Lieve lezers…

Dag allemaal,

Helaas heb ik de laatste maanden erg weinig geblogd. En voorlopig is dit ook het laatste logje voor de komende tijd. Ik neem weer een pauze.

Dit wordt een bericht over mijn gezondheid van het laatste halfjaar.

Het zal wel een aardig stukje worden, tenslotte is mijn blog ook een beetje mijn naslagwerk. Dus als je er niet in geïnteresseerd bent, helemaal niet erg, haak gerust af.

Waarom ik hierover schrijf? Dat leg ik hier uit.

Het laatste halfjaar heb ik erg veel last gehad om mijn diabetes onder controle te houden. Mensen met diabetes 2 kunnen misschien wel helpen meedenken door hun ervaring. Wat klopt en wat klopt niet.
Ik gebruikte al heel lang dezelfde medicijnen, 3x metformine 500 en 3x gliclazide 80. Had nooit ergens last van. Toch bleek het op een bepaald moment niet meer voldoende.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik de ernst van deze ziekte altijd nogal gebagateliseerd heb. Dom natuurlijk want het is bloedserieus.

In Zeist was mij bij de huisarts verteld dat als deze combi niet meer voldoende zou zijn, ik zou moeten gaan spuiten met insuline. Dat wilde ik niet. Dan maakte ik weer serieus werk van mogelijkheden die zouden kunnen helpen het tegen te houden: ‘bewegen’ en goed opletten met suikers.

Echt heel erg heb ik me er nooit in verdiept, ook dom… Inmiddels weet ik dat het om de koolhydraten in de voeding gaat. En dan met name de gezonde koolhydraten.

Hier in Beverwijk werd mij verteld dat er nog meer mogelijkheden waren, simpel een andere pil erbij. Die kreeg ik (Januvia) uiteindelijk eind mei 2022. Ik moet er echt bij zeggen dat ik nog nooit een bijwerking heb gehad van welk medicijn dan ook.

Helaas, Ik kreeg maagpijn, net in onze vakantie naar Noorwegen. En slikte in die week 1 extra pilletje per dag voor mijn maag. Is geen oplossing maar voor dat weekje wel.

Thuisgekomen contact opgenomen met de huisarts. De combi Januvia en een van de pilletjes die ik slikte ivm hoge bloeddruk “Amlodipine” zou ook de oorzaak kunnen zijn.
Dus gestopt met die laatste en 2 weken een staatje bijgehouden.

De maagpijn bleef weg, dus de oorzaak was waarschijnlijk toch wel deze combi. Dus gestopt met Amlodipine.

Helaas, behalve de maagpijn, bleef ik wel last van de klachten die ik erbij had houden en die werden eigenlijk steeds erger.

Ik was extreem vermoeid, had minder eetlust waardoor ik in 4 maanden 6 kilo afviel, niet heel veel en ik kon het wel missen maar dereden was niet fijn. Ik had constant een algeheel malaise-gevoel, vaak hoofdpijn, ik liep slecht en had nog meer vervelende dingen. Omdat ik de schuld niet echt bij de Januvia legde bleef ik deze doorslikken. Tot 1 november.

Ik besloot naar de huisarts te gaan, er was duidelijk iets niet goed, en legde uit wat er aan de hand was. Hij liet op 10 punten mijn bloed onderzoeken. Uitslag: niks aan de hand, alles was oké. Maar ik moest wel stoppen met Januvia. Daar kon ik kennelijk toch niet tegen. Dat was rond 1 november.

Er was nog een alternatief, Trajenta. Daar begon ik pas 2 wkn later mee. Allemaal tijdverlies.

Na 2 dagen kreeg ik vreselijke jeuk én pijn op mijn buik. Echt gekmakend. Dus weer doorgegeven aan de dokter+E, (E = de diabetes-verpleegkundige). Ik kreeg te horen dat ze in het ‘grote boek over medicijnen en hun bijwerkingen’ er niets over kon vinden. Hé wat vreemd zei ik in de bijsluiter (die ik nooit lees, pas als er iets raars aan de hand is zoals dit) staat het wel.

Ja, dat is door de fabrikant erop gezet was haar antwoord… Raar, vond ik het, maar op internet kwam ik het ook tegen gewoon bij het medicijn, helaas kon Netelroos als bijwerking optreden. Nog één dag doorgeslikt, maar toen al gestopt. Dus slechts 3 dagen gebruikt.

