Fantastisch… (1)

Nou, dat ik nog eens het woord fantastisch zou gebruiken op mijn blog had ik niet echt verwacht maar… het was gewoon echt zo!

We hebben een heerlijke riviercruise-vakantie gehad, een mooie route, heerlijk weer, echt zo geboft, mooie gesprekken met onze vrienden gehad, die dus geweldig fijn gezelschap zijn geweest. En ook heel veel gelachen. Ontzettend lekker eten, een erg vriendelijke en behulpzame crew -daar hoort iedereen bij natuurlijk- en verder vriendelijke mede-passagiers, die je natuurlijk elke dag opnieuw weer tegenkomt…

Er werd een mooie route gevolgd, we startten in Arnhem en vandaar naar Amsterdam, Hoorn, Sneek, Lemmer. Daarna de IJssel op, de mooiste rivier van Nederland en via de Hanze-steden Hasselt, Deventer en Zutphen door naar Arnhem.

De kapitein van het schip de “Rembrandt van Rijn” was een vriendelijke man, één die niet op zijn 4 strepen stond zeg maar, maar die gewoon een hulpvaardig mens is en zijn steunende arm uitleende aan mij, aan mijn vriendin en aan andere mensen die wel een steuntje konden gebruiken.
Ook al ben je beperkt, er is de mogelijkheid om je rolstoel of rollator mee te nemen aan boord, alleen mag die niet aan boord worden gebruikt. Als je dat ’s morgens aangeeft wordt dit hulpmiddel als je van boord wilt gaan op de wil gezet.

Mag ik het dan fantastisch noemen… ik vind van wel! We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken er met heel veel plezier op terug!

En… heel voorzichtig ben ik al aan het speuren voor een nieuwe reis, ook onze lieve vrienden hebben er weer zin in. Voor hun was een riviercruise de eerste keer en dus een nieuwe ervaring die hen heel goed is bevallen. zij hebben al heel veel zee-cruises gemaakt die natuurlijk ook heel erg leuk en luxe zijn, maar dit is toch gewoon wat knusser en gemoedelijker.

Kort voor de vakantie ben ik voor de tweede keer naar een schoonheidsspecialiste geweest om mijn gezicht te laten harsen. En afgelopen vrijdag voor de 3e keer. Ik had van die lichte, fijne haartjes boven mijn bovenlip en op mijn kin. Ook aan de zijkanten van mijn gezicht verschenen ze en op al die plekken werd het dus gewoon steeds meer. Harde witte en zwarte haartjes kon ik zelf wel uittrekken, maar de rest kon ik zelf niet meer bijhouden. Diana heeft me ook regelmatig ‘onthaard’, maar dat wilde ik eigenlijk niet, dus zodoende…

Het was een hele belevenis, maar het viel mij alles mee. Ooit, misschien wel 35 jaar geleden heb ik het eens zelf geprobeerd, dat mislukte verschrikkelijk en toen probeerde ik die plakstroken ook nog eens met plukken watten te verwijderen, wat natuurlijk helemaal een drama werd, hoe ik dat bedacht heb snap ik nog steeds niet. Dus mijn pincet werd een goede vriendin!

De schoonheidsspecialiste bekeek mijn huid dan goed met een loep, ook de eerste keer al. Ik heb nog steeds rosacea in mijn gezicht dat er ook niet beter op werd, dus ze ging heel voorzichtig te werk. Eerst smeerde ze een licht crèmepje en daarna begon ze. Het deed echt bijna geen pijn, in ieder geval kon ik het prima hebben.

Het resultaat was weer een heel mooi glad gezicht waar ik natuurlijk erg blij mee ben.

