Fantastisch… (1)

Nou, dat ik nog eens het woord fantastisch zou gebruiken op mijn blog had ik niet echt verwacht maar… het was gewoon echt zo!

We hebben een heerlijke riviercruise-vakantie gehad, een mooie route, heerlijk weer, echt zo geboft, mooie gesprekken met onze vrienden gehad, die dus geweldig fijn gezelschap zijn geweest. En ook heel veel gelachen. Ontzettend lekker eten, een erg vriendelijke en behulpzame crew -daar hoort iedereen bij natuurlijk- en verder vriendelijke mede-passagiers, die je natuurlijk elke dag opnieuw weer tegenkomt…

Er werd een mooie route gevolgd, we startten in Arnhem en vandaar naar Amsterdam, Hoorn, Sneek, Lemmer. Daarna de IJssel op, de mooiste rivier van Nederland en via de Hanze-steden Hasselt, Deventer en Zutphen door naar Arnhem.

De kapitein van het schip de “Rembrandt van Rijn” was een vriendelijke man, één die niet op zijn 4 strepen stond zeg maar, maar die gewoon een hulpvaardig mens is en zijn steunende arm uitleende aan mij, aan mijn vriendin en aan andere mensen die wel een steuntje konden gebruiken.
Ook al ben je beperkt, er is de mogelijkheid om je rolstoel of rollator mee te nemen aan boord, alleen mag die niet aan boord worden gebruikt. Als je dat ’s morgens aangeeft wordt dit hulpmiddel als je van boord wilt gaan op de wil gezet.

Mag ik het dan fantastisch noemen… ik vind van wel! We hebben mooie herinneringen gemaakt en kijken er met heel veel plezier op terug!

En… heel voorzichtig ben ik al aan het speuren voor een nieuwe reis, ook onze lieve vrienden hebben er weer zin in. Voor hun was een riviercruise de eerste keer en dus een nieuwe ervaring die hen heel goed is bevallen. zij hebben al heel veel zee-cruises gemaakt die natuurlijk ook heel erg leuk en luxe zijn, maar dit is toch gewoon wat knusser en gemoedelijker.

Kort voor de vakantie ben ik voor de tweede keer naar een schoonheidsspecialiste geweest om mijn gezicht te laten harsen. En afgelopen vrijdag voor de 3e keer. Ik had van die lichte, fijne haartjes boven mijn bovenlip en op mijn kin. Ook aan de zijkanten van mijn gezicht verschenen ze en op al die plekken werd het dus gewoon steeds meer. Harde witte en zwarte haartjes kon ik zelf wel uittrekken, maar de rest kon ik zelf niet meer bijhouden. Diana heeft me ook regelmatig ‘onthaard’, maar dat wilde ik eigenlijk niet, dus zodoende…

Het was een hele belevenis, maar het viel mij alles mee. Ooit, misschien wel 35 jaar geleden heb ik het eens zelf geprobeerd, dat mislukte verschrikkelijk en toen probeerde ik die plakstroken ook nog eens met plukken watten te verwijderen, wat natuurlijk helemaal een drama werd, hoe ik dat bedacht heb snap ik nog steeds niet. Dus mijn pincet werd een goede vriendin!

De schoonheidsspecialiste bekeek mijn huid dan goed met een loep, ook de eerste keer al. Ik heb nog steeds rosacea in mijn gezicht dat er ook niet beter op werd, dus ze ging heel voorzichtig te werk. Eerst smeerde ze een licht crèmepje en daarna begon ze. Het deed echt bijna geen pijn, in ieder geval kon ik het prima hebben.

Het resultaat was weer een heel mooi glad gezicht waar ik natuurlijk erg blij mee ben.

Verder heb ik eindelijk na een lange zwachtelperiode mijn échte steunkousen opgemeten gekregen en ontvangen. Met een hulpmiddel -de handyleg maat S- kan ik ze zonder hulp aan- en uittrekken en dat geeft me een heleboel vrijheid.
Jan heeft geen extra klus daarmee en ook de thuishulp heb ik niet nodig. Ik kom van deze kousen niet meer af en krijg binnenkort een 2e paar erbij.
Daar zie ik naar uit, want nu moet ik ze ’s avonds op de hand wassen om de dag. En daar heb ik, op dat moment in de avond, eigenlijk de energie niet meer voor. Als ik 2 paar heb kan ik ze na 4 dagen gewoon ’s avonds in een netje in de wasmachine doen, een kort wasje laten draaien en kort centrifugeren, met een handdoek het vocht wat er nog aan hangt eruit rollen en ophangen. Ze zijn dan de volgende ochtend weer droog. En die avond zit ik dan wel met mijn benen omhoog.

Wordt vervolgd…

Dagje dagbehandeling…

Natuurlijk is een operatie, klein of groot, nooit leuk, maar gelukkig zag ik er niet tegenop.
Ik had eerder al een gesprek gehad met anesthesioloog en duidelijk was dat ik een algehele narcose zou krijgen, dus ik zou er niks van merken.