Toen kreeg ik weer medicijnen om die Netelroos te bedwingen. Nachten niet geslapen en anti-allergiepilletjes gekregen (voorgeschreven door mijn dermatoloog waar ik in de tussentijd een afspraak had, E. vroeg of ik het meteen even met deze dokter wilde bespreken), smeerseltjes waaronder hormoonzalf, dat wilde ik eigenlijk ook niet gebruiken en 3×2 paracetamolletjes tegen de pijn. Ook zo tegenstrijdig. Ik las dat bij jeuk pijnstillers niet handig zijn, die bestrijden dan wel de pijn, maar de jeuk komt dubbel zo hard weer terug. Ja wat moet je dan? Wie moet je geloven? Na 6 dagen was het gelukkig zo goed als weg.

Ik had nu geen alternatief meer en nog niks bereikt…

Toen kreeg ik de boodschap van E. dat ik de Gliclazide 80 die ik slikte, maar moest verhogen en daar tijdelijk 4 van nemen tot ik voor de volgende afspraak op 16 januari de jaarcontrole voor diabetes zou krijgen.

Na 3 dagen kreeg ik een telefoontje van de Apotheker. Het recept dat binnen was gekomen kon niet worden uitgegeven, omdat 3/daags het maximum was. Het moest de pil met dezelfde naam worden, maar met een andere werking, Gliclazide 30. Van deze mocht ik er dan ’s morgens 4 tegelijk nemen, die dan hele dag door kleine beetjes medicijn zouden loslaten. Het effect met die andere zou hetzelfde zijn.

Ik had contact met E. en zij zei dat ze het nieuwe recept door zou sturen. Maar ik moest voorlopig die eerste blijven slikken. Ik haal die order bij de apotheek er wel uit, dat komt dan de 16e januari wel.

Op dinsdag 6 december kreeg ik bericht dat ik het medicijn uit de kluis kon halen. Maar we gingen op vakantie dus ik liet het maar zo. Ik zou eigenlijk nog niets moeten krijgen.

Jan ging te rade bij zijn oudste dochter. Zij kwam in het wknd naar Beverwijk en beloofde me een reservepriksetje mee te nemen dat ik mocht houden. Dan kon ik het mooi uit gaan proberen. Ze heeft Diabetes 1 vanaf haar 12e en tegenwoordig heeft ze een sensor en in geval van nood een extra priksetje. Dus ik was blij.

Ze heeft het me geleerd en de glucose waarde was regelmatig hoog. Nog meer handen gaan wassen dan ik normaal doe, vooral vlak voor het prikken. Dat zou beter zijn.

Ik wilde toch zeker weten van de huisarts dat dit oké was en belde op woensdag 7 dec. Hij was weer niet te bereiken. Er werd een belafspraak gemaakt voor de volgende dag. Ik vroeg om hoe laat…? Dat bekijkt hij zelf werd er gezegd. waarschijnlijk tijdens het middaguur (in mijn beleving was dat tussen 12 en 13.00 uur).
Mijn dochter belde om 14.10 en vroeg of ik al wat gehoord had. Nee dus… dus we hingen best wel snel op.
Pas’ s avonds zag ik dat hij wel gebeld had en wel om 14.14 (2x binnen 1 minuur) maar hij heeft niets ingesproken en het ook niet nog eens geprobeerd. Slordig vond ik dat.

Op vrijdag belde ik weer de praktijk. Ze waren in overleg en het bandje zei dat ik moest bevestigen als ik teruggebeld kon worden. Ja gezegd en ik kreeg een tijd. Tussen 13.10 en 13.25 zou dat zijn. Er is niet meer gebeld.

Dit soort dingen, ik kan er zo slecht tegen.

Op zondag zouden we op vakantie en ik voelde me echt niet goed. Maar ik dacht, deze vakantie laat ik me echt niet ook afnemen. Want op 25 november werd mijn oudste kleindochter Maria 21 jaar en ik zou 5 dagen naar Gran Canaria gaan, waar mijn zoon woont met zijn gezin. Ik kon niet weg. Zat net in die Netelroostijd.

