Fantastisch… (1)

Nou, dat ik nog eens het woord fantastisch zou gebruiken op mijn blog had ik niet echt verwacht maar… het was gewoon echt zo!

We hebben een heerlijke riviercruise-vakantie gehad, een mooie route, heerlijk weer, echt zo geboft, mooie gesprekken met onze vrienden gehad, die dus geweldig fijn gezelschap zijn geweest. En ook heel veel gelachen. Ontzettend lekker eten, een erg vriendelijke en behulpzame crew -daar hoort iedereen bij natuurlijk- en verder vriendelijke mede-passagiers, die je natuurlijk elke dag opnieuw weer tegenkomt…

Er werd een mooie route gevolgd, we startten in Arnhem en vandaar naar Amsterdam, Hoorn, Sneek, Lemmer. Daarna de IJssel op, de mooiste rivier van Nederland en via de Hanze-steden Hasselt, Deventer en Zutphen door naar Arnhem.

De kapitein van het schip de “Rembrandt van Rijn” was een vriendelijke man, één die niet op zijn 4 strepen stond zeg maar, maar die gewoon een hulpvaardig mens is en zijn steunende arm uitleende aan mij, aan mijn vriendin en aan andere mensen die wel een steuntje konden gebruiken.
Ook al ben je beperkt, er is de mogelijkheid om je rolstoel of rollator mee te nemen aan boord, alleen mag die niet aan boord worden gebruikt. Als je dat ’s morgens aangeeft wordt dit hulpmiddel als je van boord wilt gaan op de wil gezet.

Mag ik het dan fantastisch noemen… ik vind van wel! We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken er met heel veel plezier op terug!

En… heel voorzichtig ben ik al aan het speuren voor een nieuwe reis, ook onze lieve vrienden hebben er weer zin in. Voor hun was een riviercruise de eerste keer en dus een nieuwe ervaring die hen heel goed is bevallen. zij hebben al heel veel zee-cruises gemaakt die natuurlijk ook heel erg leuk en luxe zijn, maar dit is toch gewoon wat knusser en gemoedelijker.

Kort voor de vakantie ben ik voor de tweede keer naar een schoonheidsspecialiste geweest om mijn gezicht te laten harsen. En afgelopen vrijdag voor de 3e keer. Ik had van die lichte, fijne haartjes boven mijn bovenlip en op mijn kin. Ook aan de zijkanten van mijn gezicht verschenen ze en op al die plekken werd het dus gewoon steeds meer. Harde witte en zwarte haartjes kon ik zelf wel uittrekken, maar de rest kon ik zelf niet meer bijhouden. Diana heeft me ook regelmatig ‘onthaard’, maar dat wilde ik eigenlijk niet, dus zodoende…

Het was een hele belevenis, maar het viel mij alles mee. Ooit, misschien wel 35 jaar geleden heb ik het eens zelf geprobeerd, dat mislukte verschrikkelijk en toen probeerde ik die plakstroken ook nog eens met plukken watten te verwijderen, wat natuurlijk helemaal een drama werd, hoe ik dat bedacht heb snap ik nog steeds niet. Dus mijn pincet werd een goede vriendin!

De schoonheidsspecialiste bekeek mijn huid dan goed met een loep, ook de eerste keer al. Ik heb nog steeds rosacea in mijn gezicht dat er ook niet beter op werd, dus ze ging heel voorzichtig te werk. Eerst smeerde ze een licht crèmepje en daarna begon ze. Het deed echt bijna geen pijn, in ieder geval kon ik het prima hebben.

Het resultaat was weer een heel mooi glad gezicht waar ik natuurlijk erg blij mee ben.

Verder heb ik eindelijk na een lange zwachtelperiode mijn échte steunkousen opgemeten gekregen en ontvangen. Met een hulpmiddel -de handyleg maat S- kan ik ze zonder hulp aan- en uittrekken en dat geeft me een heleboel vrijheid.
Jan heeft geen extra klus daarmee en ook de thuishulp heb ik niet nodig. Ik kom van deze kousen niet meer af en krijg binnenkort een 2e paar erbij.
Daar zie ik naar uit, want nu moet ik ze ’s avonds op de hand wassen om de dag. En daar heb ik, op dat moment in de avond, eigenlijk de energie niet meer voor. Als ik 2 paar heb kan ik ze na 4 dagen gewoon ’s avonds in een netje in de wasmachine doen, een kort wasje laten draaien en kort centrifugeren, met een handdoek het vocht wat er nog aan hangt eruit rollen en ophangen. Ze zijn dan de volgende ochtend weer droog. En die avond zit ik dan wel met mijn benen omhoog.