Verder heb ik eindelijk na een lange zwachtelperiode mijn échte steunkousen opgemeten gekregen en ontvangen. Met een hulpmiddel -de handyleg maat S- kan ik ze zonder hulp aan- en uittrekken en dat geeft me een heleboel vrijheid.
Jan heeft geen extra klus daarmee en ook de thuishulp heb ik niet nodig. Ik kom van deze kousen niet meer af en krijg binnenkort een 2e paar erbij.
Daar zie ik naar uit, want nu moet ik ze ’s avonds op de hand wassen om de dag. En daar heb ik, op dat moment in de avond, eigenlijk de energie niet meer voor. Als ik 2 paar heb kan ik ze na 4 dagen gewoon ’s avonds in een netje in de wasmachine doen, een kort wasje laten draaien en kort centrifugeren, met een handdoek het vocht wat er nog aan hangt eruit rollen en ophangen. Ze zijn dan de volgende ochtend weer droog. En die avond zit ik dan wel met mijn benen omhoog.

Wordt vervolgd…

Even een update…

Het is niet anders, maar gelukkig is er een afspraak in het Erasmus MC in Rotterdam.
Ik word op 25 mei om 11.00 uur verwacht. Afdeling Neuro-auto-immuun.
Het duurt nog even, weet dit sinds vorige week pas. Dus nog 3.5 week.
Wie weet wat ze willen doen, misschien onderzoeken opnieuw? Ik zie het wel.

Want het blijft raar dat er met de reguliere onderzoeken geen duidelijkheid komt. Dus nog maar weer even geduld hebben!

Voel me regelmatig wel wat beter, maar ben nog erg wankel hoewel ik de rollator in huis niet meer gebruik. Wel nog steeds heel snel moe. Dat beperkt me in lopen buiten en dat is heel jammer. Ik zit dus nog regelmatig in de rolstoel, maar loop er ook wel eens achter. Mijn ogen hebben het ook moeilijk. Ik lees veel en soms kan dat niet omdat ik nog steeds heel vaak wazig zie of dubbel.

Van vrijdag t/m maandag a.s. ga ik nog weer een paar dagen bij Diana en Bertus logeren, die dat heel erg leuk vinden. Dus dat wordt vast heel gezellig. Maandag ben ik jarig en dan komt Jan me weer ophalen! Heb er zin in! En Jan vindt het heel leuk voor me en misschien zijn een paar dagjes rust voor hem ook wel lekker. Dat zal hij vast zo wel ervaren.

Jan is echt super! Lief, behulpzaam, wast, kookt, maakt schoon, doet de boodschappen en is dus echt een supermantelzorger!
Zolang hij zijn ding kan doen en niet allerlei mensen zich ermee bemoeien gaat het ook goed met hem.

Ik rommel ook regelmatig wat in huis, kleine klusjes, die ik hem graag uit handen neem.

Binnenkort gaan we kijken voor wat planten om het balkon weer aan te kleden. De bougainvilles die ik vorig jaar had waren prachtig, hebben zelfs 2x gebloeid, maar om te bewaren zijn ze niet zo geschikt. En eigenlijk zijn dat wel planten waar ik naar uitkijk. En natuurlijk worden de bakken die aan het balkon hangen ook weer gevuld.

De planning was dat ik in juni naar de 50e verjaardag van mijn zoon zou gaan, had al een appartementje geboekt in het complex waar ik destijds ook verbleef in de winter, maar dat heb ik afgezegd. Eerst in maart, daarna verplaatst naar juni, maar alleen zie ik zo’n reis niet echt zitten.
Dus dat komt wel een andere keer. Wel jammer want als je kind een halve eeuw wordt is dat toch wel een speciale verjaardag. Gelukkig is hij hier geweest in maart, toen had ik hem 1.5 jaar niet gezien.

Ook zitten we te denken om weer een keer een cruise te maken, waarheen weten we nog niet.
Een reis naar het noorden of naar het zuiden, we gaan het wel zien.
Geen haast mee, maar het lijkt ons weer heerlijk zo te worden verwend als we meemaakten op de vorige reizen, zee- en riviercruises. En weer eens andere havens aandoen is altijd leuk.

Bedankt lieve lezers voor de aandacht! En het wordt wel heel saai, maar helaas kan ik niets anders zeggen dan… wordt vervolgd!

Tandarts gevonden…

Een tandarts, je hebt er toch echt een nodig!