De vakantie was heel leuk, een Kerstmarktenriviercruise. 1 dag in de bus naar Straatsburg en daar gingen we op het schip. We pakten in Arnhem een hotelletje want het was steeds slecht weer (ijzel etc. en we wilden niet in files met ongelukken terecht komen) en moesten al om 9.00 uur in Arnhem zijn, dat was een goed idee. We hebben erg lekker gegeten met een Diner Cheque die ik nog had. Een mooie rit in de bus, met lunch en om 19.00 uur waren we in Straatsburg. De volgende dag de kerstmarkten bezocht daar en weer afzakkend terug naar Arnhem. Mooie steden bezocht, maar ik was constant hondsmoe en liep erg slecht dus we zijn op maar 3 verschillende kerstmarkten geweest, in Straatsburg, Rüdesheim en Heidelberg. Maar allemaal heel kort. De laatste stop was Koblenz, waar we al eens geweest waren en die hebben we overgeslagen.

E. was ook vaak in de war en vergat veel. Het was volgens haar niet nodig dat ik zelf ging prikken. Misschien is dat normaal hoor als je alleen pillen slikt. Een keer per 3 mnd op de praktijk een controle was volgens haar voldoende. En… ik zou de meter, de prikpen + lancetten met naalden + stripjes zelf moeten betalen en dat was erg duur. Als ik zou moeten spuiten zou ik alles vergoed krijgen. Ik ben dat gaan uitzoeken maar ik vond het wel meevallen.

Twee weken voor onze vakantie op 12 december zei ik tegen Jan: Ik ga als ik terug ben gewoon zelf alles kopen wat ik nodig heb want ik wéét gewoon niet hoe ik zit. En dat vond ik steeds lastiger worden.

Ook vergat ze veel kleine afspraakjes die we maakten tijdens de consulten. Ze schreef het niet op en zei later dat ze dat niet meer wist, of verontschuldigde zich dat ze het was vergeten.

Ze belde niet toen ik een belafspraak had. Ik belde dan de volgende dag en dan kwamen de excuses met de woorden… het kwam er niet van.

Ze moest constant raad vragen aan haar collega die al klaar was met de opleiding waar zij nog mee bezig was. Geeft niet iedereen moet kunnen leren maar vond het heel vervelend worden.

Als ik weet wat ik wil weten bel ik u zei ze. Maar helaas dat gebeurde niet.

De druppel was voor mij toen ze zei dat ze het recept dat ze naar de Apotheek had gestuurd zou cancelen. Dat heeft ze dus niet gedaan.

Na de vakantie kreeg ik weer een berichtje dat ik het medicijn kon ophalen in de Apotheek. Dus Jan haalde ze voor me op.
En… weer een verrassing, het waren gewoon de tabletten waarvan ik er voor nog 3 mnd voorraad had. Niet de vervanger… grrrr

Bovendien had ik nog steeds ook geen vervanger voor de hoge bloeddrukpil, wat ik heel vreemd vond, maar ik kan er niet over oordelen, ik ben geen dokter en geloof gewoon wat hij/zij of E. zegt. En ik mocht niet tussendoor meten…

Maar nu niet mee… Ik werd steeds beroerder, lopen ging steeds slechter en de moeheid ook. In mij hoofd voelde het raar, maar echt hoofdpijn had ik niet meer.
Op zondag 1 januari had Jan alle kids en kleinkids (ook mijn dochter en schoonzoon natuurlijk) uitgenodigd om oliebollen te komen eten. Een schoondochter vroeg hoe het met me ging. Ik antwoordde Mwah, niet goed.

Dit logje is wel een beetje heel erg lang…. sorry! Morgen nog een klein stukje!

Een nieuwe TV…

Zoals zoveel mensen zijn wij dit jaar niet op vakantie geweest… en we weten allemaal waarom dat is en het is niet anders.

Dus daar ook geen geld aan uitgegeven. En dat krijgt nu een andere bestemming waar we elke dag plezier van gaan hebben.

Gelukkig hebben we het in ons huisje ook prima naar onze zin! Vervelen is er niet bij. ’s Avonds kijken we graag TV. Ook wel eens een avond helemaal niet, maar dat komt niet zo vaak meer voor.

Tegenwoordig meer Netflix en nlZIET dan de aangeboden programma’s. Naar sport wordt ook overdag gekeken, zoals pas nog de Tour de France. En heel soms, bijvoorbeeld als het slecht weer is kijk ik ook wel eens iets overdag en ik voel me daar ook echt niet meer schuldig over, zoals voorheen. Ik vond het altijd maar decadent eigenlijk. Maar normaal gesproken gaat de TV pas om 19.30 uur aan.

