Vroeger…#3

We gaan weer een eindje terug in de tijd…

_______________________

Wij woonden dus in dat kleine huisje achter mijn opa en oma. Helaas heb ik daar geen foto’s van kunnen vinden. Ik was een blij kindje. Lachte wat af en kletste iedereen de oren van het hoofd.

Mijn vader was heel ziek geweest, er werd een nier verwijderd en ook aan de andere nier werd hij geopereerd. Hij had aan beide kanten op zijn onderrug een litteken in de vorm van een boomblad. Ook het vinden van werk was niet zo eenvoudig. Hij had graag willen studeren maar dat was destijds niet echt haalbaar voor een arbeidersgezin. Maar uiteindelijk heeft hij altijd alles aangepakt om te zorgen dat we rondkwamen.

Mijn zusje werd zo’n 2,5 jaar later geboren. Dus toen was ik grote zus! Er was toen geen geld voor een geboortekaartje voor haar. Heel sneu vind ik dat, nog steeds. Gelukkig zijn er wel wat foto’s!

Rond mijn 4e verjaardag verhuisden we naar een huisje dat op een steenworp afstand stond. Er moest veel aan gedaan worden. Er werd mij later verteld dat ik had gezegd dat ik daar echt niet wilde wonen want ik vond het een stom huisje.

Toen alles bewoonbaar was werd onze inboedel stuk voor stuk verhuisd. Een van de eerste herinneringen die ik echt heb is dat ik een schemerlamp mocht dragen van het oude naar het nieuwe huis. Ik liep voetje voor voetje door de steeg langs de schutting tot ik bij de poort van de slager was die ons overpad gaf om naar ons nieuwe huisje te lopen. Ik was heel trots dat het goed gegaan was.

• 

  Ongeveer 2 – 2.5 jaar

• 

  Gezinnetje 1953

• 

  rond 4 jaar

• 

  Weer poseren 1953

• 

  4 jaar

• 

  Voor het huisje van opa en oma

Tegen de tijd dat ik naar de kleuterschool zou gaan moest ik naar de oogarts. Ik keek scheel en bleek een ‘lui oog’ te hebben. Het goede oog moest worden afgeplakt zodat het luie oog weer beter zijn best zou doen. En ik kreeg een brilletje. Ik ging toch al niet echt graag op de foto om te poseren, dat is wel te zien aan mijn gezicht waar ik nog geen bril had, ik kijk best ernstig op een aantal foto’s en ik lach bijna nergens op. Dat is ook niet echt veranderd. Gedwongen lachjes lukken niet bij mij. Maar met het brilletje vond ik het helemaal verschrikkelijk. Maar ik moest hem toch tot mijn 16e jaar blijven dragen. Naar de oogarts was elk jaar een uitje samen met mijn vader.

Vanaf “Vroeger #4” ga ik naar de kleuterschool!

Wil je de eerdere logjes over vroeger lezen? Klik dan op HIER (1) en HIER (2).

Vroeger…#2

Eigenlijk had ik deze “Vroeger” serie met dit verhaaltje moeten beginnen, gelukkig kan ik me nog veel herinneren, alleen het onderstaande niet natuurlijk… Onderstaande was ruim 70 jaar geleden.

Als je het gemist hebt en het nog wilt lezen klik “Vroeger…#1”.

________________________________

Als 1e kind van mijn ouders werd ik geboren. Ze ontmoetten elkaar tijdens dansles in Amsterdam. Na 2 jaar verkering trouwden ze op 1 juni 1949 en ik werd op 8 mei 1950 geboren. Mijn moeder was toen bijna 23 en mijn vader was 24.

Ik was heel klein, slechts 45 cm lang maar ik woog wel 5,5 pond, dus was ik een mollige baby. Nou ja, wat dat betreft is er niet veel veranderd, want ik ben nog steeds klein en mollig… 😂

Hieronder ikke, een maand oud ongeveer.
Daaronder links, met vader en moeder, rechts oma, tante en oom.
Rechts met opa, toen was ik ongeveer 1 jaar.

