Verhuisschade…

Tijdens mijn grote pauze, die een beetje gelijk viel met onze verhuizing etc. heb ik heel wat logjes in concept gezet.

Soms alleen een titel, waar ik nu dus niet altijd meer van weet wat ik daarover wilde schrijven.

Maar sommigen zijn helemaal duidelijk en die plaats ik dus toch maar zo nu en dan.

Wat wonen we toch heerlijk hier in het mooie lichte appartement. Nog steeds niet alles aan de wanden wat we zouden willen, maar dat komt nog wel. Teveel overal ophangen zijn we allebei niet zo van, dus het is ook wel rustig.

Natuurlijk kun je niet verhuizen zonder dat er toch iets mis gaat.

Eerst molde een verhuizer in Zeist een hoge glazen vaas die hij van de vensterbank op de vloerbedekking had gezet… Niet handig, hij stootte hem om, was niet zo erg geweest als hij hem niet met een zwaar voorwerp eraf had gestoten. En nee, daar kon die vaas dus niet tegen.

Ik heb een heel oud hoekstoeltje dat van mijn oma van moederskant is geweest. Het stoeltje heb ik op een bepaald moment gekregen maar ik durf er niet echt op te gaan zitten. Toen ik even naar buiten stapte om de verhuizers iets te drinken te brengen zag ik een van hen, een flinke kerel, op dat stoeltje zitten. Heel vriendelijk heb ik hem gevraagd of hij dat alsjeblieft niet wilde doen, want dat was een aandenken dat ik nog heel graag wat langer zou willen houden… pfffttt.. was goed gegaan. Het heeft een mooi plekje gekregen!

We hadden afgesproken dat er een klusjesman mee zou gaan die o.a. 3 kasten en het bed uit elkaar zou halen en de TV, best wel groot, van de wand zou halen en later in Beverwijk weer andersom. Je zou denken dat het een echte vakman zou zijn, maar dat bleek niet helemaal te kloppen.

Wat de TV betrof besloten we eerder nog op de verhuisdag dat we die beter zelf zouden kunnen ophangen, dit met het oog op eventueel toch nog willen verschuiven van het TV meubel waar hij boven moest hangen. Maar uiteindelijk hadden we wel de goede plek en werd dat ook nog gedaan.

Maar… dat ging niet helemaal goed… Boren met een betonboor in een gipsenwand kun je natuurlijk beter niet doen… Hij kwam er aan de andere kant weer uit…

De verhuizer had dat ook kunnen weten natuurlijk. Maar goed, de TV hing uiteindelijk en daar ging het om. Jan heeft het gat in de muur zelf hersteld.

En zoals Jan zelf ook vaak zegt… een kleinigheidje blijf je houden.

Opeens verhuizen… (3)

En toen was het opeens 7 september 2021, gingen we de huurovereenkomst tekenen en kregen we de sleutels overhandigd. Samen een huis huren, een grote stap maar het voelde zo goed! En nog steeds!

Het was prima weer, de balkondeur kon heerlijk open en Jan had aan familie doorgegeven dat we er tussen 12.00 en 15.00 zouden zijn zodat, wie dat wilde, die op die dag ook kon komen kijken. Dat is in zijn familie blijkbaar de gewoonte dus die dag hebben we gewoon genomen zo die kwam.

Ook kwam de verkoper van de vloer even kijken of de ondervloer glad genoeg was om de PVC planken eroverheen te leggen. Er lag geplakt zeil en dat was prima. Een fijne PVC vloer die goed bij onze meubels past en waar we nog steeds heel erg blij mee zijn.

De schilder die we via via hadden kunnen inhuren om alle plafonds en muren weer toonbaar te maken kwam ook langs om alles op te nemen. Hij zou wel een paar dagen bezig zijn want de mevrouw die voor ons hier woonde had echt vreselijk veel gerookt. Dat was te ruiken en ook te zien. Uiteindelijk had hij een week nodig.

Hij had wel een klus voor ons, want voor hij kon starten moesten wij dus wel overal het behang af zien te krijgen. Dat was even een tegenvaller, maar na 3 dagen was het dus allemaal gelukt. Ik mocht vroeger nooit iets doen, dus dat soort klusjes heb ik ook nooit gedaan, maar ik heb een hele middag geholpen en ook een dochter van Jan en het ging goed. Ik mocht ook alle stopcontacten verwijderen. Die gingen met de plafondroosters voor ontluchting en beluchting mee naar Zeist om schoon te worden gemaakt en ze konden een paar dagen later weer spic & span mee terug.