En gelukkig hebben we aardig dezelfde smaak en als dat niet zo is met een serie bijvoorbeeld, dan stoppen we ermee en zoeken we een andere. Er is zo ongelofelijk veel aanbod.

We hadden het af en toe al over een nieuwe. Ik wil graag een groter beeld dan we nu hebben. Kijk… ik word toch wat ouder 😁 en dat geeft niet, maar mijn oogjes dus ook.

Zelfs Jan zei laatst toen hij even voetbal zat te kijken, ik zie gewoon die mannetjes bijna niet rennen, terwijl hij juist erg goede ogen heeft en alleen een leesbril gebruikt. Misschien was dat wel een stille hint hoor… dat weet ik niet zeker 😅 dus begonnen we er toch weer over te babbelen.

De vrienden in Amsterdam, waar we een tijdje geleden op bezoek waren hebben echt een geweldige TV. In hun huis is voldoende ruimte, want dat moet wel. Een TV -van in de 80 inch- vernuftig weggewerkt in een soort meubel, je zag niet eens dat het een TV was. En natuurlijk kregen we een demonstratie. Echt zo prachtig! Jan zei meteen, oh dat wil ik ook…
Gelukkig zaten we op de bank want toen we naar de prijs vroegen en deze hoorden sloegen we stijl achterover. Dit is niet voor ons weggelegd en ook helemaal niet nodig.

Maar vorige week ben toch lekker aan het speuren gegaan voor een nieuwe. Ik wilde in ieder geval een 55″ en Jan een 65″. Hij had het voorbeeld in zijn hoofd en was niet bang dat dit te groot zou zijn voor onze kamer. Het moest dus een 65″ worden. En tenslotte zal het toch even wennen worden.

S.amsung had een leuke cashback actie dus daar ben ik verder naar gaan zoeken. Op een bepaald moment had ik voor ons de perfecte TV gevonden.

Een TV die zo strak aan de muur wordt bevestigd dat het een schilderij lijkt, genaamd The Frame. Er zit ook een mogelijkheid op om er ook echt een afbeelding op te tonen. De Art Mode heet dat, dus kunst aan de muur. Zelfs je eigen foto’s.

Ook kun je er bij S.amsung na aflevering een aparte lijst voor bestellen in een andere kleur. Zit gewoon in de prijs. Verder een heel mooi beeld en geluid, eventueel nog aan te vullen met een soundbar, mochten we dat nodig vinden.

Dus de knoop doorgehakt, over mijn speurtocht en uiteindelijke aankoop maak ik nog een apart logje.

Maar volgende week donderdag wordt hij gebracht! Ik kan best veel zelf, maar we besloten om de TV op te laten hangen én te laten installeren. Dus als de bezorger/monteur klaar is kunnen we meteen genieten van onze nieuwe aanwinst met prachtig beeld.

Dus… wordt vervolgd!

Vraagje: Wie kijkt er ook graag TV en heb je ook al een grootbeeld?

Tante Wil #1 (deel 3)

Vervolg op Tante Wil #1 (deel 1) en Tante Wil #1 (deel 2)

Maar onze vriendschap, die al zeker 38 jaar duurde, kreeg helaas toch een flinke knauw.

Want opeens was daar die brief waarin iedereen om haar heen werd opgehemeld en ik totaal werd afgebrand. Een aantal van die (zogenaamde) vrienden waren zelfs al lang uit beeld. Het voelde als een aanval. Ik was heel erg geschrokken en snapte er niks van. Ik was er een paar dagen behoorlijk van van de kaart. Bij mijn weten had ik altijd alleen maar goed gedaan en wat ze me allemaal aanrekende klopte van geen kant.

Ik schreef haar een lange brief terug waarin ik alles weerleggen kon en alleen toegaf aan het feit dat ik minder tijd had vanwege familieperikelen en haar daarom dus ook minder bezocht. En dat ik mijn familie in dit geval toch voorrang moest geven. Dat zij onze lange vriendschap op deze manier op het spel zette deed pijn, maar dan moest dat maar. Ik hoefde me nergens voor te verontschuldigen. Aan het eind van de brief wenste ik haar nog veel geluk.

