Rare kostgangers…


Laatst zat ik een dagje in het Kassahuis en werd ik belaagd door grote kruipende en soms vliegende insecten. 

 

Kruipen doen ze heel traag en vliegen kunnen ze redelijk goed en snel.

Ik had ze echt nog nooit gezien en er dus een paar foto’s van gemaakt. Zo ook een aantal andere collega’s en wat blijkt het te zijn… een

Bladpootrandwants.

Op Wikipedia vond ik deze knap verwoorde tekst: De bladpootrandwants of bladpootwants is een randwants uit de onderorde wantsen. 

Bron tekst “Vroege Vogels” van 29 september 2016:
De bladpootwants toont een duidelijke gelijkenis met de kissing bug, wat wellicht verklaart hoe het verhaal is ontstaan. ‘De keren dat bij ons een kissing bug werd gemeld, bleek het om een bladpootwants te gaan’, aldus Kalkman. De bladpootwants leeft normaal op dennen, sparren en allerlei soorten sierconiferen, maar heeft in de herfst de neiging om ook huizen in te trekken.
En een geruststellend slot: Gelukkig is de bladpootwants niet gevaarlijk voor mensen.

Ik vind hem best wel apart. Dus.. weer wat geleerd, daar is een mens tenslotte nooit te oud voor!

Heeft iemand dit insect wel eens gezien? 

 

Uit eten…

 

We nodigen de vogeltjes die hier rondvliegen in de tuin regelmatig uit om te komen eten.

Eens een keer uit eten vindt iedereen leuk toch? Ook de vogeltjes…

Maar de uitnodiging is eigenlijk bedoeld voor de kleine vogeltjes, roodborstjes, pimpelmeesjes, koolmeesjes, musjes, die vind ik echt zo schattig in de tuin… Ik heb in de voortuin al een roodborstje gespot en in het vogelhuisje achter was een pimpel- of koolmeesje op verkenning uit.

Maar wie komen erop af… de duiven en de eksters in ons geval…

Dus… ik heb er nu maar een bordje bij gezet, nou maar hopen dat ze kunnen lezen hè…

Hebben jullie ook wel eens ongewenste gasten in de tuin? 

 

Huisdieren… (1)

 

Naar aanleiding van een logje van Tiny over haar huisdieren dacht ik.. dat is leuk en dat pak ik dus op! 

Het heeft lang geduurd voor wij vroeger thuis een huisdier kregen.

We hadden wel dieren hoor. Mijn vader had vroeger voliëres, binnen en buiten. Binnen hadden we parkieten en buiten allerlei kleine vogeltjes. Met de goudvissen in de vijver, die we mochten voeren, en de konijntjes.. waar ik een trauma aan over heb gehouden (HIER kun je erover lezen) moesten we het maar doen.

Maar wij, mijn zusjes en broer, zeurden maar over een hond. Mijn moeder hield niet zo van huisdieren, tenminste niet van katten en honden, dus dat feest ging niet door. Tot ik 16 jaar was.

Toen kreeg de hond van een kennis van mijn vader puppy’s en het waren schattige bolletjes wol. De hond van de huisarts was de vader. Herinner me nog dat vooral mijn jongste zusje dat geweldig vond.

Ze zouden klein blijven werd gezegd en na heel veel soebatten, met hulp van mijn vader, ging ze overstag en mochten we er een mee naar huis nemen. Mijn moeder had wel haar principes.. zij zou zorgen voor zijn eten, maar verder was ze niet van plan er iets aan te doen. Daar heeft ze zich tot het laatst aan gehouden.

Terry en ik 1967

 

Terry werd een grote, wollige hond, de jongens uit de buurt riepen als ik met hem langsliep – daar loopt Therese met haar ijsbeer-. Het was een lieverd en hij ging door het vuur voor mijn moeder, ja, zij was en bleef degene die hem elke dag zijn eten gaf. Uiteindelijk vond ze hem ook wel lief en toen mijn vader overleed vond ze het ook wel een veilig idee, een hond in huis. ’s Nachts dan, want overdag was hij altijd bij mijn opa. Alleen dat extra werk door al die haren die loslieten vond ze niet echt leuk.