De lampen werden opgehangen, dat ging niet allemaal even makkelijk. Het plafond is erg hoog, Jan is bekend met hoogtevrees en boven je hoofd werken is nooit zo fijn. De aansluitingen waren niet allemaal even handig, maar ook hier kwam de dochter van Jan voor langs om haar vader te helpen. Het scheelde echt dat die klussen ook allemaal al klaar waren.

Intussen hadden we in Zeist ook nog het een en ander voor te bereiden, inmiddels hadden we de verhuisdozen van het verhuisbedrijf gekregen en kon ik verder met inpakken. Jan ging een aantal dagen alleen naar Beverwijk voor ander schoonmaakwerk. De ramen, de kozijnen, de deuren, noem maar op… Maar hij kon het allemaal en dat was super!

Waar we de energie vandaan haalden, gewoon de zin om te verhuizen en omdat je nou eenmaal door moet natuurlijk, het ging gewoon als een speer.

De schilder was op 20 september om 12.00 uur klaar. De vloerenleggers kwamen op woensdag de 22e en de verhuizing was gepland op 24 september.

Nadat de vloer gelegd was, wat nog even pushen was, want de 2 heren vloerenleggers hadden niet zo’n haast. Ze vonden het balkon heerlijk blijkbaar en zaten regelmatig een sigaretje te roken en koffie te drinken. Maar natuurlijke lukte het nadat Jan ze even streng toe had gesproken. Het was tenslotte afgesproken dat alles op één dag zou worden gedaan.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Ook moest er nog een boel afval worden afgevoerd. De vloer moest natuurlijk nog helemaal geveegd/gestofzuigd en later gedweild worden. Jan had alles gestofzuigd, dus dweil-klaar gemaakt. Daarvoor hebben we mijn dochter gevraagd, die sowieso naar Beverwijk zou komen om te helpen op de dag van de verhuizing. Ze was al vroeg begonnen, maar het hele huis dweilen was ook superzwaar. Haar rug en armen hadden het zwaar te verduren en na die vrijdag was ze het hele weekend gesloopt… Maar… alles voor het goede doel! En wij waren erg blij met die hulp!

Nog één deel te gaan… de verhuisdag! Tot later!

Opeens verhuizen… (2)

Eenmaal de beslissing genomen gingen we aan de slag…

Als eerste wilde ik graag de vliering leeg, was niet spectaculair vol hoor, verdeeld in 4 hoeken:
kerstspullen, dekbedden en kussens, koffers en reistassen en een aantal plasticbakken met spullen van vroeger en 2 logeerbedden. Die waren maar 1 keer een week gebruikt in december 2013, dus nog gloednieuw.

Ik zei tegen Jan, we hadden echt tijd genoeg, die vliering wil ik graag eind van de week leeg. Maar toen hij eenmaal boven was en begon met via de vlizotrap de spullen aan te geven was het dezelfde dag al gepiept. Na het stofzuigen was de vliering klaar, ging het luik dicht en hoefden we daar niet meer te zijn.

De tweede klus was de logeerkamer, eerst het bed verkopen. Jan had foto’s gemaakt en het uit elkaar gehaald. Ook dat was snel gebeurd en toen hadden we ruimte om de dozen van de vliering netjes op te stapelen, de dekbedden etc. in nieuwe vacuümzakken doen. De ingebouwde plankenkast waar de foto-albums en boeken stonden was ook zo leeg, in de kelder hadden we nog zo’n 40 dozen staan die over waren van mijn vorige verhuizing, die we daar goed voor konden gebruiken.

Jan pakte ondertussen de schuur aan. Daar was al heel veel van uitgezocht of weggedaan. We wisten tenslotte in maart al dat we wilden verhuizen. Hoe lang het zou duren was natuurlijk heel onzeker, maar als je iets niet meer nodig hebt of er geen ruimte is voor de spullen in de nieuwe omgeving, dan maar afscheid nemen.

Tussendoor allerlei administratieve dingen regelen, o.a. een verhuizer, een schilder. Verder de komende verhuizing doorgeven ivm de post. Laten omzetten van TV en internet en de gas- en elektra-leverancier. Weer een keer heen en weer naar Beverwijk om de pvc vloer uit te zoeken.

