Vorige week dacht ik een moeilijk gesprek te moeten voeren met mijn dochter. Wij hadden namelijk besloten om ook de kerstdagen met zijn tweetjes door te brengen, eigenlijk net zoals de laatste 2,5 maand het geval is.
En Kerst vieren zonder familie is niet zoals zij de feestdagen normaal gesproken doorbrengt.
Ik vond het heel moeilijk om haar dat te vertellen, ging ook gepaard met tranen van mijn kant, maar gelukkig heeft ze alle begrip voor onze keuze. Hoewel niet van harte natuurlijk, maar die keuze maken wij uiteraard ook niet van harte.
Ik kom denk ik binnenkort maar naar Zeist om boodschappen te doen, zei ze. Als jij daar dan ook bent kunnen we elkaar toch even zien en even babbelen. Want ik ga wel 1x per week boodschappen doen.
Dat ging me toch te ver, dat we niemand in huis willen hebben betekent niet dat we elkaar niet buiten kunnen ontmoeten, hoewel Jan dat zelfs ook niet ziet zitten. Toen ik het idee opperde om samen ergens af te spreken en, op afstand, een stukje te gaan wandelen vond ze dat heel leuk.
We spraken af voor woensdag… Omdat ze dan privétijd opneemt van haar werk, want thuiswerkend, was de ochtend het gunstigste. Dus dat werd 11.00 uur. Ik heb alle tijd dus pas me heel gemakkelijk aan. We ontmoetten elkaar op een parkeerplek in een dorp in de buurt van haar woonplaats. We dachten in het parkje te gaan wandelen, maar dat is eigenlijk heel klein, daar zouden we met een kwartier al doorheen zijn. Maar sowieso had ze een ander plannetje…
Verrassing… Er kwam een tas uit de auto waarin 2 grote plastic zakken, 2 servetten, een thermoskan koffie en 2 bekers zaten. Ze ging nog eerst even naar de bakker waar ze 2 croissantjes kocht om erbij op te peuzelen. Dus we gingen op zoek naar een bankje… En dat werd toch gezellig!
Eerst werden de plastic zakken op de natte bank gelegd zodat we droog zouden kunnen zitten, op het puntje dan. Het bankje stond, speciaal voor ons natuurlijk, zo gesitueerd, zodat we nog net in de zon konden zitten, we hebben heerlijk bijgepraat en daarbij lekkere warme koffie gedronken.
Daarna nog even een rondje gewandeld door het centrum, stil want amper een winkel open, dus toch nog gelopen en toen weer allebei de auto in om naar huis te gaan. Geen knuffels, we hebben elkaar niet aangeraakt en bleven op afstand. Heel raar want we zijn allebei ontzettend aanrakerige mensen. Wat heb ik toch een geweldige, lieve en attente dochter! Dankjewel lieve schat 💕, dat doen we in januari weer een keer over!
Iris Papilio - Regenboogvlinder 