Foto van PlusOnline

Als kind was ik altijd bang, zeg maar gerust doodsbang. Al vanaf de 1e klas op de lagere school, want die schooltandarts was een vreselijke bullebak. Het waren allemaal bullebakken in de jaren 50-60. Er werd wat afgehuild voor de deur van het kamertje en erin waar hij dan kwam te zitten. De meeste mensen van mijn generatie (of klinkt dat nu wel heel erg oud?) hebben er mee te maken gehad.

Het gevolg daarvan was dat ik daarna een aantal jaren niet geweest ben, maar dat kon natuurlijk ook niet. Mijn ouders hebben er ook nooit zoveel aandacht aan geschonken maar mijn moeder zocht toch een tandarts voor me. Dus… met lood in mijn schoenen ging ik vanaf mijn 15e weer elk half jaar naar de tandarts. Ik zat soms misselijk en bibberend van angst in de wachtkamer, maar heb toch doorgezet. Van deze man leerde ik ook pas echt goed poetsen.

Na een verhuizing, naar Lelystad in 1976, toch een nieuwe tandarts gezocht. Ook geen prettige ervaring. Die man had een walgelijk gevoel voor humor. Ik zat met angst en beven in de stoel en hij stond me zo tegen dat ik na 2 jaar ben afgehaakt.

Weer een aantal jaren niet gegaan en na weer een verhuizing een nieuwe tandarts gevonden. Een arrogante vent bleek later, met een groot huis annex praktijk en assistentes. Hij berekende verdovingen apart, 10 gulden per stuk. Terwijl het Ziekenfonds destijds alles betaalde was dat een aardige aanslag op ons budget. Hij trok bij mijn zoon (toen 10 jaar) een kies terwijl die ontstoken was, de verdoving werkte dus niet eens.

Ook hij is bang gemaakt en dus niet eens door een schooltandarts. De man was wel al oud, dus zijn opleiding zal er ook wel mee te maken hebben gehad.

Meteen weer een andere gezocht. Ik vond een jonge, net afgestudeerde tandarts die een praktijk overgenomen had en alles alleen deed. Een lot uit de loterij. We tutoyeerden elkaar en hij bouwde met ons allemaal een vertrouwensband op. Hij heeft me geleerd om mijn angst te overwinnen. En hoewel ik daarna nog 4 keer verhuisd ben, hem bleef ik trouw. Ik ging niet zingend naar hem toe, maar was niet meer bang. Alles was bespreekbaar.

Ik zag met angst en beven op tegen de dag dat hij met pensioen zou gaan. Want sinds een paar jaar bouwde hij af. Hij had zijn praktijk verkocht en werkte bij zijn vorige werknemers in loondienst. Elk jaar 1 dag minder. Vanaf dit jaar zou hij nog maar 2 dagen in de week werken, maar met de komst van corona was hij plotseling 2 maanden ineens helemaal vrij. En ja… dat beviel kennelijk zo goed dat hij vanaf oktober echt met pensioen is gegaan… Ik heb hem een mooie kaart gestuurd om te bedanken voor wat hij had bewerkstelligd en dat ik hem zou missen.

Jan woonde inmiddels ook in Zeist en had een tandarts gevonden waar ik me dus ook kortgeleden heb aangemeld. Het is een erg meevoelende, rustige vrouw met alle geduld van de wereld. Zonder dat er iets aan hoefde te gebeuren, vaak volgde op een andere tandarts bezoeken bijna altijd een totale gebitsrenovatie, maar ze heeft alleen een beetje tandsteen weggehaald. Verder zag het gebit er prima uit. En na 1.5 jaar niet naar de tandarts geweest te zijn, stapte ik opgelucht naar buiten!

Voorlopig gaat ze nog niet met pensioen dus ik zit goed! Ik denk zomaar dat we het getroffen hebben.

Wie van jullie is er ook bang (geweest) voor de tandarts?