Wordt vervolgd…

Mijn moedertje… (2)

Zorgcentrum Bernardus, Amsterdam-Centrum

Het feit dat ze daar nog bijna 3 jaar heeft gewoond voor ze overleed deed ons allemaal veel verdriet.

_____________________

In de tijd dat we bij mijn schoonmoeder op bezoek gingen en zij wel eens meeging (ze waren goede vrienden) zei ze altijd als we weer naar huis gingen… “Als ik maar niet zo word als die mensen daar, dan doe je er maar wat aan hoor”. Natuurlijk niet, zei ik dan.

Dus ja… we wisten het allemaal… zo wilde ze niet leven.

Een flinke klachtenbrief naar het eerste tehuis heeft toen geleid tot wijzigingen in het beleid, er bleken mensen zonder enige opleiding op die afdeling te werken. En hopelijk was dat voor medebewoners nog enigszins gunstig. Voor haar was het te laat.

Ze was een zielig vogeltje geworden, leek kleiner, in elkaar gezakt, maar gelukkig nog wel vrolijk op zijn tijd. De verzorging en de vrijwilligers in dat tehuis waren dol op haar.
Als wij op bezoek kwamen begon ze ook altijd meteen te lachen, heel blij en soms ondeugend. Lachend hield ze dan hele verhalen, waar wij niets van verstonden. En natuurlijk zeiden we ja en lachten we mee. We gingen met haar naar de tuin en soms naar de kapel of een uitvoering.

Ik zag haar 2x per week. Op woensdagmiddag ging ik alleen en we gingen er elke zondag samen heen. Zondag was onze “sociale dag”, want we bezochten ook mijn schoonvader, dus deze benaming is heel positief bedoeld. We hielpen ook andere mensen in de huiskamer eten te geven. Extra handen waren welkom want in het weekend waren er minder verzorgers en vrijwilligers. We waren een soort van zondags-vrijwilligers. Nog wel iets bijzonders meegemaakt ook daar… als je het lezen wilt, klik HIER. Uiteindelijk hebben we in totaal bijna 7 jaar op die afdeling rond gelopen, van 1999 tot half 2006.

Maar ze was ook vaak heel verdrietig en huilde dan veel, onder andere vaak als mijn jongste zusje haar bezocht. Dat was echt heel sneu. Mijn zus woonde in hetzelfde dorp en had altijd veel contact met haar. Zij had er heel veel moeite mee om haar zo te zien aftakelen en dat ze nooit meer haar vrolijke moedertje terugvond. Het is ook heel moeilijk om met een dement persoon om te gaan en niet voor iedereen te doen. En wat mijn moedertje voelde als ze haar zag en dan moest huilen, zal altijd een raadsel blijven.

Ze kreeg 4x per dag paracetamol, want werd er gezegd, ze hoeft absoluut geen pijn te hebben, maar we hebben van elke verdere behandeling afgezien, mocht ze iets gaan mankeren en ook nooit meer naar een ziekenhuis.

Deel 3 morgen…

Mijn moedertje… (1)

Vandaag is het 15 jaar geleden dat mijn lieve moedertje overleed!
Ze zou 94 jaar geworden zijn op 23 mei 2021.

____________

Ze was een lieve, zorgzame, vrolijke en sterke vrouw en moeder. Ze werd weduwe op 46-jarige leeftijd en had toen nog 3 kinderen thuis. Ze heeft zich er doorheen geslagen omdat zij haar nodig hadden, want natuurlijk was haar wereld ingestort op het moment dat mijn vader zo plotseling overleed.

Ze werd op gang gehouden, maar na verloop van tijd wilde ze zelf ook weer proberen om leuke dingen te doen. Ze ging vele jaren met mijn schoonouders mee op vakantie, later met een vriendin. Ze ging dagjes uit en toen de jongste de deur uit was ging zij op een zangkoor en een kaartclub. Een lieve zwager haalde haar dan op en bracht haar weer netjes thuis.

Ze kwam regelmatig een paar dagen bij ons of bij mijn andere zus logeren. We namen haar mee als we dagjes weggingen en ook op vakantie waarvan 5x naar Gran Canaria waar ze heel erg van genieten kon want ze was een zonaanbidster.