7 september zouden we de sleutel krijgen en op 24 september wilden we verhuizen. Het oude huis werd opgezegd per 1 oktober, dan hadden we dus nog een week om dat ook af te ronden.

De lounge-set werd verkocht. De kussens daarvan bewaarden we op een houten frame in de blokhut en die moest ook weg. Die blokhut was nog heel mooi maar we konden er niet op rekenen dat de nieuwe huurders die zouden willen hebben. Dus ook verkocht, de koper moest hem zelf uit elkaar halen en meenemen. Uiteindelijk liep alles als een trein, zoals Jan zei… we zitten in een positieve flow en het gaat maar door.

Jan heeft heel wat dozen inpakklaar gemaakt en is heel wat keertjes naar de stort gereden. Intussen werd ook de kelder leeg gemaakt, zodat we daar ook geen omkijken meer naar zouden hebben. Bloempotten, vazen, oude verfblikken, een koelkastje. Alles kwam naar boven en wat verkocht moest worden zetten we buiten onder de carport.

Het was wel grappig want Jan zag best wel tegen de verhuizing op. En ik zei steeds, maak je niet druk, we laten toch alles doen… ja de schilder was afgesproken, de vloer was gekocht en zou worden gelegd, de verhuizing werd gedaan, maar uiteindelijk blijft er natuurlijk nog heel veel over wat we zelf moesten doen. Maar het ging goed. We namen ook echt tussendoor onze rust. En af en toe een dagje ontspanning. Zo is Rietepietz zelfs nog een dagje geweest.… super gezellig!

Deel 3 volgt binnenkort…

Opeens verhuizen… (1)

Toen ik op 7 augustus 2021 mijn blogpauze inlaste hadden we nog geen idee dat we het toch nog veel drukker zouden krijgen dan gedacht.

In maart 2021 was de knop al omgegaan en elk gunstig aanbod voor een huurwoning dat uit de richting Beverwijk zou komen zouden we uiteraard in overweging nemen.

Nog geen week erna kwam er een interesse-peilings-e-mail voor het complex waar we nu wonen. Eigenlijk van de complexen waar Jan opties op had, het allermooiste. Nog maar 9 jaar oud en heel ruim.

We reden meteen de volgende dag naar Beverwijk om te kijken welk appartement het was. Sneakten naar binnen met een bewoner die ons alle ruimte gaf toen we vertelden wat we kwamen doen. De entreehal was al mooi. De lift keurig netjes en we stapten uit op de 4e etage en zochten het huisnummer op. Slechts 6 woningen per verdieping. Twee middenwoningen en 4 hoekwoningen. Toen stonden we voor de deur en konden ons eerst niet goed oriënteren aan welke kant we stonden maar Jan dacht het te weten en… uiteraard had hij gelijk.

Ik had de plattegrond gezien en was er helemaal weg van. We hadden het nergens anders meer over. Op een bepaald moment zei Jan… het ligt wel op het noordoosten dus je hebt geen zon in huis…
Huh…wat? Geen zon in huis, nou, dat was ondenkbaar natuurlijk. Omdat het een hoekwoning is moest er toch wel ergens zon binnen komen? En dat was, zelfs voordat ik het gezien had, de enige maar…

Het werd spannend. Want eigenlijk was niet alleen Jan, maar ik er ook wel aan toe om te verhuizen naar een appartement en zeker voor Jan naar de regio waar hij bijna 65 jaar had gewoond en geleefd.

Intussen had hij al een positieve e-mail, in zijn eigen hartelijke stijl… naar de WBV gestuurd. Dat we heel veel interesse hadden en de medewerkster van de WBV berichtte na een paar dagen dat we op nummer 1 stonden en er een afspraak voor een bezichtiging gemaakt kon worden. Snel alle paperassen in orde gemaakt en doorgestuurd. Ergens midden augustus vertrokken we vroeg naar Beverwijk, om half 10 hadden we de afspraak.

Een prima tijd om te kunnen beoordelen of er nou wel of geen zon binnen en op het balkon zou schijnen. En… dat was zeker het geval, het was gelukkig prachtig weer, dus we konden het zelf constateren.