Toen ik trouwde wilde mijn man (nu ex) een kat. Hij was met katten opgegroeid…

Daarover later want anders wordt dit logje veel en veel te lang…

Vraagje: Wie wilde er vroeger ook graag een hond of kat en kreeg die niet? Of hoorde een huisdier er gewoon bij zoals in veel gezinnen…

 

 

Samen op stap…

 

Om samen met Natalia leuke dingen te doen had ik natuurlijk plannetjes gemaakt.

Woensdagochtend vertrokken we naar Brabant om een bezoekje te brengen aan Landgoed Nederheide, het park waar ik 7 jaar heb gewoond.  Toen Natalia 10 jaar geleden voor het eerst op vakantie in Nederland kwam, was het park haar veilige haven waar het ‘huis’ van opa en oma stond.

Bijna niemand wist dat we zouden komen, sowieso had ik geen afspraken gemaakt, want uren kletsen zou voor Natalia natuurlijk echt niet leuk zijn. En sowieso wordt het dan stressen en daar had ik dus echt geen zin in. Maar toch bij 3 vroegere buren even langs geweest en een beetje bijgekletst. Een aantal mensen die ik graag had willen zien waren er helaas niet..
Frans? Marti en Femie? Jammer dat ik jullie gemist heb.
De meesten waren verrast te zien dat Natalia in de tussentijd groter is gegroeid dan ik…

Daarna reden we naar Deurne om wat rond te kijken en gingen we even naar de A.ction voor wat cadeautjes om weer mee terug te nemen. Een ijsje ging er ook wel in.

Bij de McDonald in Helmond gingen we eten.. Ik keek mijn ogen uit, je kunt nu bestellen dmv een order-touchscreen.. Super handig! En ach voor een keertje best wel te doen en Natalia vond het heerlijk.

Met ons buikje vol reden we naar Hotel Nederheide, een groot complex naast het park. Een van de zogenaamde ‘Natuurpoorten’ van Brabant. Ik heb dat destijds helemaal zien bouwen. Sinds kort hebben ze daar ook 7 hotelkamers en in een van die kamers bleven we slapen.
Hartstikke luxe, prachtig uitzicht op het strandbad en een binnenzwembad waar we nog lekker zijn gaan zwemmen. Na de douche (erg onpraktisch onder een schuine wand) nog wat TV gekeken, een paar Postcrossing-kaarten geschreven en heerlijk geslapen.
Die douche is alleen in deze kamer zo gesitueerd, wij hadden de enige economy-kamer. De andere kamers hebben een normale douche. Maar Natalia heeft heerlijk in bad gelegen, dus dat maakte het weer goed.

Op donderdag ontbeten we bij de Hema in Deurne.. precies genoeg, lekker en goedkoop.
€ 2,00 voor een ontbijtje is toch wat anders dan € 9,50 in het hotel, waar we waarschijnlijk alleen een eitje extra hadden gegeten, want meer dan een croissantje en een broodje is al snel te veel.

Toen nog naar mijn vroegere naaste buurvrouw geweest. In de tijd dat ik daar nog woonde overleed haar man, maar sinds een klein jaar heeft ze ook een nieuwe liefde en straalt van oor tot oor, zo mooi om te zien!

Rond het middaguur reden we naar Ouwehand’s Dierenpark in Rhenen.. De panda’s die daar sinds een tijdje verblijven wilde Natalia heel graag in het echt zien. Na de lunch (weer pizza) gingen we op stap. De panda’s hebben een prachtig Aziatisch onderkomen en waren lekker lui aan het doen. Ze zitten niet bij elkaar, dat vond ik eigenlijk wel zielig. Maar kennelijk zijn panda’s eenlingen.

Verder lekker rondgewandeld en toen het park dicht ging mochten wij er gelukkig ook uit… De flappenjassen hebben we niet nodig gehad, echt heerlijk weer gehad!

Thuisgekomen heb ik wentelteefjes gebakken en zijn we na de douche in bed gaan liggen, met de TV en de spelletjesmachines. Heerlijk!

Deze slideshow vereist JavaScript.

En wat we vandaag deden? Dat komt zondag… ben nu te moe…
Waarom? Dat hoor je dan wel pfffffffffff

 

 

Dansende koeien…


Afgelopen zaterdag had ik de gelegenheid om bij een boerderij in de buurt de koeien te zien dansen in de wei. Die mochten na de lange winter eindelijk weer naar buiten… 

Echt ontzettend leuk, alles zat mee, prachtig weer met de zon erbij, vrolijke grote mensen en heel veel kinderen. Wat een spektakel zeg! Ik heb genoten.