Coronatijd in huis… (2)

Vervolg op Coronatijd in huis… (1)

In Spanje (Gran Canaria in dit geval) waren de regels zoals bekend wel veel strenger dan bij ons. Ze mochten naar buiten om naar de supermarkt te gaan (1 persoon), naar een dokter en om de honden uit te laten. Dat laatste deden ze dan ook vaker dan normaal om maar even buiten te zijn en allemaal om de beurt, hele blije 🐕🐕🐕 hadden ze.

Ze hielden zich aan de regels want de boetes waren fors. Ze hebben het gelukkig allemaal goed doorstaan. Helaas zijn de maatregelen weer strenger daar en zitten ze weer veel binnen en of de scholen volgende week open gaan is nog maar de vraag. Zoon is wel weer aan het werk sinds een maand.

Ergens half mei voelde Jan zich beroerd worden. Depressie en manie wisselden elkaar af. Na lang gissen en afwegen waarom, dachten wij dat de CBD olie die hij sinds 2,5 jaar gebruikt voor zijn bipolaire stoornis zijn werk niet meer deed.

Na wat experimenteren werd van diverse kanten aangeraden gewoon een tijdje te stoppen, omdat hij waarschijnlijk intolerant voor de CBD was geworden. Dat heeft hij gedaan. 2,5 week niks gebruikt, zodat het uit zijn lijf verdween. Nu zit hij alweer een aantal weken op zijn ‘normale’ 4 druppels per dag dosis en het wonder lijkt weer te zijn geschied. Hij heeft weer veel meer energie en voelt zich elke dag beter worden!

Veel thuis zijn betekende een beetje huishouden in de ochtend en daarna vrije tijd. Ik dacht in het begin: we moeten toch bewegen… dan maar wandelen, eventueel door de tuin. Werd niks. Zal ik mee gaan doen met Nederland in beweging? Maar ook dat is niks voor mij. Dus ik heb in die tijd tot eind juli echt niks gedaan, er zijn helaas ongeveer 3 Coronakilo’s aan me blijven plakken.

Maar… dat is inmiddels oud nieuws, hoewel hartstikke actueel, want ik lig 2 x per week in het zwembad en het gaat steeds makkelijker, het voelt heerlijk.

Jan is op een bepaald moment weer gaan fietsen, hij benutte de mooie dagen waarop hij zich goed voelde. Zijn Stromer geeft hem 20x zoveel fietsplezier als ooit zijn andere fietsen hem gaven. Dus hij genoot/geniet volop.

En nu weer verder met ons leventje… nog steeds met beperkingen. Hoewel het overal steeds drukker wordt en mij dat zorgen baart. Mijn 70e verjaardag is ook niet gevierd en nog veel meer niet. En als dat wel gebeurt, mijd ik die voorlopig nog even omdat ik bang ben dat de 1.5 meter maatregel niet altijd wordt nageleefd. Met een paar mensen samen gaat prima, dan is afstand houden te doen, maar liever nog niet met groepen.

De geplande vakantie ging niet door. Maar eind juni hebben we een paar dagen in Amsterdam vertoefd, net voor het weer aanzienlijk drukker werd. Dat was echt even lekker en heel leuk!

Het Monument de Pyramide van Austerlitz is, na een testperiode van 2 weken, sinds 24 juli weer geopend, dus ik ben weer bezig met het rooster en de website. Een aantal vrijwilligers die in de risicogroep zitten en hun gezondheid echt niet in de waagschaal willen leggen, hebben zich voor het hele seizoen afgemeld. Dus het is even roeien met de riemen die we hebben. Maar de mensen die wel willen draaien weer met heel veel plezier hun diensten.

Helaas steekt het virus hier en daar weer behoorlijk de kop op. Komt er een tweede golf, is die er al? Ik blijf het eng vinden dus we blijven nog steeds heel voorzichtig.

En… houden jullie je nog steeds netjes aan de regels?


Enkel-arm index…

Tijdens de jaarlijkse Diabetes controle, eind augustus 2019 had ik een andere verpleegkundige.