Haar laatste jaren waren helaas echt niet leuk. De diagnose Ziekte van Parkinson kreeg ze al toen ze 64 was, en ze nam op een bepaald moment afscheid van het zangkoor, haar stem ging achteruit. En nog wat later van de kaartclub. Ze kon geen kaarten meer vasthouden. Haar eigen beslissingen.

Een leuke anekdote is wel dat ze altijd met Kerst broden voor ons bakte, naar haar eigen recept kregen we witbrood en rozijnenbrood. Toen ze nog niet goed was ingesteld met de medicijnen trilden haar handen heel erg. En omdat ze moest kneden werd dat haar te zwaar.
Toen mijn zoon zei… “Goh Oma, dat is toch juist handig… u hoeft alleen maar uw handen in het deeg te stoppen, de rest gaat dan wel vanzelf” kon ze daar hartelijk om lachen. Want humor had ze en hield ze ook tot het eind.

In 2001 verhuisde ze, met haar eigen toestemming -ze vond zelf ook dat ze beter niet meer alleen kon wonen- van het huisje waar ze vanaf 1954 had gewoond, naar het verzorgingstehuis/bejaardentehuis van haar keuze. Ze had een zonnig appartementje, een keukentje en badkamer ter beschikking. Tegenover haar zus die met haar man in die buurt woonde. Het was een brede straat met tramrails in het midden, maar ze konden toch nog net naar elkaar zwaaien. We kochten nieuwe meubeltjes en op een paar dingen na werden de 2 kamers opnieuw ingericht. Ze vond het allemaal prachtig. En ze was daar best gelukkig!

Maar na een tijdje sloeg de Parkinson-dementie toe en was ze vaak erg in de war en verloor de structuur van de dag.

Helaas werd er in dat huis uiteindelijk helemaal niet zo goed voor haar gezorgd. Op een dag, juli 2003, was ze heel erg ziek. Op ons aandringen werd de huisarts van het tehuis gebeld, maar die kon pas de volgende dag komen. Hij constateerde toen een delier waarschijnlijk ten gevolge van een blaasontsteking.
Hij belde me toen hij nog bij haar was en zei dat hij 2 dingen kon doen:
1. Ons adviseren lief voor haar te zijn… ???
2. Of haar insturen in een ziekenhuis…
Boos dat ik was… over dat lief voor haar zijn… dat waren we altijd al, maar in dit geval zou ze dan doodgaan… Waarop hij constateerde dat ik blijkbaar “nog niet klaar was om mijn moeder los te laten”. Wat een opmerking. Wie is daar ooit wel klaar voor? Dus ze werd opgenomen in het ziekenhuis.
Ze bleek angstwekkend ernstig uitgedroogd, werd ‘opgelapt’ en helaas… ze moest na 10 dagen weer terug naar dat tehuis. Daarna is ze nooit meer opgeknapt.

Vanaf die tijd werd ze overdag verzorgd op de afdeling Begeleid Wonen. Maar wat een fijne oplossing leek was het niet. Medicijnen werden vergeten, de mensen werden onverschillig behandeld, drinken werd weggehaald als ze het niet snel genoeg opdronk, men liet haar en ook andere mensen knoeien met hun eten en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In september 2003, kwam ze met een gebroken heup weer in het ziekenhuis te liggen en moest geopereerd worden, zouden we daar geen toestemming voor geven dan zou ze nooit meer kunnen zitten en heel veel pijn houden.
Een vreemd en mistig gebeuren want ze kon echt niet meer staan en lopen, alleen zitten in een rolstoel en liggen in bed. Niemand nam de verantwoording voor dit ongeluk… niemand wist (?) wat er was gebeurd. Ik merkte het ook pas op zondag, zeker een paar dagen later dan het gebeurd moest zijn. Mogelijk hebben ze haar op het toilet gezet, haar alleen gelaten, heeft ze geprobeerd om op te staan en is ze toen gevallen. Maar dat blijft gissen…

Met veel inspanningen is het gelukt dat ze heel kort daarna kon verhuizen en opgenomen worden in Zorgcentrum Bernardus in Amsterdam. Ze kwam daar op de gesloten afdeling, waar ook mijn schoonmoeder, die Alzheimer had, voor die tijd een klein jaar had gewoond. En als je al van een goede ervaring in een verpleegtehuis kunt spreken hadden wij die toen in ieder geval wel. Iedereen was even lief. Ze had geen eigen kamer meer, maar sliep met 6 mensen op een zaal. Natuurlijk ging ze steeds meer achteruit. In het begin kon ze bijvoorbeeld nog wel zelf eten, maar dat en allerlei andere vaardigheden werden minder en minder, tot ze niets meer kon.