De koeien kwamen super uitbundig naar buiten rennen en maakten de gekste bokkensprongen. Je zal toch de hele winter binnen hebben gestaan zeg? Logisch toch? Renden door het relatief kleine weilandje van de ene hoek naar de andere. Na een kwartiertje werden ze rustiger en begonnen ze te grazen. Mmmmm dat gras zal ook weer heerlijk zijn voor ze!

Dit meemaken herinnerde mij aan een verhaal uit het boek “Larie en Liefde” van ons aller Kakeltje genaamd “Karnemelk met slagroom”.

Bedankt Mirjam dat ik het mag plaatsen! ❤️

Het is winter en je staat op stal waar het net zo druk is als in een potje met pieren. Samen met je soortgenoten stink je een uur in de wind. Wás er maar wind. De enige winden die in de stal waaien zijn losse flodders, terwijl je juist zo houdt van frisse lucht. Voor een pluk Hollands gras doe je een moord.
Je hebt zo genoeg van de rammelende voederketting en kwijlende buren. Aldoor moet je hoesten van dat droge ingekuilde koleregras, en van het mestoverschot onder je poten krijg je tranende ogen.
Rita slaat voortdurend met haar staart tegen je kop; Liesje heeft een koemelkallergie en niest continu middenin je bek en je eksterogen steken van het lange staan, dus ga je erbij liggen.
Uitgerekend op dat moment doet Martha een plas en spettert je helemaal onder.
‘Stom rund! Kan je niet uitkijken?’
‘Alsof jouw waterval schoner is dan die van de rest!’
De irritaties lopen hoog op, of zie je alles te zwart-wit?
Een ding weet je zeker: je hunkert naar de aanblik van een stier…

Hoe heet dat ding ook alweer dat bovenin de lucht hangt en zo lekker op je kop brandt, terwijl je verkoelende slokken slootwater drinkt?
In gedachten schurk je je welgevormde billen tegen het hek. Je loeit gewoon wat voor de lol. Uiteraard heb je sjans met de stier aan de overkant (‘je kan me toch niet pak-ken’).
Ohh… buiten zijn is gewoon het allerfijnst wat er is.
Zachtjes vallen de eerste voorjaarsstralen door het stalraam naar binnen. Aandachtig volg je de weersverwachtingen op de radio. Het kan nu echt niet lang meer duren. Net als het je toch nog teveel dreigt te worden, gooit de boer de staldeuren open. Eensklaps wordt alles groen en blauw voor je ogen.
Het enige wat je wilt is je poten in de lucht gooien, huppelen, dansen, ravotten en schudden met je uiers. Je krijgt opnieuw tranen in je ogen, maar nu is het van de frisse wind.
Eén nadeel voor de boer: twee dagen lang geven de dames door dat gehuppel alleen maar karnemelk of slagroom. Twee dagen? Ja, want dan raken de dames zo vermoeid van dat gehol, dat ze vanzelf weer “normaal” gaan doen: gras eten en herkauwen. In de frisse buitenlucht…

©Mirjam Kakelbont

 

 

Buurtgenoten…

 

De pauwen

Altijd in elkaars buurt en het liefst ook in de buurt van kinderen en mensen.

Als je niet uitkijkt lopen ze gewoon overal naar binnen. Ooit waren er een paar in de nursery. Het was een hele heisa. Ze vlogen naar de bovenramen. En telkens als de ladder in de buurt kwam vlogen ze weer naar het andere…

Alleen de flatsen die ze achterlaten zijn niet zo fijn 😯. Kun je nagaan hoe het er moet hebben uitgezien in die nursery.

 

Wilde katten aaien…

 

Vervolg op Hluhluwe Game Reserve...

Op zaterdagmiddag, toen we allemaal wat uitgerust waren, reden we naar de zogenaamde Cheeta-farm.

Het is een opvangcentrum voor Zuid-Afrikaanse Wilde Katten, Servals, Caracals en Cheeta’s..

Ook wordt er meegewerkt aan een fokprogramma voor Cheeta’s. Die hebben in het wild zoveel natuurlijke vijanden dat de jongen bijna nooit blijven leven. Soms worden er dus op de farm jongen geboren, die dan teruggezet worden in de natuur. Behalve als ze iets mankeren, dan blijven ze op de farm.