Toen we binnen stapten wisten we het ook meteen… dit werd de woning waar we samen wilden wonen. Een huis gericht op de toekomst. Brede deuren, geen drempels, geen trappen meer… nou ja wel een trappenhuis maar daar hoef je natuurlijk geen gebruik van te maken. De afspraak werd gemaakt, op 7 september zouden we allebei de huurovereenkomst ondertekenen en de sleutels krijgen.

Een groot nadeel was wel dat de bewoonster heel erg veel had gerookt, dus het hele huis stonk, de muren en plafonds zagen er niet uit, maar dat is uiteraard inmiddels allemaal verholpen en goed gekomen.

Wordt vervolgd anders wordt het logje veel te lang…

Verhuisdrift… (5b)

 

Deel 2 – Wilnis

Zoon woonde destijds op Gran Canaria en wilde zich met vrouw en kinderen graag vestigen in Nederland. Dus de vraag kwam in de zomer van 2002, of zij bij ons in huis mochten wonen tot zij een eigen woning zouden kunnen huren. Dochter woonde sinds een jaar niet meer thuis, haar slaapkamer was mijn ‘kantoor’ geworden. Die hebben we toen ingericht voor zoon, schoon en kleindochter Maria van toen 9 mnd. Natalia was toen ook al op komst, ze werd in januari 2003 verwacht. Schoon heeft al een dochter uit haar 1e huwelijk, ze was toen 11 en kreeg de blokhut als haar domein. Een bed, kast, bureau en een kachel maakten er een gezellig huisje van. Ze kon lekker haar eigen spulletjes kwijt en vond het prachtig!

Zelf een woning huren door zoon bleek minder makkelijk dan ons aanvankelijk was verteld door de Woningbouwvereniging. 6 maanden woonden we met zijn allen in de ark. Het ging heel goed, ik werkte gewoon en we hadden de taken in huis goed verdeeld.

Maar toch hebben wij toen besloten een appartement te gaan kopen, dat we vonden in Amstelveen. 6 weken na de geboorte van Natalia zijn we verhuisd en zij bleven met zijn 5-jes in de ark wonen. In september 2003 konden ze een eigen woning huren en de ark werd verkocht in mei 2004.

Omdat we er niet meer woonden, maar er wel geregeld kwamen, kon ik toch langzamerhand afstand en afscheid nemen van mijn droomplekje! Bovendien had ik het heel erg naar mijn zin in Amstelveen dus dat scheelde ook. Ik denk dat dat dus ook wel heel goed is geweest. De herinneringen blijven, verdrietige maar ook mooie!

Natuurlijk heeft een woonark, als drijvend huis, water nodig.
Helaas hebben we ook meegemaakt dat de ark 60 cm op 4 meter breed schuin kwam te liggen.

De dijkdoorbraak in augustus 2003 zorgde in Wilnis voor veel wateroverlast en huizen liepen onder, maar wij zaten zonder water en dat was behoorlijk gevaarlijk en eng. Klik HIER voor het logje dat nog op mijn oude blog staat, gemaakt 10 jaar na de ramp.

Mijn droomplekje… De Krom 4 in Wilnis.

Het was een heerlijkheid om er te wonen, het was ons eigendom van januari 1986 tot/met april 2004.

 

Verhuisdrift… (5a)

 

Ik ga maar weer eens verder met mijn verhuislogjes…

Deel 1 – Wilnis

Zo verhuisden we in januari 1986 uit Mijdrecht (verhuisdrift 4) van een eengezinswoning naar een woonark in Wilnis.

We waren de koning te rijk dat we deze woonark konden kopen! Hij was niet groot, 20 x 4 meter. Aan de kop zijn kant een schuurtje van 1 meter, dus de woonruimte was 19 x 4 meter. Maar de ruimte/tuin die we buiten hadden maakte alles goed en die vrijheid was echt zo heerlijk!

Het was winter en ook nog eens een koude winter. Voor we erin trokken werd er al over de hele lengte van de tuin een schutting gezet. We hadden in de eerste dagen alles schoongemaakt en trokken er toen in. Een extra maand huur betalen in Mijdrecht vonden we zonde en dat heen-en weren was ook vervelend al was het niet zo ver. Bovendien zou het echt wel even duren voor we het naar onze zin verbouwd hadden, dus dan maar klussen terwijl we er al woonden.