Een paar dagen later belde ze, meteen nadat ze mijn brief ontvangen had. Ze bood haar excuses aan, huilde en zei dat ze spijt had van die brief en dat ze die nooit had mogen sturen. Na een lang en emotioneel gesprek zei ze dat ze me gewoon miste en vroeg ze of ik gauw weer eens langs wilde komen.

Mijn antwoord was, ‘ik kom binnenkort wel weer eens langs, maar dan als het mij uitkomt’. Dat heb ik ook gedaan, pas na een flink aantal weken. Ze had geen familie en ‘vrienden’ kwamen en gingen. Ze was qua intellect anders dan haar medebewoners in het verzorgingshuis waar ze toen al heel lang woonde. Nog prima bij haar verstand, nog steeds in alles geïnteresseerd en dat kon ze helaas met niemand delen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar in de steek te laten. Maar het gevoel is nooit meer hetzelfde geworden.

Toch zocht ik nog steeds op. Sowieso op haar verjaardag. Heel af en toe tussendoor. Ze heeft nog 6 jaar geleefd na dat voorval. Toen overleed ze in het ziekenhuis, ze werd 96 jaar. Ik hoorde het pas toen ze al gecremeerd was. De kaart lag thuis en ik was aan het overwinteren. Mijn buren vonden de post pas toen alles achter de rug was.

Toen ik terug was in Holland, belde ik de executeur testamentair. Ik wilde graag weten hoe alles gegaan was. Want 44 jaar vriendschap is niet niks. Ze heeft me alles verteld, haar lichaam was gewoon op en na dat gesprek kon ik het ook afsluiten en was het voor mij goed.

Hebben jullie wel eens zo’n lange vriendschap gehad met iemand die in leeftijd verschilde?

Tante Wil #1 (deel 2)

Vervolg op Tante Wil #1 (deel 1)

In die tijd beloofde ze me van alles. Ik kon alles van haar krijgen. Geborduurde schilderijen die bij haar aan de wand hingen. Een borduurmachine. Een heel oud servies, haar naaimachine. Ik zei steeds ik hoef echt niets hoor en ik wil ook niets. ‘Nee dat weet ik’, zei ze dan, ‘maar als ik dood ben dan merk je het wel, want op heel veel spullen staat jouw naam op de achterkant’. Ik dacht af en toe, ach ja het is lief bedoeld. Ze dacht vast dat ik alles mooi vond wat zij ook mooi vond. Tussendoor gaf ze me ook dingen mee. Ik probeerde het beleefd af te houden, maar ik moest en zou het dan meenemen. Geen dingen van waarde, zoiets als hierboven beschreven.

Op een bepaald moment belde ze weer, ze had iets om op te sturen naar familie in Australië en het had nogal haast. Ze wist dat ik ’s middags vrij had. Ik reed vanuit mijn werk in Uithoorn naar Amsterdam en toen ik binnenstapte had ze een andere vriendin op bezoek die ik ook kende. Na een kopje thee en een gezellig gesprekje vroeg ik, “waar is het pakket, dan ga ik want dan ben ik voor de file weer thuis, u bent nu toch niet alleen. Dan breng ik het thuis wel naar het postkantoor”.

De vriendin keek verbaasd op en vroeg aan mij of ze mij daar speciaal voor had gebeld. Dat bevestigde ik. ‘Vindt ze niet erg hoor’, hoorde ik Tante Wil zeggen. Dat was ook zo. Maar die vriendin vond het belachelijk dat ze mij speciaal daarvoor had geroepen, terwijl zij wist dat zij ook zou komen en zelfs pal naast een postkantoor woonde.

Toen dacht ik opeens… ik word geloof ik een beetje uitgebuit de laatste tijd. Toen ik terug ging denken was dat al heel lang ook. Maar ja, ik dacht vaak wel dat het niet zo belangrijk of heftig was waar ze me dan voor nodig had, maar voor haar mogelijk wel. Achteraf was ze inderdaad al vele maanden daarvoor echt steeds veeleisender geworden.

Toen kwam er een periode waarin ik minder tijd voor haar vrij kon maken vanwege ziek en zeer in de familie. Met name waren er zorgen om mijn eigen moeder en om mijn schoonouders. Nog steeds belden we en ik zocht haar af en toe op.

Morgen deel 3…

Tante Wil #1 (deel 1)

Inderdaad Tante Wil #1, ik had namelijk ook nog een Tante Wil #2, daarover later…

Echte vriendschap is heel bijzonder en dan maakt een verschil in leeftijd eigenlijk helemaal niks uit.