Ze zijn redelijk speels en makkelijk tam te maken, hoewel in de farm hun natuurlijke gedrag toch wordt beperkt omdat ze te weinig ruimte hebben om te rennen. Maar de ruimtes die ze bewonen zijn heel groot en ze kunnen zich heel gemakkelijk ver weg verstoppen als ze geen mensen willen zien.

Maar het zijn eigenlijk hele sociale dieren. Er zijn slechte berichten in het nieuws over dit soort farms, maar ik kan alleen maar constateren dat er heel erg zorgvuldig en rustig met de dieren wordt omgegaan. Via via heb ik ook gehoord dat deze farm erg goed bekend staat. Dat was ook te zien aan het bordje dat bij de receptie stond… Tenminste dat hoop ik maar!

25-02-2017-75

We mochten met de gids de ruimtes ingaan waar de wilde katten, servals en caracals zaten. Eigenlijk vond ik het doodeng -ik houd nou eenmaal niet zo van katten- en er was een groep Fransen die best wel rumoerig waren, door het verhaal van de gids heen spraken en lacherig deden. Dat was niet echt prettig. De servals en de wilde katten vond ik niet zo eng, maar de caracal, die een beetje op een lynx lijkt (geen familie overigens) was nogal boosaardig en kwam een keer al blazend langs mijn benen rennen. Zij hebben een sterk territoriaal gevoel en kunnen je zelfs tegenhouden weg te gaan. Dus voor we het hek uit konden kreeg de caracal wat lekkere hapjes, zodat hij afgeleid was. Ik was toch blij dat ik er weer uit was.

Maar de cheeta’s waren echt mooi! En dat zijn toch wel behoorlijk grote katten. Ze hebben ook allemaal namen. Er waren 2 broertjes die niet in de natuur konden worden teruggezet. Van een weet ik de reden niet, maar de andere had een te korte staart. Dan is overleven in de natuur ook niet mogelijk blijkbaar.

Deze 2 broertjes waren tam. Ze zaten met zijn tweetjes en via een soort sluisje, konden we met 2 mensen tegelijk naar binnen. Ik zei tegen Nicole… “Laten we maar eerst gaan, want wie weet durven we straks niet meer”. Dus zo gezegd zo gedaan. Ze lagen allebei lekker lui te wezen en werden eerst even gekroeld door de verzorgers. Een van de twee bleef buiten schot, een verzorger bleef bij hem staan. Hij is te enthousiast en zou je zomaar omver kunnen gooien als hij tegen je aan gaat staan. En bij cheeta’s blijven de nagels altijd uitstaan, dus zou je ook gekrabd kunnen worden.

Helaas heb ik klutsknietjes dus kon ik niet echt op mijn hurken of knieën achter hem gaan zitten, maar rustig aaien ging prima, alleen zijn buik kun je beter niet aanraken werd ons gezegd.

Wat een ervaring, nooit gedacht dat ik het zou durven!

Daarna gingen Nicole en Elize.. de mannen lieten hun beurt voorbij gaan! Maar wij hebben het toch maar mooi gedaan!

’s Avonds aten we weer bij het restaurantje bij ons verblijf en we gingen weer op tijd naar bed.

De volgende dag vertrokken we weer en wel om 6 uur. Het was bar slecht weer en de eerste 2 uur hebben we behoorlijk en constant regen gehad. We ontbeten in Ballito bij een Mugs & Beans restaurant. Ik koos voor pannenkoeken, heerlijk. Ze noemen ze daar Flapjackstack. Omdat we allemaal toch wel moe waren, ik had ook weer niet best geslapen, besloten we daarna door te rijden naar Margate waar we rond 12.00 uur weer aankwamen.

Het was een geweldig weekend en ik wil hierbij Schalk en Elize heel hartelijk bedanken, ook namens Nicole!

 

Hluhluwe Game Reserve…

 

Snappen jullie de link tussen dieren en game? Ik niet… en natuurlijk heb ik dat nagevraagd om het te weten te komen.

Nou.. hier bedoelen ze met GAME gewoon HET WILD. Dus dat is snel opgelost hè.. 