De ark had 2 grote slaapkamers en 1 kleintje, verder een douche met toilet en een woonkamer met open keuken. We vonden het belangrijk dat de kinderen zo snel mogelijk normaal konden leven en hun dingen doen die ze wilden doen. De rest had allemaal wel tijd. Van het kleine slaapkamertje werd een soort waskamer gemaakt en was tegelijkertijd een slaapplaats voor de hondjes.
Van de grootste slaapkamer werd een hoek van 2 x 2 meter afgehaald en afgetimmerd en ingericht. Dat werd onze slaapkamer waar we op een verhoogd bed sliepen met daaronder nog allerlei bergruimte. Er werd een raam in gemaakt en wij hebben er jaren geslapen. Wij dachten destijds, onze tijd komt wel weer, en dat was ook zo.
Zoon kreeg het grote deel dat overbleef. Een slaapkamer in L-vorm met een groot raam aan de tuinkant. De slaapkamer van dochter grensde aan de woonkamer. Ook die werd in rap tempo behangen en geschilderd en ze kon zich riant bewegen in haar eigen ruimte met aan 2 kanten ramen.

Daarna langzamerhand de rest. Een schuifpui erin was een van de eerste grote klussen in het voorjaar. In die tijd hadden we veel hondjes, wat shows gelopen en wat nestjes gefokt. Het was dus een dolle boel daar met genoeg leven in de brouwerij.

Ook stookten we met een houtkachel. Een oud kacheltje dat bij mijn schoonouders had gestaan, bijna een leven geleden. Maar hij deed het best en stookte de hele ark warm. Altijd hout genoeg met een timmerman als man. En wat een lekkere warmte is dat toch. Alleen bij extreem koud weer ging de CV aan in alle kamers.

Het was echt mijn plekje en ik wilde er ook absoluut niet weg. Maar ik zag wel dat het eigenlijk een soort werkkamp was, voor wat betreft het buitengebeuren. In de loop der tijd werd er van alles vervangen. Een nieuw (schuin) dak op de ark, een aanbouw aan de schuur en ook een nieuw dak. Een nieuwe beschoeiing, een nieuwe steiger, een blokhut in de tuin, een vijver, een kweekkas. Al met al is er heel veel tijd en geld in gaan zitten, maar dat was niet erg, het was het heerlijkste plekje op aarde dat je maar kon bedenken. In 1992 is er een nieuwe keuken ingezet en een nieuwe vloer en later nog een nieuwe badkamer, met bubbelbad. In totaal hebben we hem ruim 18 jaar in ons bezit gehad.

Het was ook een aparte manier van wonen zo op het water. We woonden in een soort parkje met maar 9 woonarken in een zijvaart van de achtervaart, met een open verbinding naar de Vinkeveense Plassen. Natuurlijk hadden we er ook een bootje bij. Niet echt mijn ding, want daar heb ik gewoon geen geduld voor maar voor de kinderen was het super. En in de winter was het ook handig als er ijs lag, vanaf onze eigen steiger stapten ze zo het ijs op.

Foto’s van foto’s 

Ik verdeel Wilnis over 2 logjes anders wordt dit logje echt veel te lang. Dus volgende week Verhuisdrift – 5b.

 

Woningnet…

 

Woningnet is de overkoepelende organisatie voor het zoeken en vinden van huurwoningen. In mijn geval in de regio Utrecht, een heel groot gebied.

De huurwoning waar ik nu in woon hebben we ook via Woningnet gevonden.

Als je een huurwoning accepteert word je automatisch uitgeschreven, dus heb ik ons destijds meteen weer ingeschreven. Na de scheiding heb ik doorgegeven dat ik de inschrijving wilde splitsen. Dat kon en ik kreeg een nieuw registratienummer. Ik heb toen het inschrijfgeld niet betaald, me gewoon geen tijd gegund om de begeleidende mail te lezen, slordig gewoon, dus het was alweer verlopen.

Dus vandaag heb ik me opnieuw ingeschreven want dat is ook een vereiste om in de Woongroep ingeschreven te staan. Het is een veilig idee dat ik daar eventueel ook terecht kan komen als ik ooit zou willen verhuizen, maar voorlopig ben ik daar nog niet aan toe.