Ik heb zo’n vriendschap gekend! En ik heb leuke tijden meegemaakt en mooie gesprekken gevoerd met deze 35 jaar oudere vriendin die ik leerde kennen tijdens mijn eerste ziekenhuisopname.

Toen ik 17 jaar was, eind april 1968, moest ik voor een operatie aan mijn amandelen naar het ziekenhuis. Voor volwassenen is dit een vervelende en pijnlijke ingreep. Ik kwam in het toenmalige Lutherse Diakonessen Ziekenhuis, aan de Van Eeghenstraat in Amsterdam te liggen. In een 2-persoons-kamer met uitzicht op het Vondelpark. Hoe luxe kun je het hebben?

Mijn kamergenote was 52 jaar en moest dezelfde operatie ondergaan. We raakten in gesprek over van alles en nog wat. We konden het meteen goed met elkaar vinden. Ze was getrouwd maar had geen kinderen. Ze werkte nog, als interieurverzorgster (zo noemde zij het toen al) bij een aantal bekende mensen. O.a. bij Rudi Carrell. En ze had een brede interesse, had veel gereisd en sprak haar talen.

Het was wat, die operatie en wat daar voor ellende achteraan kwam. We kregen veel waterijsjes, soep, gepureerd eten en een toetje. Eenmaal een toetje dat we allebei niet durfden te eten, namelijk rijst met bessensap… Wat denk je, al die rijstkorreltjes nestelden zich lekker in de wonden. De verpleegster die het had gebracht kreeg een rood hoofd, want zo’n toetje kon natuurlijk helemaal niet. Bij mij liep alles goed af, zij heeft nog een aantal nabehandelingen gekregen.

Ze had een Dafje en crosstje daarmee overal naartoe. Ik ben regelmatig een dagje met haar op stap geweest, hadden diepgaande gesprekken en ook lol met elkaar. Ze beschouwde me een beetje als haar dochter. En ik noemde haar Tante Wil.
Ze was ook overal bij, de verloving, het huwelijk en kwam op kraambezoek na de geboorte van mijn kinderen. Door verhuizingen zagen we elkaar niet zo vaak meer. Maar we hielden wel altijd contact en stuurden elkaar kaartjes.

En ze werd ouder en krakkemikkiger. Maar krakende wagens leven het langst zegt men toch? Dat klopte dus ook. Ze mankeerde van alles, hartproblemen, diabetes, overal artrose, reuma, kreeg operaties aan diverse organen. Ze verloor haar man, verhuisde 2 keer. We hielpen haar waar we konden. Ze belde vaak en ik draafde dan ook altijd met liefde weer op. Om op bezoek te gaan in het ziekenhuis als ze er weer eens in lag. Om te helpen met dingen en een luisterend oor te bieden. Maar ook om een feestje voor een speciale verjaardag te organiseren, heel leuk.

Wordt vervolgd…


Oud, maar niet versleten… (16)

Een tandje bijzetten…

Nadat een oude man zijn avondeten heeft opgegeten, hoest hij hevig waardoor zijn kunstgebit de kamer door vliegt.

‘Oh, hemel,’ zegt hij, ‘het is stuk… helemaal vernield. En ik kan me echt geen nieuw gebit permitteren’.

‘Maak je geen zorgen, pap’, zegt zijn zoon, ‘ik bezorg je er wel eentje van mijn vriend op het werk. Geef me gewoon mee wat er nog heel is van jouw kunstgebit, zodat ik hem een idee kan geven van de maat’.

De volgende dag komt de zoon terug met tanden die perfect passen. ‘Dat is geweldig zoon’, zegt de man. ‘Je vriend moet wel een heel goede tandarts zijn.

‘Nee’, zegt de zoon, ‘hij is geen tandarts, hij is begrafenisondernemer…’

Oud… maar niet versleten (14)

Een tandje bijzetten!

In de bioscoop begint een oudere man in het donker aan de voeten van
 de mensen die naast hem zitten te rommelen. 

De dame in de stoel naast hem, die zich wat aan hem begint te ergeren, fluistert boos vragend: “Wat doet u hier precies beneden?”

“Ik ben een toffee kwijt, antwoordt de oude man. “Doet u al die moeite voor een gewone toffee?” vraagt de vrouw.

“Ja”, zegt de man,”ziet u, mijn tanden zitten er nog in”.