• 

• 

• 

Ook in die tijd was er al woningnood. Mijn grootouders van vaders kant woonden midden in het pittoreske dorpje Sloten, aan de rand van Amsterdam, in een soort steegje aan het eind van een rijtje van 5 huizen.. Opa heeft met hulp van mijn vader en een paar vrienden een tuinhuisje gebouwd achter hun huis. Het was heel klein. Een woonkamertje waarin een opklapbed en een tafel met stoelen stond, een keukentje, een piepklein slaapkamertje en een toilet. Opa was betonvlechter, best zware arbeid.

Mijn moeder was een stadskind, ze werd geboren in Amsterdam, in de Indische buurt. Ze woonde in een benedenwoning met 3 slaapkamers. Samen met haar ouders, 5 zusjes en 2 broertjes. Mijn opa was schoenmaker en hij deed zijn werk in de ouderlijke slaapkamer, waar zijn spullen stonden opgesteld bij de openslaande deuren. De tram reed er door de straat op weg naar de eindhalte bij het Muiderpoortstation. Maar mijn moeder wilde heel graag naar het dorp verhuizen, waar ze ook snel wende en uiteindelijk nooit meer in de stad wilde wonen.

Ook was ik het eerste kleinkind van mijn opa en oma van vaderskant en ik werd vernoemd naar mijn oma. Ik kwam er graag en zat dan altijd op de tafel waarbij opa me altijd vasthield aan mijn beentjes.

Mijn opa was een stroper op het gebied van vissen. Hij viste overal en zette fuiken waar het niet mocht, maar hij kwam er altijd mee weg. Het eerste aaltje was altijd voor mij en dat werd dan gestoofd. De eerste jaren van mijn leven heb ik veel vis gegeten maar opeens was het over, het stond me tegen vertelde mijn moeder en ik heb in ieder geval nooit meer gestoofde aal gegeten.

In de winter was het in dat kleine kamertje waar ik sliep ijs-en-ijskoud. Wat ze ook probeerden, ik verdroeg niks aan mijn handjes en die waren dan ook vaak zo koud dat ze wel bevroren leken. Maar ik heb er niks aan overgehouden, dus zo erg is dat nou ook weer niet.

Baby Treeske 9 maanden

Dank voor het lezen en tot de volgende “VROEGER”.

Vroeger… #1

Vroeger… was alles toen mooier? Nee vast niet. En als kind weet je natuurlijk niet beter…

---

Soms word ik echt geraakt door oude foto’s en de herinneringen die eraan zitten. Dus ik dacht… ik ga een rubriek “Vroeger” maken, gewoon 1x per week of 1x per 2 weken of zo!

Dat moet de praktijk nog even uitwijzen. Ga me niet echt vastpinnen, maar er zal wel regelmatig een foto langs komen.

Op deze foto staat mijn oma. Met mij op de voorgrond, 2,5 jaar ongeveer en we deden mee aan een modeshow.

Mijn oma (de moeder van mijn vader) was een grote, gezette vrouw. Ze was 52 jaar toen ik geboren werd als 1e kleinkind, dus op deze foto was ze waarschijnlijk 54-55 jaar. Als ik bedenk dat ik al ruim 15 jaar ouder ben dan zij toen was denk ik meteen, wat zagen mensen er vroeger toch een stuk ouder uit dan tegenwoordig. Wel ook een grappige vergelijking, ik werd oma op mijn 51e.

Het was vast georganiseerd door een Katholieke organisatie, die modeshow, want ik zie veel zusterkappen in het publiek. Dat was mijn eerste keer op de catwalk. Oma had voor mij en voor 2 kleinkinderen van haar broer dezelfde kleertjes genaaid en ook voor het popje dat ik in mijn armen heb.

Ik denk dat ik het best spannend vond allemaal, te zien aan dat ernstige gezichtje. Ik liep wel mooi voorop, heel pittig en helemaal niet bang, werd me weleens verteld.

Opa en oma woonden vlakbij ons, dus we zagen ze bijna elke dag. Oma overleed toen ik 18 was in haar slaap, ze was toen 70 jaar, ongeveer zo oud als ik nu ben. Ze hield van snoepen en lekker eten en hoewel ze ook diabetes II had vond ze het belangrijker om lekker te leven dan heel lang te leven.

Eerlijk is eerlijk, hier herinner ik me helemaal niks van, maar ik vind de foto zo schattig…