Dus… ingeschreven en mijn profiel ingevuld. Dan kom je op een bepaald moment op een pagina waar je je woonwensen in kunt vullen…

En toen kwam ik iets tegen… zo raar…
Nou, in zo’n woning wil ik echt NOOIT wonen, kun je het lezen?

Een woning ‘zonder toegankelijkheid’ lijkt me bepaald niet handig, volgens mij kom je er helemaal nooit van zijn lang zal zijn leven in… haha…

Ooit ergens zo’n stom iets tegengekomen op het internet? 

Terug naar de Bijlmer… (deel 2)

 

Het eerste deel van mijn bezoekje aan ‘de Bijlmer’ was gericht op mijn eigen ‘oude buurtje’.

Na de koffie gingen Rob en ik op stap naar de plek waar de El Al Boeing zich op 4 oktober 1992 in de flat Kruitberg, (ook nog K-buurt) en de flat Groeneveen, (die voor een deel is blijven staan) boorde. Iedereen kan zich deze Bijlmerramp ongetwijfeld nog heel goed herinneren.

Het Monument dat is opgericht wordt ook wel ‘een groeiend monument’ genoemd!

Het bestaat uit een aantal onderdelen:

• De promenade (loopt dwars door het gebied)
• De funderingen van de flats, die moesten uiteraard worden gesloopt, met daartussen waterpartijen en fonteinen die de plek van de inslag van het vliegtuig voorstellen.
• De boom die alles zag
• Het mozaïektapijt
• De herdenkingsplaats

Het is de moeite waard om even op de paarse link hierboven te klikken en te lezen wat de betekenis is van deze onderdelen (mijn logje wordt anders wel heel erg lang).

Ik vond het heel indrukwekkend om daar te lopen, de namen te zien op de gedenksteen van de overledenen, de uitspraken te lezen van buurtbewoners die de schrik van hun leven kregen toen het vliegtuig omlaag kwam. Kippenvel momenten hoor, echt.

Het Monument staat middenin het zogenaamde Bijlmermuseum, zoals een groot gedeelte wordt genoemd waar nog oude flats en oude bebouwing staat.
Hier staat ook de zogenaamde ‘klusflat’, de voormalige Kleiburg flat, een van de oudste flats, die eigenlijk zou worden gesloopt. Erg interessant dit project, hieronder het filmpje…

Verder zijn er een aantal kunstwerken geplaatst waaronder Mama Aïsa door Chaim Oren, 1986.

De Surinaamse moeder Aarde, de universele godin, de belangrijkste aan te roepen godheid in de winti-cultuur. Zij staat symbool voor de verbroedering van de verschillende nationaliteiten. De bollen op haar jurk en in het gras representeren Grote en Kleine Beer. Deze sterrenbeelden symboliseren de verbinding tussen hemel en aarde.

Moeder Aarde Aïsa werd gemaakt in het kader van het ‘Blij met de Bijlmer’ festival. Het Stadsdeel Bijlmer schonk het aan de Creoolse gemeenschap. Sindsdien resideert ze op een eiland in het water dat bij de onthulling van het beeld “Cola-kreek” is gedoopt naar de gelijknamige vijver in Paramaribo. Ze waakt daar over de harmonie tussen de diverse etnische groepen.

Aan de foto is te zien dat wij op het ‘eilandje’ geweest zijn waar Mama Aïsa staat. We moesten over een brug met heel veel meeuwen en heel veel vogelpoep lopen om er te komen. Volgens Rob komt er nooit iemand op dat stukje, hij was er zelf ook nog nooit geweest. Op de achtergrond de ‘klusflat’.

Het was een interessante rondgang door een stukje Bijlmer met een geschiedenis die nooit zal worden vergeten.

Het miezerde en op een bepaald moment waren we allebei best natgeregend. Gelukkig had ik mijn shirt met bleekvlekken in de auto gelegd, ach altijd handig als je iets moet droog- of schoonwrijven dacht ik toen. Haha, die kon ik nu zelf mooi gebruiken om mezelf een beetje mee af te drogen. Eenmaal thuis stapte ik onder de warme douche, deed ik makkelijke kleren en sloffen aan en ik was zo weer warm.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was een fijne middag! Rob, nogmaals dank!