We gingen dus naar dat wildpark, zo’n 400 km rijden. Het schijnt een van de mooiste wildreservaten te zijn van het land. We vertrokken vrijdag om half 10 met een busje van GCF en hebben genoten van de prachtige natuur onderweg. Wat een geweldig mooi land is Zuid-Afrika. Over het algemeen ook fantastisch mooie snelwegen, waar ik in een ander logje nog wel eens over vertel.

Onderweg geluncht bij een Wimpy. Hadden wij die vroeger ook niet? Lekker gegeten en niet duur. Daarna reden we door, het is een behoorlijke rit en we reden uiteindelijk ook nog om, maar dat kwam goed uit.

We stopten bij een zogenaamd “roadhouse”. Dat is een hutje langs de snelweg waar mensen eten staan klaar te maken voor de verkoop. Ook verkopen ze allerlei handgemaakte spullen.
Schalk en Elise zijn dol op het gerecht “tribe met pap” dat werd verkocht. Dus voor hen kon de middag niet meer stuk.

We moesten het ook proeven.. erg smakelijk zag het er niet uit en het rook ook niet lekker, maar als je in Afrika bent moet je dat toch echt gegeten hebben… Het was niet eens vies, maar een klein stukje was wel genoeg. Het smaakte naar runderstoofvlees en we zaten er niet ver vanaf, het bleek ‘koeienmaag’ te zijn dat wordt gegeten met maispap. HIER kun je wat uitleg vinden.

We reden naar het dorp Hluhluwe waar we boodschappen deden. Er liepen nog 2 blanke mensen in de grote Superspar. Bleken ook Nederlanders te zijn. Dat noemen ze dus een echte community. Later meer hierover.

Rond half 4 kwamen we aan bij ons logeeradres. Een park verscholen in het bos met een lange hobbelige toegangsweg echt dwars door de bush. Met kleine 2 persoonshuisjes en een ‘treehouse’. Ja.. we huisden dus in een boomhut. Maar wel een luxe. We waren echt even op het verkeerde been gezet, het was helemaal niet een ruimte waar we allemaal in zouden moeten slapen. Er waren 3 slaapkamers, een grote kamer/keuken en een badkamer met bad, wc en wastafel. Een terras en een carport voor de auto, niet te geloven.

img-20170228-wa0003

Het bad hebben we overgeslagen, we waren allebei bang dat we er niet meer uit zouden kunnen komen, dus gewoon ouderwets bij de kraan gewassen. Op het park ook avondeten gebruikt, simpel maar goed.

Het slapen ging niet echt, we moesten er vroeg in want ook vroeg op.. en dat ritme is een beetje raar. Ook vlogen er allerlei beestjes om me heen. Zelfs een gigantische groene sprinkhaan… die kwam me trouwens wel bekend voor. Ik heb hem uit mijn bed gebonjourd, gewoon naar buiten.

Op zaterdag stonden we heel vroeg op om rond 6 uur al in het wildpark te zijn. Dus ontbijten, aankleden en weg. Het was al prachtig weer, dus er is kennelijk volop geduimd, dank daarvoor 😉.

We hoopten echt veel dieren te zien, maar het had nogal geregend, iets wat in februari absoluut niet hoort, dus overal was water genoeg te vinden voor de dieren die dus niet naar lagere gedeelten hoefden te komen.

We hebben de big 5 niet gezien, zelfs geen olifanten. Dat vond ik echt jammer, hoewel het ook gevaarlijk kan zijn als ze kwaad worden. Wel heel veel waterbuffels, zebra’s, giraffen ver weg, aardvarkens, antilopen en heel veel vogels. Het is ook best spannend, want achter elke bocht of heuvel kan het zomaar zijn dat je niet verder kunt rijden omdat er dieren op de weg staan.

Maar wat hebben we genoten van de prachtige natuur. Alles groen, zo mooi en uiteraard nergens huizen te zien. Zo rond half 9 zijn we koffie gaan drinken in een horecagelegenheid met een supermooi uitzicht. Een lekker scone met alles erbij maakte het compleet.

Om 12.00 verlieten we het park. We hebben genoten! Het was echt bloedheet, 31-32 graden, en dan komen er echt geen dieren meer tevoorschijn vertelden ze ons. We reden naar huis en gingen allemaal een poosje rusten. Ach ja.. tenslotte waren we al om 4 uur op en zijn we alle 5 boven de 64, dus dat mocht best wel.

Om half 5 was er weer een uitje gepland, daarover later!