Vreemde ogen zien en horen meer denk ik, want ze was veel strenger. Stond naast de weegschaal om mijn gewicht te zien (bang dat ik er een kilo af zou liegen?) en deed de bloeddruk wel 3x opnieuw. Ik werd ernstig aangesproken op mijn gezwollen enkels/voeten. Het was die dag vast warm want zeker in de ochtend heb ik het bij normaal weer niet. De voeten dan, de enkels blijven onzichtbaar.

Toen werd mij aangeraden om steunkousen te gaan dragen… Ik voelde er niks voor. Ooit heeft mijn huisarts in Brabant me dat ook geadviseerd en ik heb ze uitgeprobeerd. Maar het haalde niet veel uit, die enkels bleven dik.

Wel draag ik die kousen als ik in een vliegtuig zit. Dat is wel warm en strak, maar om aan te komen met normale voeten (bijvoorbeeld op Gran Canaria) vind ik het dat echt wel waard. Kwaad kan het zeker niet, dat weet ik ook wel.

Omdat ik dat vorig jaar niet meteen zag zitten, het was de dag van de verandering met een veel te hoog bloedsuiker gemiddelde en nuchtere controle, wilde ze, in overleg met de huisarts, toch een enkel-arm index laten doen. Weten hoe de toestand is van de vaten was toch wel belangrijk.

Maar ik vertelde meteen… het zit in de familie, ik heb gewoon ‘vandervlietenpootjes’ en dat zal nooit veranderen.

Een week later kon ik terecht. De assistente van mijn huisarts bediende een volautomatisch apparaat dat de berekening kon maken.

Wat is een enkel-arm indexmeting?

Deze meting wordt gedaan om te bepalen of er vaatvernauwing in de slagaders in de benen aanwezig is.
En zoja, hoe erg…

Er werd mij gezegd dat de uitkomst onder de 1,3 zou moeten zijn. Nou, wat bleek… in de ene enkel was het 1,2 en in de andere enkel was het 1,23.

Hoewel ik er vwb mijn diabetes niet echt goed voor stond kon er op dat moment geen vaat-lijden in de benen worden aangetoond…

Pffff… dat bleek dus alles mee te vallen, wat een opluchting!

Maar natuurlijk raadden ze me wel aan om toch die steunkousen of compressiekousen te gaan dragen. Ik was al bezig met mijn ‘nieuwe leven’ waarin Diabetes 2 een plek had gekregen, en waar ik me heel erg van bewust was, dus ik dacht, ik kijk het nog wel even aan.

Voorlopig nog verlost van die warme ondingen!

Vraagje: Wie heeft er wel last van vaatlijden in de benen?

Zwikken en Zwellen…

Zwikken heeft diverse betekenissen…
– het is een kaartspel dat ik nooit geleerd heb
– en het staat ook voor verstuiken, omslaan, ontwrichten…

Nou daar weet ik alles van…

Ik werkte toen ik 16 was bij een groothandel in serviezen op de Prinsengracht in Amsterdam. Mijn nicht werkte daar ook en ze hadden een facturiste nodig. Omdat net na de Mulo mijn au-pair-avontuur in Frankrijk niet door bleek te kunnen gaan, heb ik gesolliciteerd. Maar het was een mijl op zeven met bus, tram en benenwagen.

Ik was toen nog superslank met kleine slanke voeten (mijn hemel, waar zijn ze gebleven?). Maar mijn enkels waren geen fan van die vreselijke steentjes op de gracht, die ik toch 2x per dag moest lopen vanaf de Westertoren. En ja, ook nog met hakken soms en hoewel ik daar echt wel op kon rennen als het moest, ging dat niet op die keitjes. Ik kan me niet meer herinneren of ik toen ook wel eens gevallen ben, want ik kan me ook vaak nog net staande houden…

Helaas heb ik dus tijdens mijn leven wel regelmatig mijn enkel(s) verzwikt / verstuikt, omdat ik me verstapte.