Vanwege de storm waren we al op donderdag 24 augustus al rond 11.30 in het ziekenhuis en hebben daar rustig zitten lezen en Jan zijn boterham gegeten tot we tegen 14.00 uur werden geroepen. Ik kreeg een klein kamertje op de afdeling Dagbehandeling, waar ik mij om kon kleden en mijn spullen kwijt kon. Toen ik rond 14.30 uur met bed en al naar de OK werd gereden moest Jan ook weg en hij zou gebeld worden als ik weer terug was in die kamer.

Ik kreeg een infuus en werd klaargemaakt en overgeheveld naar het operatie-bed.
Het ging allemaal snel en ik was direct onder zeil. Na ongeveer 2 uur werd ik wakker en moest ik op de verkoeverkamer een beetje bijkomen. Ik ben vergeten wat er aan de hand was maar het leek erop dat ik misschien een nachtje moest blijven, maar achteraf was dat niet nodig. Alles was verder goed gegaan, dus dat was een opluchting.

Rond 17.00 werd ik weer naar de kamer gereden en moest lekker rustig in bed blijven. Diana, was al gebeld, toen ik wakker was, en heeft dat ook doorgegeven aan Jan. We waren heel blij toen we elkaar weer zagen. Ik had geen last van de narcose, net als lang geleden, niet misselijk of zo, dus het ging prima. Ik kreeg wat te eten, de verpleging deed de controles en toen ik me weer aangekleed had konden we 19.30 vertrekken naar huis.

Best goed geslapen die nacht, veel last had ik niet, ik had pijnstillers waar ik er maar 2 van heb gebruikt, die avond en de volgende dag. Opeens merkte ik dat er toch iets vreemds was, ik had en heb nog steeds geen gevoel aan de achterkant van mijn linkeroor… Nou ja, als dat het ergste is kan ik er wel mee leven.

Als het allemaal doorgezet wordt, word ik donderdag a.s. gebeld door de neuroloog die ik al eerder heb gesproken, en dat vanwege de uitslag. Dat is nog wel spannend natuurlijk. Maar als het allemaal goed gaat kan ik wsl snel op de lijst gezet worden voor een nieuwe opname voor de prednisonkuur die ik natuurlijk nog tegoed heb.

Ik hoop dus maar dat het allemaal niet te lang duurt!

Tot de volgende keer!!!

Zou het dan echt…?

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van de neuroloog in het Erasmus. Die afspraak stond al even en ik was er best een beetje zenuwachtig over…

Ze zijn door gaan zoeken en ook in het hersenvocht kwamen ze een aantal antistoffen tegen die wezen op een ontsteking in de hersenen. Dat lijkt dus een duidelijke diagnose. Maar… daar zou natuurlijk iets aan gedaan moeten worden als dat mogelijk is.

Ze willen alleen wel heel zeker van die diagnose zijn en om die bevestiging te krijgen herhalen ze deze week het labonderzoek (hersenvocht) om te zien of de “aankleuring” die ze hebben gezien juist is.

En… als dat zo is, dan is er een behandeling voor!

Ze belt me donderdag of vrijdag weer op en hopelijk is dat om een behandelplan te bespreken, waarover ze al het een en ander heeft verteld. Ik ben er nog niet want het een en ander heeft tijd nodig, maar zoals ik het geheel nu begreep wordt er wel vaart achter gezet.

Dus ik ga nu niet te ver op de zaken vooruit lopen…

In het weekend kan ik hopelijk meer en nog beter nieuws brengen. Voorlopig was dit voor mij een tipje van de sluier van een positief bericht en hopelijk zijn ze ook echt op de goede weg!

Wordt wederom vervolgd!

De kop is eraf…

Allereerst veel dank aan alle reageerders op mijn vorige berichtje. Echt heel lief, nu weer door met dit hele traject.

Want, zoals gezegd… de kop is eraf!

Vorige week maandag begonnen de onderzoeken die werden aangevraagd door het Erasmus MC met hulp van de neuroloog van de Medische Kliniek Velsen.

Ik had op 26 juni een afspraak voor een echo van mijn hals, waar de lymfeklier aan de linkerkant erg is opgezet, in de Medische Kliniek Velsen. Tijdens de echo werden er steeds foto’s genomen en er werd me al snel medegedeeld dat ik terug moest komen voor een echo-gestuurde punctie/biopsie omdat er weefsel moest worden afgenomen. Daar kon ik meteen op woensdagochtend al voor terecht.

De radioloog plaatste de echokop op mijn huid in mijn nek en prikte de juiste plaats aan met een naald. Het leek enger dan het was, nou ben ik niet echt bang voor naalden, dus ik liet het allemaal maar gebeuren. Hoewel er toch op 2 plekken 2x moest worden geprikt. Dus 4 gemene prikjes en het was klaar. Er werd met elke prik een kleine hoeveelheid weefsel met de speciale biopsie of punctienaald weggenomen om te laten onderzoeken.

Het is niet te geloven wat er allemaal kan hè… gewoon bizar om mee te maken als je nooit iets heel ernstigs hebt meegemaakt.

Afgelopen donderdagmiddag had ik een telefonische afspraak, de neuroloog uit het Erasmus, die mij al die vragen tijdens onze eerste afspraak had gesteld en onderzoekjes had gedaan, belde om 18.15 uur.