Deel 2 volgt later anders wordt dit logje veel te lang…

Zwijmelen op Zaterdag #449 – The Cats (4)

Vandaag alweer de 4e week met The Cats… De laatste Zwijmelen op Zaterdag van deze maand.

________________

The Cats 1968

Het eerste nummer is uit 1970 waarin het speciale stemgeluid van Piet Veerman heel goed tot zijn recht komt!

“Where have I been wrong

Het tweede nummer is weer een prachtige en wat meer uptempo… uit 1972!

“Let’s dance”

Volgende week plaats ik een paar nummers van Piet Veerman. Hij stapte op een bepaald moment uit de band en begon een solo-carrière. Daarna voorlopig gewoon weer elke week iets anders.

Ga je ook nog even langs bij “Natasja” voor nog meer zwijmels!

Het gaat hier over het algemeen prima, hebben jullie donderdag wel gelezen. Ik kom nog langs hoor!

Ik wens iedereen weer een lekker weekend toe…!

Zwijmelen op Zaterdag #448 – The Cats (3)

Vandaag de 3e week met The Cats… Jullie dachten toch niet dat ik het vergeten was hè…?

_________________

The Cats 1967

Vandaag een nummer dat op het 1e album “CATS AS CATS CAN” uit 1967 staat.

“Sure he’s a cat

Het tweede nummer is weer een mooie rustige…

“Scarlet ribbons”

Ga je ook nog even langs bij “Natasja” voor nog meer zwijmels!

Het weer is lekker afgekoeld, ik heb te doen met de mensen in Leersum, maar zo’n 20 km hier vandaan. Dat noodweer had net zo goed hier kunnen plaatsvinden als die bui eerder was losgebarsten…

Ik wens iedereen weer een mooie rest van het weekend toe…!

Zwijmelen op Zaterdag #447 – The Cats (2)

Alweer zaterdag, mensen het is niet te geloven, hoe snel de tijd gaat!

_________________

En vandaag doe ik weer 2 nummers van onze Volendamse Cats. Maar het is moeilijk want er is zoveel keuze!

Het nummer “One way wind” uit 1971 is een van de mooiste nummers vind ik!

“One way wind”

Het 2e nummer is ook een mooie herinnering uit 1968. Het nummer is een hommage aan een fan van The Cats die in 1967 overleed aan de gevolgen van een verkeersongeluk.

“Lea”

Ga je ook nog even langs bij “Natasja” voor nog meer zwijmels!

En ja hoor, alweer een zonnig weekend gewenst allemaal! 🌞😎

Zwijmelen op Zaterdag #446 – The Cats (1)

Zwijmelen op Zaterdag!

Deze maand, juni 2021, heb ik gekozen voor The Cats!

___________________

The Cats waren een popgroep uit Volendam. Ze bestonden van 1964 tot 1985, zij het met enkele onderbrekingen, en waren van 1968 tot 1975 een van de meest succesvolle bands van Nederland.
Tekst van Wikipedia, verdere info klik HIER.

De Palingsound was geboren! Op Wikipedia staan nog een paar bands die na The Cats bekend werden en toen kwam BZN in 1977. Helaas, zodra ik die band op de radio hoorde, zocht ik meteen een andere zender. Op de een of andere manier vond ik het griezelige muziek.

Ik had ook een prachtige Solo-LP van Piet Veerman gehad, een van de zangers van The Cats, die helemaal grijs gedraaid is.

“Where have I been wrong” uit 1970

“Vaya con Dios” uit 1972

Vaya con Dios is een cover. The Cats speelden in de begintijd ook regelmatig covers. Dit is gewoon een hele mooie!

Volgende week weer 2 andere nummers! Ik was weer een beetje terug in de tijd!

Ga je ook nog even langs bij “Natasja” voor nog meer zwijmels!

Alweer een zonnig weekend gewenst allemaal!

Zwijmelen op Zaterdag #440 – The Eagles (4)

Alweer de laatste week van de maand… de tijd vliegt voorbij, echt!

