Die mooie stad, is gebouwd op palen…
Officieel, al ben ik in een dorpje geboren, mijn geboortestad waar ik me toch heel graag zo af en toe als toerist tussen de toeristen meng… En oh, wat was het nog heerlijk rustig!
Eind juni zijn we namelijk een paar dagen naar Amsterdam geweest in een hotel aan de rand van de stad. Was allemaal keurig geregeld in het hotel, alles corona proof.
De eerste avond zijn we gaan eten bij “Loetje” in Ouderkerk a/d Amstel of eigenlijk is het Amstelveen. Al een paar dagen tevoren had ik gereserveerd want er gaan nou eenmaal minder mensen in zo’n restaurant tegenwoordig.
We zaten aan een ronde bartafel. Ik houd daar niet zo van, maar de rest was vol. Dus even klimmen, de kruk zo dichtbij mogelijk neerzetten, want je kunt niet, zoals met een stoel, even je kruk naar voren schuiven. Goed ik zat…
En het was weer geslaagd, de biefstukken waar deze keten om bekend staat, waren verrukkelijk! Heerlijk in de jus met wit brood en frietjes en wat je er ook bij wilt bestellen. We hebben gesmuld. Een simpel ijsje als toetje op de gezellige Amsteldijk maakte onze etentje helemaal af.
Helaas was het in de hotelkamer erg warm pfffff. Ik had de airco/thermostaat toen we de eerste keer op de kamer kwamen al teruggezet van 22 graden naar 18 gr, maar nog was het warm. Ik kreeg de temperatuur niet verder naar beneden.
Dus… met een donzen dekbed waar ik niet van houd en ook nog een die behoorlijk dik was, miste ik mijn gewone bovenlaken dat ik thuis in de zomermaanden onder het dekbed gebruik. De volgende keer gaat die gewoon mee in het koffertje. Ik had niet veel geslapen, maar na een lekkere douche en een ontbijtje aan tafel geserveerd, begonnen we met frisse moed aan ons dagje Amsterdam.
Met de Metro (met een zelf gefabriekt mondkapje op) reden we naar de stad, het was heel rustig. Eerst bezochten we vrienden (van mij) die aan de Amstel wonen. Het klikte goed met Jan die ze voor het eerst ontmoetten. Heerlijk bijgekletst en geluncht. Voor we vertrokken speelde A. het liedje “Auf Wiedersehen” voor ons op de piano. Terwijl hij bijna nooit speelt 😉 .
Toch de hoop op een tot ziens, dus dat was goed nieuws…
Lieve luitjes, nog bedankt voor de gastvrijheid en de gezelligheid!
Met de Metro naar het CS gereden. De veerpont naar de oude NDSM werf over het IJ en een rondvaartboot voor een tocht door de grachten gepakt. Uiteraard alles op afstand. We konden als klant zelfs kiezen waar we naartoe wilden varen, de route hoefde de kapitein niet aan te houden, zolang hij maar weer op tijd terug zou zijn. Het was prima weer en we hebben genoten.
Op de terugweg naar het hotel even uitgestapt bij het Waterlooplein voor een lichte snack. Er was nog markt maar daar hadden we geen zin in. Een hele maaltijd zagen we niet zitten om 16.00 uur dus reden we verder naar het hotel en hebben we daar lekkere bitterballen besteld met een drankje.
Het arrangement dat we geboekt hadden was inclusief een 3-gangenmenu. Helaas, het was niet echt smakelijk, en ook veel te weinig. Zelfs voor mij… Ik vind een kaasplankje altijd heerlijk als toetje, maar vaak is het teveel na een maaltijd, dus ik eet het niet vaak. Ik had nu echter best nog wel trek, dus koos daarvoor… spijt… het waren een paar hele dunne plakjes kaas en een stukje roggen-rozijnenbrood. Jan had een heerlijk toetje met verse aardbeien, dus die was blij.
Het lukte mij zelfs, eenmaal terug op onze kamer, om Netflix te activeren op de TV via mijn telefoon. De techniek staat toch voor niks hè… De avond was zo om!
De volgende ochtend hadden we naar Jan zijn zus willen gaan die maar 10 minuten lopen vanaf het hotel woont, maar die kon niet rond koffietijd en later wilden we het niet maken, ook al omdat Jan zich niet zo best voelde. We zijn dus lekker naar huis gegaan, en hebben nog lang nagenoten en gepraat over deze dagen die een verrassing waren voor Jan.
We hadden ook nog het plan een ander uitstapje te maken, maar dat stellen we voorlopig nog maar even uit. Thuis blijven is ook geen straf…
Duimen jullie even voor mooi weer? 
Pffff… wat een vooruitzicht zeg, erg beste knietjes heb ik niet en ook mijn conditie is niet om over naar huis te schrijven. Maar goed, ik had het kunnen weten en liet me dus nergens door tegenhouden, zeker niet door die trap. Bovendien zei de dame achter het loket , “die 600 jaar moet je beleven”, dus gingen we het gewoon maar doen.
We vertrokken met een groep van 8 personen, dat was erg prettig. Onderweg vertelde de gids op verschillende niveaus meer over de geschiedenis en de bouw van de 
Maar helaas… de winkel bleek weg te zijn.. Nou ja, dan maar een andere modewinkel in waar ze voor een leuk shirtje is geslaagd.
Iris Papilio - Regenboogvlinder 