Ze waren gewoon niet zo sterk, en nog steeds niet. In een bos wandelen is bijvoorbeeld niks voor mij. Elke wortel is raak. Kennelijk houd ik ervan het gevaar op te zoeken. Volgens Jan doe ik dat op de fiets ook, elke put of kuil is voor mij…

Zwellen… daar hoef ik geen uitleg bij te geven…

Mijn enkels verstoppen zich gewoon, ik zie in ieder geval hun vorm niet meer. Wie weet heeft het ook te maken met te vaak verzwikken, geen idee.
Want ik houd al jaren bij warm weer vocht vast en dan zwellen mijn voeten en enkels op. Op Gran Canaria was dat soms geen pretje. Want het deed ’s avonds goed pijn, zo strak stond de huid dan. Sinds ik niet meer overwinter heb ik daar geen last meer van, maar zoals nu, met die hitte, doen ze hun best weer.

Dus regelmatig zit ik met de beentjes omhoog, ’s middags en ’s avonds. Ook altijd als ik buiten zit. Achter mijn bureau gaat dat niet, dat beperk is dus de laatste tijd echt. En af en toe in een bak koud water is ook heerlijk.

Ook het voeteneind van mijn bed gaat af en toe een nachtje omhoog. Waarom niet elke nacht? Nou het nadeel is dat ik dan elk 1,5 uur wakker word omdat ik dan naar de wc moet. Hoewel ik het eigenlijk wel zou moeten doen, want mijn enkels en voeten zijn ’s morgens weer een stuk dunner.

Remedie: Veel water drinken en bewegen… en daar doe ik goed mijn best voor.

Hoe is het met jullie enkels?

Diabetes 2…

Diabetes 2, en mijn daarvoor eerder eigengemaakte eetgewoonten. Helaas moet ik toegeven dat ik wel weer het een en ander heb losgelaten.

Het feit is dat ik nog wel koolhydraatbeperkt brood, pitten, zaden, noten en pinda’s at (en nog eet) en meer groenten. Maar langzamerhand toch weer de verkeerde kant op ben gegaan.

Een jaar geleden was ik me weer wezenloos geschrokken want de gemiddelde glucosewaarde, de HbA1c waarde, was echt gruwelijk hoog.
Het moet onder de 53 mmol/mol blijven.

  • Mensen, ik heb er echt geen verstand van hoor, ik hoop dat het een beetje waarheidsgetrouw is wat ik hier schrijf.

Goed, in augustus 2019 was het gemiddelde 70. Dat was dus schandalig hoog, een fikse tegenslag én ik was heel erg geschrokken. De nuchter geprikte glucosewaarde was op die ochtend 12. En ook al voel ik er niks van, want ik voel me prima, het is gewoon veel te hoog en de ziekte is en blijft een sluipmoordenaar.

Waar ben je toch mee bezig dacht ik… Ik heb gewoon mijn kop weer in het zand gestopt, alsof Diabetes 2 niks bijzonders is. Ik slikte dus al 1,5 jaar medicijnen en nu moest er weer een pilletje bij.

Tja.. dacht ik, je bent een sukkel want je doet het allemaal zelf. Er moest weer iets gebeuren.

Dan maar echt geen suiker meer… Hoewel ik nergens suiker aan toevoeg ben ik weer goed op gaan letten op de koolhydraten en daarmee de suiker. Maar het werkte wel, ik viel zelfs vanzelf wat af.

En om het verhaal niet allemaal te lang te maken, het gemiddelde was bij de laatste controle 49 en de nuchtere waarde was 8. Dat laatste is natuurlijk een momentopname en mag nog wel lager.

Er mag nog geen pil af, maar zonodig een halfje minder, omdat ik me heel vroeg in de ochtend, zeg om een uur of 5, soms niet zo lekker voel en het gevoel heb… ik moet iets eten. Dus het zou kunnen dat mijn glucosespiegel dan te laag is. Nog niet gedurfd eigenlijk.

Maar mogelijk na de volgende (uitgebreide jaarlijkse ) controle kan ik echt een pil laten staan. En dat is precies de bedoeling…

Een mens blijft ermee bezig en dat is goed, want ik moet natuurlijk ook bewegen… maar dan anders, daarover later…

Zwijmelen op Zaterdag – 324

Zwijmelen vandaag… met een enig liedje waar ik het al eens eerder over heb gehad. “Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen!” 