_________________________

Nog 2 nummers van The Eagles tegoed… maar ik maak er gewoon 3 van!

Ook een geweldig nummer is “Tequila Sunrise” van het album “Desperado” uitgebracht in 1973. De opname is van een live optreden. Het is nou eenmaal zo, dat de ‘studio-opnames’ vaak mooier zijn omdat je die ook gewend bent te horen. Maar ik vind deze toch wel bijzonder.

“Tequila Sunrise”

Het tweede is ook prachtig, een nummer van het eerste album “Eagles” uit 1972. Ik heb gekozen voor de ‘remastered’ versie want ik vond de live video’s niet zo erg mooi.

“Peacefull easy feeling”

En de bonus, blijft ook een geweldig nummer van het laatste album voor hun pauze “The long run” uit 1979.

“Heartache tonight”

Zelf vond ik dit wat deze muziek betreft een prachtige maand.

De volgende maand wordt het weer van alles wat… er komt zoveel voorbij waarvan ik dan denk, ohhh leuke zwijmel. Dus pas in juni ga ik verder met ‘artiest van de maand’ en dat wordt het de Volendamse band “The Cats”.

We vieren een klein feestje vandaag… 🥳🎉. Net gehoord dat dochter en schoon even voor een bakkie langskomen. We hadden een aantal weken geleden al gezegd dat het er maar eens van moest komen, maar dan wel buiten. Het was steeds geen weer.

Maar aangezien de zon nu schijnt en we hier redelijk uit de wind kunnen zitten in de tuin en het de komende dagen weer minder lijkt te worden, wordt het zomaar onverwacht vandaag! En wat zijn ze welkom!
En ook voor de kinderen van Jan wordt het weer tijd dat we ze weer gaan zien! Dat gaat zeker gebeuren!

Allemaal een fijn weekend gewenst! Voor nog meer zwijmels kun je het beste even langsgaan bij Natasja.

Zwijmelen op Zaterdag #439 – The Eagles (3)

Het was weer heerlijk om de 2 nummers van The Eagles uit te kiezen.

_________________________

Allereerst het nummer “Take it Easy”, echt een van mijn favorieten! Het komt van het allereerste album uitgebracht in 1972, genaamd “Eagles”. Dit is een opname van een optreden in 1994.

“Take it easy”

Als tweede nummer kies ik “Doolin’Dalton”, dit lied gaat over een bende treinrovers waaronder een aantal broers, die echt bestaan hebben ergens eind 1800.

“Doolin’ Dalton”

Wat een eer eigenlijk om de muziek van deze geweldige kerels zomaar op mijn blog te mogen zetten.
Volgende week alweer de laatste keer…

Het weer is weer wat beter, hoewel echt buiten zitten nog niet aan de orde is. Dus nog geen bezoek helaas.

Ik ben wel heel blij want ik heb gisteren de 1e vaccinatieprik gehad, merk BioNTech/Pfizer. De 2e krijg ik over 5 weken en een week later, dus ergens eind mei ben ik voor 95% beschermd tegen COVID-19.
Deze eerste prik is al een ontzettende opluchting, nu nog even doorbijten en dan wordt het leven toch weer een stuk beter!

Voor nog meer zwijmels kun je het beste even langsgaan bij Natasja!

Zwijmelen op Zaterdag #438 – The Eagles (2)

Vandaag weer twee geweldige nummers van The Eagles…

_________________________

Hoewel het niet echt MIJN favoriet is kan het allerbekendste nummer hier absoluut niet ontbreken…

“Hotel California”, van het gelijknamige album, uitgebracht in december 1976 met een meer dan prominente rol van drummer, solo- en achtergrondzanger Don Henley.
Een verhaal over een luxe hotel waar je gewoon in kunt, maar waar je nooit meer uit komt…

“Hotel California”

Als tweede nummer kies ik “Take it to the limit” van het 4e album “One of these nights” uit 1975.

“Take it to the limit”

Dat deze band nog steeds bestaat en optreedt is toch heel bijzonder te noemen! Ik heb weer genoten deze week want er kwamen weer heel wat mooie nummers voorbij waar ik uit kon kiezen.

Het wordt weer een binnenweekend want het weer is niet echt geweldig. Een ‘Ommetje” maken tussendoor zal wel lukken. Ik ga niet weg als het regent maar het maakt me niet uit als ik nat wordt!

Voor nog meer zwijmels kun je het beste even langsgaan bij Natasja!