liefs, iets moois of iets bijzonders gedaan. Want engelen zijn nou eenmaal bijzonder. En engelen komen in alle religies voor.

Neem nou de “beschermengel”, iedereen heeft wel eens pech in zijn leven, maar komt dan soms net op een manier uit een ongeluk of ziekte, dat je denkt.. tjonge, dat had toch ook anders af kunnen lopen, die had wel een beschermengeltje bij zich.

Wie mijn beschermengel is weet ik niet, Maar het voelt altijd wel of er iemand in mijn buurt is. Misschien mijn opa, mijn vader of mijn moedertje, want haar zie ik zeker als een engel, want dat was ze bij leven al.

Nee, dit is echt geen idealiseren, ze was echt zo. Liefdevol, zorgzaam, behulpzaam, belangstellend, liet ieder mens in zijn/haar waarde, oh… ik kan nog wel even doorgaan, zij was “MIJN engel zonder vleugels”.