Fantastisch… (1)

Nou, dat ik nog eens het woord fantastisch zou gebruiken op mijn blog had ik niet echt verwacht maar… het was gewoon echt zo!

We hebben een heerlijke riviercruise-vakantie gehad, een mooie route, heerlijk weer, echt zo geboft, mooie gesprekken met onze vrienden gehad, die dus geweldig fijn gezelschap zijn geweest. En ook heel veel gelachen. Ontzettend lekker eten, een erg vriendelijke en behulpzame crew -daar hoort iedereen bij natuurlijk- en verder vriendelijke mede-passagiers, die je natuurlijk elke dag opnieuw weer tegenkomt…

Er werd een mooie route gevolgd, we startten in Arnhem en vandaar naar Amsterdam, Hoorn, Sneek, Lemmer. Daarna de IJssel op, de mooiste rivier van Nederland en via de Hanze-steden Hasselt, Deventer en Zutphen door naar Arnhem.

De kapitein van het schip de “Rembrandt van Rijn” was een vriendelijke man, één die niet op zijn 4 strepen stond zeg maar, maar die gewoon een hulpvaardig mens is en zijn steunende arm uitleende aan mij, aan mijn vriendin en aan andere mensen die wel een steuntje konden gebruiken.
Ook al ben je beperkt, er is de mogelijkheid om je rolstoel of rollator mee te nemen aan boord, alleen mag die niet aan boord worden gebruikt. Als je dat ’s morgens aangeeft wordt dit hulpmiddel als je van boord wilt gaan op de wil gezet.

Mag ik het dan fantastisch noemen… ik vind van wel! We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken er met heel veel plezier op terug!

En… heel voorzichtig ben ik al aan het speuren voor een nieuwe reis, ook onze lieve vrienden hebben er weer zin in. Voor hun was een riviercruise de eerste keer en dus een nieuwe ervaring die hen heel goed is bevallen. zij hebben al heel veel zee-cruises gemaakt die natuurlijk ook heel erg leuk en luxe zijn, maar dit is toch gewoon wat knusser en gemoedelijker.

Kort voor de vakantie ben ik voor de tweede keer naar een schoonheidsspecialiste geweest om mijn gezicht te laten harsen. En afgelopen vrijdag voor de 3e keer. Ik had van die lichte, fijne haartjes boven mijn bovenlip en op mijn kin. Ook aan de zijkanten van mijn gezicht verschenen ze en op al die plekken werd het dus gewoon steeds meer. Harde witte en zwarte haartjes kon ik zelf wel uittrekken, maar de rest kon ik zelf niet meer bijhouden. Diana heeft me ook regelmatig ‘onthaard’, maar dat wilde ik eigenlijk niet, dus zodoende…

Het was een hele belevenis, maar het viel mij alles mee. Ooit, misschien wel 35 jaar geleden heb ik het eens zelf geprobeerd, dat mislukte verschrikkelijk en toen probeerde ik die plakstroken ook nog eens met plukken watten te verwijderen, wat natuurlijk helemaal een drama werd, hoe ik dat bedacht heb snap ik nog steeds niet. Dus mijn pincet werd een goede vriendin!

De schoonheidsspecialiste bekeek mijn huid dan goed met een loep, ook de eerste keer al. Ik heb nog steeds rosacea in mijn gezicht dat er ook niet beter op werd, dus ze ging heel voorzichtig te werk. Eerst smeerde ze een licht crèmepje en daarna begon ze. Het deed echt bijna geen pijn, in ieder geval kon ik het prima hebben.

Het resultaat was weer een heel mooi glad gezicht waar ik natuurlijk erg blij mee ben.

Verder heb ik eindelijk na een lange zwachtelperiode mijn échte steunkousen opgemeten gekregen en ontvangen. Met een hulpmiddel -de handyleg maat S- kan ik ze zonder hulp aan- en uittrekken en dat geeft me een heleboel vrijheid.
Jan heeft geen extra klus daarmee en ook de thuishulp heb ik niet nodig. Ik kom van deze kousen niet meer af en krijg binnenkort een 2e paar erbij.
Daar zie ik naar uit, want nu moet ik ze ’s avonds op de hand wassen om de dag. En daar heb ik, op dat moment in de avond, eigenlijk de energie niet meer voor. Als ik 2 paar heb kan ik ze na 4 dagen gewoon ’s avonds in een netje in de wasmachine doen, een kort wasje laten draaien en kort centrifugeren, met een handdoek het vocht wat er nog aan hangt eruit rollen en ophangen. Ze zijn dan de volgende ochtend weer droog. En die avond zit ik dan wel met mijn benen omhoog.