 

Terug naar de Bijlmer… (deel 1)

 

Naar aanleiding van mijn logjes over onze verhuizingen en mijn wens om toch eens terug te gaan naar de Bijlmer (dit gaat over ‘verhuisdrift 2’) om eens te zien wat er allemaal veranderd is, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en onze medeblogger Rob Alberts gevraagd of hij zin en tijd had om me een beetje de weg te wijzen.

Hij woont al sinds 1988 in Amsterdam-Zuid-Oost, zoals de vroegere Bijlmermeer nu genoemd wordt, met heel veel plezier trouwens en hij vertelt altijd lyrisch over ‘zijn’ Zuid-Oost. Hij is een zogenaamde ‘Bijlmer-Believer’, waar er in zijn ogen helaas veel te weinig van zijn.

Ik kreeg al meteen een mailtje van hem terug dat hij graag met me op pad wilde gaan. Vorige week maandagmiddag, 20 juli, was de afspraak en samen met hem als mijn ‘gids’ ging ik dus mijn oude buurt verkennen.

Het was wel een soort van ‘blind date’. Er staat wel een foto bij zijn blog, maar dan nog. We waren elkaar dan ook prompt voorbij gelopen terwijl ik wel dacht toen ik die man in het wit passeerde, “volgens mij is dat hem”. Maar hij keek niet echt rond, had een doel want hij liep recht op een man in een scootmobiel af, dus ik dacht dat ik het mis had. Mobieltjes zijn natuurlijk een uitkomst en zo vonden we elkaar toch. Rob kent zoveel mensen en die man was dus een bekende van hem.

Ik had mijn auto geparkeerd bij Winkelcentrum Kraaiennest, zo’n beetje tegenover de plek waar de oude ‘honingraatflat’ Klieverink had gestaan, waar wij gewoond hebben. We praten over de periode oktober 1973 t/m juni 1976, dus meer dan 40 jaar geleden. Deze kant van de wijk, die uiteindelijk uit zou kijken op de later te bouwen snelweg A9, bestond uit 4 zogenaamde honingraatflats (Kralenbeek, Kempering, Klieverink en Kouwenoord) met daarvoor de later gebouwde torenflats met dezelfde naam… Samen met nog een aantal flats aan de overkant van de weg (de Karspeldreef) werd dit de K-buurt genoemd.

In 1992 werd er begonnen met een grootscheepse vernieuwingsoperatie van deze K-buurt. De 4 honingraatflats werden in etappes gesloopt. Het was vreemd om rond te wandelen over het terrein waar de parkeergarage en de flat hadden gestaan. Er was een ander soort bouw voor in de plaats gekomen en op het open grasveld wordt tzt ook weer gebouwd, in een andere bouwstijl zodat niet meer alles op elkaar lijkt zoals voorheen.

De wijk is nog steeds prachtig groen, zoals vroeger ook het geval was. Op sommige plekken staan er nog hoge bomen uit die tijd. Maar de meesten zijn vervangen door jongere exemplaren, best jammer vonden wij.

De nieuw gebouwde straten zien er strak uit en het is overal heel erg rustig. De groenstroken en waterpartijen zijn mooi aangelegd, ik denk dat het nog steeds prettig wonen is. De huurflats zijn voor een groot deel vervangen door koopwoningen, maar een ander publiek dan de internationale culturen is er toch niet op afgekomen.
Wel zijn er een aantal ‘woongroepen’, ze worden niet echt zo genoemd, maar er is een laagbouwflat waar alleen oudere Antillianen in wonen en ook een flat met alleen maar oudere Chinezen, die zelfs geen woord Nederlands spreken.

Ook vertelde Rob over de zogenaamde ‘Vluchtgarage’. De vroegere Parkeergarage die bij de flat Kouwenoord hoorde werd in december 2013 gekraakt door een groep van ongeveer 125 uitgeprocedeerde asielzoekers, die daar tot april 2015 hebben gehuisd, en toen op last van de rechter moesten vertrekken. Deze garage is inmiddels ook gesloopt.

Rond half 3 besloten we terug te wandelen naar het Winkelcentrum en gingen we aan de koffie, maar de middag was nog lang niet om…
dus er komt nog een vervolg (deel 2).

Rob, ik wil je nogmaals bedanken voor de tijd die je voor me hebt uitgetrokken om met me mee te wandelen op mijn ‘terug-in-de-tijd-reisje’.
Ik heb ervan genoten en vond het heel gezellig!
Als ik misschien iets niet helemaal goed heb verwoord of als er dingen in het bericht staan die niet kloppen, laat je het me dan weten?