Bij mij is het iets anders, namelijk ‘neus, schouder, tong en teen’…

De laatste vervelende operatie aan mijn neus is gelukkig ook achter de rug… en… het is me heel erg meegevallen. De verdovingsprik leek me echt naar, had al gehoord dat het veel pijn kon doen, maar ja, wat moet dat moet. Maar het ging heel goed. De chirurg zei ook dat, als je het langzaam en dus heel voorzichtig doet, het helemaal niet zo’n pijn hoeft te doen en dat klopte ook.

De eerste keer haalde ze een stukje huid van 7×8 mm weg. Na ruim een uur kreeg ik de melding dat ik nog een keer moest. Dus weer opnieuw verdoofd worden en toen werd er nog een klein stukje weggehaald.
Vlak voor de lunch hoorden we dat het schoon was en hetzelfde gold voor de ander 3 patiënten die er nog zaten. Dus daarna gingen ze weer aan de slag.

Ik was als laatste en het sluiten/hechten duurde langer dan het weghalen.
Mijn lief bleef weer geduldig wachten en toen ik klaar was had ik een visioen dat hij op de bank in slaap was gevallen, maar dat was niet zo. Want geduld moet je wel hebben. Maar we konden naar huis en uiteindelijk liep ik met een prachtig ingepakte neus naar buiten.

Morgenochtend (nu ik dit schrijf is het vrijdag) haal ik het verband, onder langzaam nat laten worden onder de douche, eraf. Ik heb het wel gezien voor het verbonden werd, hoe het gaat worden, wordt afwachten.
Het zal wel goed komen!

Blij dat dit ook achter de rug is! Ik hoop dat ik het komende jaar vrij zal blijven van al die ongemakjes! Maar ach… als ik om me heen hoor wat mensen voor beperkingen en ziektes hebben, denk ik, geen gezeur, het kan altijd erger.

Hoofd, schouders, knie en teen…

Wil je meedoen of kijken en luisteren naar de andere inzendingen? Klik dan hieronder op de kikkerknop, zet je linkje of klik door naar de deelnemer…

Neuzige zaken…

Pfff… ik moet er weer aan geloven, dit keer een operatietje aan mijn neus…

Mooi neusje hè, niet de mijne hoor…

Morgenochtend moet ik me om 11.00 uur melden in de Mohskliniek in Amsterdam. Hier passen ze microchirurgie toe om de huidkankerplekjes te verwijderen. Dat betekent dat er zo weinig mogelijk huid wordt weggenomen.

Hieronder een stukje tekst van de Mohs website (klik op de link hieronder voor meer info):

Mohs micrografische chirurgie:

Onder plaatselijke verdoving wordt op een specifieke manier het basaalcelcarcinoom weggesneden. Het bijzondere aan deze techniek is dat het weggesneden stukje huid onmiddellijk onder de microscoop wordt bekeken. Rest er ergens nog huidkanker, wordt er nog een stukje weggesneden en onderzocht. Dit wordt herhaald tot alle huidkanker weggenomen is. Nadien wordt het ontstane huiddefect gesloten. De behandeling kan een paar uren duren, afhankelijk van hoe vaak er opnieuw een stukje moet worden weggenomen. We hebben een gezellige “woonkamer” waar u rustig tussen de ingrepen door kunt verblijven. Wij voorzien u van eten en drinken.


De Mohs-techniek heeft een aantal belangrijke voordelen:


1. Weefselsparend: er wordt een minimale hoeveelheid gezonde huid weggenomen
2. Aan het einde van de hele ingreep weten we dat de gehele huidkanker is weggenomen
3. Het aantal recidieven (huidkanker dat terugkeert) is, vergeleken met de andere technieken, het laagst.

Het is een ander adres maar ik ben al eerder in die kliniek geweest toen mijn dochter daar werd behandeld. En dat is allemaal heel goed gegaan!

Er zijn zeker 3 plekjes op mijn neus onrustig, ben benieuwd of de hele neus wordt bekeken en zonodig behandeld.

Wordt vervolgd…