Wordt vervolgd…

Dag Marja…

Marja… een heel lief blogmaatje… ze is er niet meer…

Marja was een warme persoonlijkheid, een ontzettend lieve, betrokken vrouw waar ik al heel lang bij las en zij bij mij. We hebben elkaar ook in het echt ontmoet, een paar keer. Ze voelde als een echte vriendin.

Ze was zo ziek, al vanaf 2007 aan het tobben en ze viel van het een in het ander. Ze wilde de laatste behandelingen en/of aanpassingen niet meer en ze verliet het ziekenhuis met het idee, ik ben er klaar mee.

Ik ben blij dat haar wens vervuld is… Niet meer verder hoeven als het echt niet meer lukt! Ze is verlost!

Ik wens Robbert, de kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte om dit grote verlies te dragen.

Rust zacht lieve Marja,
je was en bent een engel!

Tante Wil #1 (deel 3)

Vervolg op Tante Wil #1 (deel 1) en Tante Wil #1 (deel 2)

Maar onze vriendschap, die al zeker 38 jaar duurde, kreeg helaas toch een flinke knauw.

Want opeens was daar die brief waarin iedereen om haar heen werd opgehemeld en ik totaal werd afgebrand. Een aantal van die (zogenaamde) vrienden waren zelfs al lang uit beeld. Het voelde als een aanval. Ik was heel erg geschrokken en snapte er niks van. Ik was er een paar dagen behoorlijk van van de kaart. Bij mijn weten had ik altijd alleen maar goed gedaan en wat ze me allemaal aanrekende klopte van geen kant.

Ik schreef haar een lange brief terug waarin ik alles weerleggen kon en alleen toegaf aan het feit dat ik minder tijd had vanwege familieperikelen en haar daarom dus ook minder bezocht. En dat ik mijn familie in dit geval toch voorrang moest geven. Dat zij onze lange vriendschap op deze manier op het spel zette deed pijn, maar dan moest dat maar. Ik hoefde me nergens voor te verontschuldigen. Aan het eind van de brief wenste ik haar nog veel geluk.

Een paar dagen later belde ze, meteen nadat ze mijn brief ontvangen had. Ze bood haar excuses aan, huilde en zei dat ze spijt had van die brief en dat ze die nooit had mogen sturen. Na een lang en emotioneel gesprek zei ze dat ze me gewoon miste en vroeg ze of ik gauw weer eens langs wilde komen.

Mijn antwoord was, ‘ik kom binnenkort wel weer eens langs, maar dan als het mij uitkomt’. Dat heb ik ook gedaan, pas na een flink aantal weken. Ze had geen familie en ‘vrienden’ kwamen en gingen. Ze was qua intellect anders dan haar medebewoners in het verzorgingshuis waar ze toen al heel lang woonde. Nog prima bij haar verstand, nog steeds in alles geïnteresseerd en dat kon ze helaas met niemand delen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar in de steek te laten. Maar het gevoel is nooit meer hetzelfde geworden.

Toch zocht ik nog steeds op. Sowieso op haar verjaardag. Heel af en toe tussendoor. Ze heeft nog 6 jaar geleefd na dat voorval. Toen overleed ze in het ziekenhuis, ze werd 96 jaar. Ik hoorde het pas toen ze al gecremeerd was. De kaart lag thuis en ik was aan het overwinteren. Mijn buren vonden de post pas toen alles achter de rug was.

Toen ik terug was in Holland, belde ik de executeur testamentair. Ik wilde graag weten hoe alles gegaan was. Want 44 jaar vriendschap is niet niks. Ze heeft me alles verteld, haar lichaam was gewoon op en na dat gesprek kon ik het ook afsluiten en was het voor mij goed.

Hebben jullie wel eens zo’n lange vriendschap gehad met iemand die in leeftijd verschilde?

