Van mijn oude blog:
Dit verhaal heb ik vertaald uit het Engels, ik heb het lang geleden gekregen van een verre oom in Canada en mij raakte het diep…
Reggie de zwarte labrador… (deel 1)
Ze vertelden me dat de grote, zwarte labrador “Reggie” heette.
Ik bekeek hem eens goed toen ik naar zijn hok liep waar hij lag. Alles zag er schoon uit en de mensen van het asiel waren erg aardig en de hond leek dat ook.
Ik woonde nog maar 6 maanden in de omgeving, maar overal waar ik kwam in het kleine stadje waren de mensen open en voelde ik me welkom. Iedereen groette elkaar ook op straat.
Maar er ontbrak nog iets aan mijn nieuwe leven merkte ik, terwijl ik me probeerde te vestigen. En ik dacht… een hond zou niet slecht zijn. Ik zou dan iets levends hebben om tegenaan te praten.
Ik had net de reclame in het plaatselijke nieuws over Reggie gezien dus ik ging erop af. De mensen bij het asiel zeiden dat ze al ontelbaar veel telefoontjes hadden gehad, maar dat de mensen die waren komen kijken er allemaal niet als ‘lab’ mensen uitzagen, wat dat ook mocht betekenen. Ze moesten gedacht hebben dat ik dat wel was.
Maar in 1e instantie dacht ik dat de mensen van het asiel zich vergist hadden door mij Reggie en al zijn spullen mee te geven. Zijn eigendommen bestonden uit een hondenkussen, een tas vol speeltjes die bijna allemaal nieuw bleken te zijn, nieuwe tennisballen, zijn voerbakken en een verzegelde brief van zijn vorige eigenaar. En het klikte ook nog niet eens echt tussen Reggie en mij toen we eenmaal thuis waren.
Wij worstelden 2 weken lang (bij het asiel hadden ze die termijn gesteld om hem te laten wennen aan zijn nieuwe (t)huis). Misschien lag het aan het feit dat ik me ook probeerde aan te passen. Misschien leken we wel teveel op elkaar.
Om de een of andere reden verdwenen zijn spullen tussen mijn andere ongeopende dozen (behalve de tennisballen, hij wilde nergens heen zonder 2 tennisballen in zijn bek). Ik had ook niet het idee dat hij al zijn oude spullen nodig zou hebben en als dat wel zo was kon ik toch weer nieuwe kopen, nadat hij echt gesetteld was. Maar het begon er al snel op te lijken dat dit niet zou gaan gebeuren.
Ik probeerde de normale commando’s uit die hij kende, zoals de medewerkers van de opvang mij verteld hadden, bijvoorbeeld ‘zit’ en ‘wacht’ en ‘hier’ en ‘voet’ en hij volgde ze ook op, tenminste als hij er zin in had. Hij leek nooit echt te luisteren als ik zijn naam riep, nou ja, hij keek wel in mijn richting na de 4e of 5e keer dat ik Reggie geroepen had, maar daarna ging hij gewoon weer verder met waar hij mee bezig was. Als ik hem dan weer riep kon je hem bijna zien zuchten en dan gehoorzaamde hij met tegenzin.
Dit zou gewoon niet gaan werken. Hij kauwde een paar schoenen kapot en een paar onuitgepakte dozen gingen er ook aan. Ik was een beetje te streng voor hem en hij voelde wrok tegenover mij, dat voelde ik dan weer. De wrijving werd zo erg dat ik niet kon wachten tot de 2 afgesproken weken voorbij waren. En toen dat zover was ging ik op zoek naar mijn telefoon tussen de volle dozen. Ik herinnerde mij dat ik de telefoon op een stapel dozen had gelegd voor de logeerkamer, maar mompelde tamelijk cynisch binnensmonds: “dat die verdomde hond hem vast voor me had verstopt”…
Eindelijk vond ik mijn telefoon maar voor ik het nummer van het asiel in kon toetsen vond ik ook Reggie’s kussen en andere spullen. Ik gooide het kussen in Reggie’s richting en hij snuffelde eraan en kwispelde. Hij was nog nooit zo enthousiast geweest sinds ik met hem thuis was gekomen. Ik riep: ” Hé Reggie, vind je dat leuk? Kom maar hier dan krijg je een koekje”. In plaats van naar me toe te komen bekeek hij me met één oog, gaf een ontevreden zucht en plofte op het kussen met zijn rug naar mij toe.
Nou, dat hielp dus ook niet. En ik toetste het telefoonnummer van het asiel in. Maar toen zag ik opeens de verzegelde envelop en hing snel op. Die was ik dus ook helemaal vergeten. ‘Goed Reggie’ zei ik hardop ‘laten we eens kijken of je vorige eigenaar enig advies heeft’…
Wordt vervolgd over een week…
Plaatje van internet
Natuurlijk had ik van Paul Mallory gehoord, iedereen in de stad kende hem, zelfs nieuwe inwoners, zoals ik.
Iris Papilio - Regenboogvlinder 