 

 

Verhuisdrift… (4)

 

Tijdens onze woonperiode in Lelystad (verhuisdrift 3a) en Lelystad (verhuisdrift 3b) kreeg ik toch een soort van heimwee naar mijn familie en naar Amsterdam.

Ik was helaas niet echt gelukkig.

Een jaar nadat we ons daar gevestigd hadden brak Nick zijn beentje op 4 jarige leeftijd. Hij viel met de fiets. Wat een ellende, geen ziekenhuis in de buurt, geen man in de buurt, die kluste bij om de kop van de hypotheek af te krijgen. Prima natuurlijk, maar ik was altijd alleen.
Ik kon er niet meer tegen.
Dus zijn we gaan kijken naar woningen in Amsterdam. In de Bijlmer, de wijk die toen net gebouwd was heette Kantershof (als ik het goed heb). Ook in andere delen van Amsterdam, want we wilden wel een eengezinswoning met een tuin. Diepe kasten waren het allemaal en zo duur.

Dus ik stelde mijn wensen bij en we bleven in Lelystad. Voor de kinderen was het een eldorado. Genieten in de tuin, buiten spelen, scholen op de fiets bereikbaar, zwembad in de buurt voor de zwemlessen, dans- en sportscholen vlakbij. Wat wil je eigenlijk nog meer?
Alleen die bruggen… met die fiets… wat een drama was dat toch steeds. Tot ik een autootje kreeg… een Citroën Dyane, klik HIER voor het berichtje daarover. Dat was wel een uitkomst.

Na 6 jaar Lelystad gebeurden er in ons leven een aantal dingen achter elkaar, waar ik hier niet over ga uitweiden, maar wat ons vertrek wel heeft versneld.

Ook was de werkgever van Nico aan hem aan het trekken met de vraag of hij niet naar het ‘westen’ terug wilde komen. De reiskosten werden te hoog etc. De werkzaamheden waren altijd in Amsterdam.

Dus, alle omstandigheden bij elkaar genomen, hebben we op een bepaald moment het huis te koop gezet en zijn vertrokken in oktober 1982.
We zijn toen tijdelijk bij mijn moeder ingetrokken en de kinderen gingen dus op Sloten naar school, dezelfde school waar ik zelf en Nico het laatste jaar op gezeten had, want een woning hadden we nog niet.

Uiteindelijk was het huis redelijk snel verkocht, hebben we onze inboedel door het verhuisbedrijf op laten slaan. De bedoeling was voorlopig een huis te huren en daar zou de werkgever mee helpen. Dat is ook gelukt, maar het was nieuwbouw en die bouw had tijd nodig. In juli 1983 kregen we een nieuwe woning in een splinternieuwe wijk in Mijdrecht.

2e huis van de hoek is Poldermolen 37

Weer een nieuwe woning aankleden, tuin in orde maken, ach zo blijft een mens bezig. De inboedel uit de opslag werd gebracht en we richtten het huis opnieuw in. We woonden één huis van de hoek en in het hoekhuis woonden de mensen met de 2 honden waarover het bericht ‘Burengerucht’ gaat.

Kort voor ons vertrek uit Lelystad kochten we een hondje en eenmaal verhuisd wilden we/ kochten we er nog twee bij. Om die reden zochten we ook een plekje waar wat ruimte buitenom het huis belangrijker was.
Mijdrecht was dus een tussenstop voor ons. Het was een fijn huis, toen de mensen met de honden verhuisd waren kregen we onze super leuke buurvrouw “Emma” ervoor terug en was het heel gezellig wonen.

We hadden geen haast om te verhuizen dus zochten op ons gemak verder. We zijn zelfs eens naar Friesland gegaan om een huis te bekijken, in Oldeberkoop of all places. We hebben een veiling bijgewoond in Papekop om een boerderij te bemachtigen, veel huizen met grond bekeken, maar het liep allemaal op niks uit.

Tot we in augustus 1985 een woonark met een grote schuur in Wilnis vonden, waar we qua woonruimte wel in moesten leveren, maar buiten hadden we een behoorlijk stuk eigen grond, en dat was de insteek.

Poldermolen 37… we woonden er van juli 1983 tot januari 1986.