Tante Wil #1 (deel 2)

Vervolg op Tante Wil #1 (deel 1)

In die tijd beloofde ze me van alles. Ik kon alles van haar krijgen. Geborduurde schilderijen die bij haar aan de wand hingen. Een borduurmachine. Een heel oud servies, haar naaimachine. Ik zei steeds ik hoef echt niets hoor en ik wil ook niets. ‘Nee dat weet ik’, zei ze dan, ‘maar als ik dood ben dan merk je het wel, want op heel veel spullen staat jouw naam op de achterkant’. Ik dacht af en toe, ach ja het is lief bedoeld. Ze dacht vast dat ik alles mooi vond wat zij ook mooi vond. Tussendoor gaf ze me ook dingen mee. Ik probeerde het beleefd af te houden, maar ik moest en zou het dan meenemen. Geen dingen van waarde, zoiets als hierboven beschreven.

Op een bepaald moment belde ze weer, ze had iets om op te sturen naar familie in Australië en het had nogal haast. Ze wist dat ik ’s middags vrij had. Ik reed vanuit mijn werk in Uithoorn naar Amsterdam en toen ik binnenstapte had ze een andere vriendin op bezoek die ik ook kende. Na een kopje thee en een gezellig gesprekje vroeg ik, “waar is het pakket, dan ga ik want dan ben ik voor de file weer thuis, u bent nu toch niet alleen. Dan breng ik het thuis wel naar het postkantoor”.

De vriendin keek verbaasd op en vroeg aan mij of ze mij daar speciaal voor had gebeld. Dat bevestigde ik. ‘Vindt ze niet erg hoor’, hoorde ik Tante Wil zeggen. Dat was ook zo. Maar die vriendin vond het belachelijk dat ze mij speciaal daarvoor had geroepen, terwijl zij wist dat zij ook zou komen en zelfs pal naast een postkantoor woonde.

Toen dacht ik opeens… ik word geloof ik een beetje uitgebuit de laatste tijd. Toen ik terug ging denken was dat al heel lang ook. Maar ja, ik dacht vaak wel dat het niet zo belangrijk of heftig was waar ze me dan voor nodig had, maar voor haar mogelijk wel. Achteraf was ze inderdaad al vele maanden daarvoor echt steeds veeleisender geworden.

Toen kwam er een periode waarin ik minder tijd voor haar vrij kon maken vanwege ziek en zeer in de familie. Met name waren er zorgen om mijn eigen moeder en om mijn schoonouders. Nog steeds belden we en ik zocht haar af en toe op.

Morgen deel 3…

Tante Wil #1 (deel 1)

Inderdaad Tante Wil #1, ik had namelijk ook nog een Tante Wil #2, daarover later…

Echte vriendschap is heel bijzonder en dan maakt een verschil in leeftijd eigenlijk helemaal niks uit.

Ik heb zo’n vriendschap gekend! En ik heb leuke tijden meegemaakt en mooie gesprekken gevoerd met deze 35 jaar oudere vriendin die ik leerde kennen tijdens mijn eerste ziekenhuisopname.

Toen ik 17 jaar was, eind april 1968, moest ik voor een operatie aan mijn amandelen naar het ziekenhuis. Voor volwassenen is dit een vervelende en pijnlijke ingreep. Ik kwam in het toenmalige Lutherse Diakonessen Ziekenhuis, aan de Van Eeghenstraat in Amsterdam te liggen. In een 2-persoons-kamer met uitzicht op het Vondelpark. Hoe luxe kun je het hebben?

Mijn kamergenote was 52 jaar en moest dezelfde operatie ondergaan. We raakten in gesprek over van alles en nog wat. We konden het meteen goed met elkaar vinden. Ze was getrouwd maar had geen kinderen. Ze werkte nog, als interieurverzorgster (zo noemde zij het toen al) bij een aantal bekende mensen. O.a. bij Rudi Carrell. En ze had een brede interesse, had veel gereisd en sprak haar talen.

Het was wat, die operatie en wat daar voor ellende achteraan kwam. We kregen veel waterijsjes, soep, gepureerd eten en een toetje. Eenmaal een toetje dat we allebei niet durfden te eten, namelijk rijst met bessensap… Wat denk je, al die rijstkorreltjes nestelden zich lekker in de wonden. De verpleegster die het had gebracht kreeg een rood hoofd, want zo’n toetje kon natuurlijk helemaal niet. Bij mij liep alles goed af, zij heeft nog een aantal nabehandelingen gekregen.

Ze had een Dafje en crosstje daarmee overal naartoe. Ik ben regelmatig een dagje met haar op stap geweest, hadden diepgaande gesprekken en ook lol met elkaar. Ze beschouwde me een beetje als haar dochter. En ik noemde haar Tante Wil.
Ze was ook overal bij, de verloving, het huwelijk en kwam op kraambezoek na de geboorte van mijn kinderen. Door verhuizingen zagen we elkaar niet zo vaak meer. Maar we hielden wel altijd contact en stuurden elkaar kaartjes.

En ze werd ouder en krakkemikkiger. Maar krakende wagens leven het langst zegt men toch? Dat klopte dus ook. Ze mankeerde van alles, hartproblemen, diabetes, overal artrose, reuma, kreeg operaties aan diverse organen. Ze verloor haar man, verhuisde 2 keer. We hielpen haar waar we konden. Ze belde vaak en ik draafde dan ook altijd met liefde weer op. Om op bezoek te gaan in het ziekenhuis als ze er weer eens in lag. Om te helpen met dingen en een luisterend oor te bieden. Maar ook om een feestje voor een speciale verjaardag te organiseren, heel leuk.

Wordt vervolgd…


Zwijmelen op Zaterdag – 293

 

Zwijmelen op Zaterdag

Zwijmelen op Zaterdag blijft leuk om te doen! Elke zaterdag weer een feestje!

Vandaag een nummer van mijn favo band de “3JS” van hun laatste album “NU”. Het heet “Mensen” en gaat over de multi-culturele samenleving waar wij tegenwoordig in leven. Het begint rustig en krijgt daarna een heerlijk ritme. 

De tekst vind je HIER...

Ik ga ook nog even flink meegalmen en nog een beetje oefenen voor vanavond want dan ga ik met mijn vriendinnetje “Rosalinde” naar de show in Caprera, het openluchttheater in Bloemendaal. Ongetwijfeld komt dit nummer langs!

Duimen jullie even voor mooi weer?
Of in ieder geval dat het droog blijft?
Ik neem sowieso mijn winterjas wel mee! 

 

Wil je meedoen of kijken en luisteren naar de inzendingen? Klik dan hier op de kikkerknop, zet je linkje of ga naar de deelnemer. 

 

Vakantie, fietsen en een vakantietje…

 

Het wordt weer eens tijd voor een update… voor ik me echt een beetje terugtrek.

Onze vakantie naar Noorwegen was geweldig! Wat een prachtig land! 

Een van de mooiste foto’s die ik gemaakt heb!

We hebben het er nog elke dag over. Veel van jullie hebben de verslagen van Jan gevolgd. Klik HIER als je ze gemist hebt en nieuwsgierig geworden bent…
We zijn 13 dagen weg geweest en hebben van elke minuut genoten. Ik ga een slideshow van de mooiste foto’s maken, die komt binnenkort eerst op mijn blog en daarna in de zijbalk! Met heel veel lof aan de ANWB die deze reis tot in de puntjes verzorgd heeft. Een echte aanrader hoor, die Ledenreizen.

Fietstochtje

De dag voor ik vertrok naar Gran Canaria hebben we een fietstocht gemaakt met als doel vrienden op te zoeken die in Renswoude een weekje op een vakantiepark verbleven  Over deze vrienden heb ik al eerder geschreven. Het ‘liefde op leeftijd’ stel zeg maar… Klik HIER en daarna HIER als je wilt weten wat zij hebben meegemaakt. Nog steeds heel erg gelukkig samen en ze ondernemen, ondanks wat lichamelijke ongemakken en gezondheidsprobleempjes nog van alles ook al zijn ze intussen allebei boven de 80.

Na 25 km kwamen we, na een mooie route gefietst te hebben, bij ze aan. Na de koffie met taart bakte Corry een eitje voor ons viertjes en hebben we lekker geluncht. Na de foto, Corry wilde echt met ons gekiekt worden stapten we weer op de fiets en via een andere weg reden we naar huis. Het werd in totaal 62 km en ik had er niks van.

Corry, de deugd in het midden…

Met weinig ondersteuning gefietst, want mijn nieuwe Stella (ik heb de andere fiets ingeruild en deze heb ik vanaf december) was nog niet helemaal ingereden en hoger dan 6 mocht ik de ondersteuning niet gebruiken. Maar het ging dus goed, we hebben genoten en het was een goede training voor de fiets-vierdaagses die er aankomen.
Inmiddels is de accu bijna 3x leeggereden en heb ik 200 km op de teller staan, dus als ik wil, kan ik helemaal los!

Toen ging in mijn eentje voor 7 dagen naar Gran Canaria.

Dit vakantietje was ook weer super, vluchten waren prima en snel, verwend tot en met door Ingrid. Gezellig uit eten geweest en weer heel veel gepraat. Dat is tussen haar en mij geen probleem.

Slechte selfie, ik ben er niet goed in…

Nick die ontzettend verguld was met zijn 45 cadeautjes voor zijn 45e verjaardag. Ik krijg ze terug zei hij, als ik 70 word… pfffff 😉

’s Avonds met zijn vijfjes wat gaan eten.. was gezellig en lekker!

Mijn kleindochters weer geknuffeld. Ik kan er wel weer even tegen! Maria heeft alweer vakantie, Natalia eind van de week, de tijd gaat zo verschrikkelijk snel.
Dan gaan ze weer lekker een week of 10 naar het zuiden (Puerto Rico) waar ze lekker gebruik mogen maken van het appartementje, dat nu van mijn ex is.

Beetje bij nu?

 

Groetjes…

 

Gisteren het vliegtuig gepakt voor 7 dagen Gran Canaria!

Mijn zoon wordt zaterdag 45 jaar en daar wil ik dus graag bij zijn, wat een luxe toch dat ik dat kan doen.

Ik logeer weer bij Ingrid, die me weer gastvrij heeft ontvangen. Met gezelligheid, mijn gespreide bedje en heerlijk eten. Een prima temperatuurtje van 22 graden met een lekker windje hier is het zelfs aangenamer (voor mij dan) dan in Nederland.

Mis wel mijn lieverd natuurlijk, maar dat is niet anders en het is nog niet eens een week.

Dus wederom ben ik een poosje uit beeld en zal ik niet veel tijd hebben om bij jullie langs te komen..

Dus… Tot later!

 

Dag met een gouden randje…

Gisteren, 31 januari, was het met recht een dag met een gouden randje! 

Allereerst gingen wij Rietepietz ontmoeten.. door Jan altijd de ‘weblog-queen’ genoemd. Klik HIER voor zijn ondeugende verslagje van deze bijzondere dag. En HIER voor dat van Rietepietz, ook al een beetje ondeugend!

We waren ruim op tijd in de afgesproken plaats maar het was even zoeken naar de juiste parkeergarage!

Eenmaal gevonden kwamen we op de Markt de hoek om en ja hoor, daar stond Rietepietz te schuilen voor de regen voor het oude raadhuis. We zouden haar overigens ook uit duizenden herkend hebben. De begroeting was warm en hartelijk en we wandelden met zijn drietjes eerst naar het kapelletje waaraan Riet altijd even een bezoekje brengt, als ongelovige, als ze in Delft is.

We hadden geluk, er ging net iemand uit, dus we waren ‘onder ons’. Er was een mis in de kerk waar het kapelletje bij hoort en we konden meegenieten met de zang van een prachtig koor. We lieten alle drie een kaarsje branden en hadden alle drie onze eigen gedachten daarbij.

Riet vindt ons een mooi stel, dat is toch wel heel fijn om te horen. Als RK mensen kunnen we, als we dat al zouden willen, niet nog een keer in de kerk trouwen. Zij had daar haar eigen Rietepietz-idee over en heeft ons in de “Maria van Jesse-kapel” de ‘zegen van boven’ gegeven! Dankjewel lieve Riet, dat is iets wat alleen jij maar kunt bedenken!

Het was een ontroerend moment toen ze ons de onderstaande (middelste) foto (op A4 formaat) aanbood. Kijk zelf maar…

We waren er stil van!

Na dit mooie moment vertrokken we om een lekker restaurantje op te zoeken om gezellig te gaan lunchen. Er is genoeg keuze in Delft en we stapten binnen bij ‘Eetcafé Het Walletje’ dat dus een zeer goede keuze bleek te zijn. We hebben heerlijk gegeten en heel veel gepraat.

Voor Riet was deze ontmoeting tevens even een leuke break, want haar leven bestaat op dit moment eigenlijk alleen uit ‘zorgen voor haar Henk’, zoals de vaste lezers van haar wel weten. Met dank aan dochter Inge die dit mogelijk maakte! We hebben alle drie genoten! Leuke foto’s gemaakt.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dus ook deze ontmoeting met een blogster is weer, zoals tot nu toe alle ontmoetingen, goed uitgepakt. Eigenlijk wisten we dat wel al van tevoren maar dit werd met de echte ontmoeting ook bevestigd…

Nadat we Riet op de hoek van haar straat weer hebben afgezet, en snel nog even geknuffeld hadden, reden we naar Abbenes. Daar wonen Joop en Ineke… vrienden van mij die ik al meer dan 50 jaar ken. Met Joop ben ik samen met mijn buufdinnetje Nicole een jaar geleden naar Zuid-Afrika geweest. We kwamen rond 15.00 uur aan en de tijd ging al snel heel erg rap voorbij. We mochten blijven eten, wat heerlijk was, en we hebben genoten van de mooie gesprekken met elkaar.

Gewoon een superdag gehad, deze laatste dag van januari. De komende maand zullen er ongetwijfeld weer leuke, bijzondere dagen voorbij gaan komen!

Weekje Canaria…

 

Mijn excuses bij voorbaat voor het beetje lang uitgevallen logje 😎

Hoewel ik alweer bijna 5 dagen terug ben van mijn weekje Gran Canaria laat ik toch even weten hoe leuk het was! 

  • Na een voorspoedige vlucht werd ik vrijdag rond 18.00 uur opgehaald door Ingrid. Zij had een heerlijke lasagne voorbereid, koolhydraatarm nog wel. We hadden heel wat af te kletsen en heerlijk gegeten. Het was lasagne waarvan de deegbladen vervangen waren door dunne plakken courgette! Echt heel lekker!
  • Zaterdag de 13e was Natalia jarig en heeft Ingrid me, na wat gewinkeld te hebben, naar Telde gebracht zodat ik het ’s avonds mee kon vieren.
    Daarover in een volgend logje...
  • Op zondag, ik was blijven slapen, heeft Nick als ontbijt churros gehaald. Natalia en haar vriendin waren een ingewikkeld spel aan het spelen met een supergrote telefoon.

    Het regende die dag behoorlijk, de parkeerplaats stond al snel voor een deel blank. Tegen het eind van de ochtend bracht Nick me weer terug naar Ingrid, waar we zowaar heerlijk in de zon konden zitten. Maar richting het zuiden wordt het meestal al snel beter.

  • Op maandag zijn we lekker thuis gebleven, ik heb het allemaal wel gezien op het eiland, hoewel Ingrid me met alle liefde gebracht zou hebben waar ik heen wilde. ’s Avonds zijn we samen uit eten gegaan op de boulevard in Playa del Ingles.

    Helaas was er bij mij iets niet goed gevallen, te scherp of wat, geen idee. Maar mijn slokdarm en maag vonden het niet leuk. Na een paar Rennies ’s nachts, was het leed weer geleden.

  • Op dinsdag heeft Ingrid me weer naar Nick gebracht. Hij had zijn vrije dag en we gingen samen appeltaart bakken. Dus eerst boodschappen gedaan, toen de appeltaart gebakken, tussendoor heerlijk gepraat over van alles en nog wat.
    Nick zorgde voor ons tweetjes voor de lunch. Toen de meiden uit school kwamen hadden ze ook meteen honger. Natalia dook meteen de koelkast in hoewel Nick haar eten aan het klaarmaken was.
    Toen Elsa van haar werk weer thuis was, heb ik ze weer allemaal geknuffels en heeft Nick me weer naar ‘huis’ gebracht.
  • Op woensdag zijn Ingrid en ik naar Puerto Rico gegaan, bij vriendin Wil op de koffie, heerlijk op het terras kunnen zitten. Daarna met zijn drietjes geluncht en een beetje gewinkeld. Al met al een heerlijk dagje.
  • En op donderdag weer de koffer gepakt. In de hoop dat ik echt wel weg zou kunnen komen vanwege die vreselijke storm in Nederland, maar gelukkig vertrok het vliegtuig waar ik mee terug moest redelijk op tijd. Ik was om 16.00 uur op het vliegveld en om middernacht weer op Nederlandse bodem. Wel bijna 1 uur op mijn koffer gewacht, maar toen kon ik dus eindelijk naar buiten waar mijn lief ook net aan kwam rijden.. Zo fijn om weer samen te zijn!

Een heerlijke week achter de rug waarvoor ik met name Ingrid nóg maar weer een keer heel erg bedank met een dikke smuffel!!!