Er gebeurde nog iets heel hilarisch toen ik dat telefoontje kreeg. Ik had even zitten slapen op mijn stoel en hoewel ik al even wakker was, was ik toch nog een beetje suffig. Mijn dochter had al een uurtje eerder gebeld om te horen hoe en wat, maar ik zei “ik bel je wel terug als ik dat telefoontje heb gehad, moet nu de lijn even vrij houden” wat ze natuurlijk snapte, dus we hingen gelijk op.

Dus toen mijn telefoon om 18.15 uur weer ging dacht ik, oh Diana denkt natuurlijk, ik ga het proberen want zo laat zal hij toch wel niet meer bellen. Half suf keek ik op mijn telefoon en als achtergrond heb ik een recente foto van mijn zoon en dochter staan die mij elke keer lachend aankijken, ik zie die 2 natuurlijk bij elk telefoontje, maar nu dacht ik… ja hoor Diana. Ik nam op en zei “ha lieverdje” en op datzelfde moment verscheen het algemene telefoonnummer van het Erasmus in beeld. Ik schrok en dacht, wat gebeurt er? Meteen kreeg ik antwoord alsof ik het echt gezegd had en toen bleek het de neuroloog te zijn. Hilarisch natuurlijk… hij moest lachen en ik ook. “Nou zeg” zei hij “dat heeft nog nooit een patiënt tegen me gezegd, wat klinkt dat lief”. Ik verontschuldigde me en vertelde dat ik echt dacht dat het mijn dochter was die belde… Maar hij bleef erbij, hij vond het erg lief klinken.

Toen gingen we snel over tot de orde van de dag. Natuurlijk wilde hij eerst weten hoe het ging, dus na kort daarover gesproken te hebben stak hij van wal. Op die 25e mei had ik voor we weer vertrokken eerst nog 11 buisjes bloed laten afnemen en op één na was er niks verontrustends aan de hand. Maar in een van die testen was een antistof gevonden wat kan wijzen op een ontsteking. Dat moest nog weer dieper worden bekeken. Dus het onderzoek was nog niet afgerond.

Mocht het zo zijn dat er inderdaad iets concreets uitkomt, wat met name te maken heeft met de connectie tussen mijn lichaam en hersens die niet synchroon loopt, en dat doordoor al die rare klachten zijn veroorzaakt, is er wel een behandeling voor. Maar dat moet eerst echt duidelijk worden. Mogelijk is dit loos alarm, heb soms zo’n gek gevoel erbij dat ik wel eens denk dat er helemaal niks gevonden zal worden. Maar wie weet… want de moed opgeven is er natuurlijk niet bij…

Tussendoor zal ik nog een keer naar het NW-Ziekenhuis in Alkmaar moeten gaan voor de CT-scan van borst en buik waarvoor ik a.s. donderdag nog bloed moet laten afnemen. Als de waarde van de Kreatinine >30 is kan dat onderzoek doorgaan en kan ik dus een afspraak maken.
Het zegt mij natuurlijk allemaal niks, dus hopelijk heb ik het goed begrepen.

Op vrijdagmiddag 7 juli word ik in het Erasmus verwacht voor een MRI-scan van mijn hoofd. Op donderdag 13 juli (om 9.30 uur, dat wordt weer de wekker zetten) wordt de lumbaalpunctie door de neuroloog gedaan.

Dan staat er op dinsdagmiddag 25 juli weer een telefonische afspraak gepland met de neuroloog. Dan horen we van haar, als alle uitslagen binnen zijn en dat hoop ik dan maar, of er mogelijk iets gevonden is en zo ja, wat daar eventueel aan gedaan kan worden. Voor een mogelijke vervolgbehandeling zal ik dan wel weer in Rotterdam verwacht worden.

Dus vooralsnog ben ik nog wel even bezig, maar we hopen natuurlijk heel erg op een uiteindelijk goede afloop!

Dus wordt weer vervolgd!

Even een update…

Het is niet anders, maar gelukkig is er een afspraak in het Erasmus MC in Rotterdam.
Ik word op 25 mei om 11.00 uur verwacht. Afdeling Neuro-auto-immuun.
Het duurt nog even, weet dit sinds vorige week pas. Dus nog 3.5 week.
Wie weet wat ze willen doen, misschien onderzoeken opnieuw? Ik zie het wel.

Want het blijft raar dat er met de reguliere onderzoeken geen duidelijkheid komt. Dus nog maar weer even geduld hebben!

Voel me regelmatig wel wat beter, maar ben nog erg wankel hoewel ik de rollator in huis niet meer gebruik. Wel nog steeds heel snel moe. Dat beperkt me in lopen buiten en dat is heel jammer. Ik zit dus nog regelmatig in de rolstoel, maar loop er ook wel eens achter. Mijn ogen hebben het ook moeilijk. Ik lees veel en soms kan dat niet omdat ik nog steeds heel vaak wazig zie of dubbel.

Van vrijdag t/m maandag a.s. ga ik nog weer een paar dagen bij Diana en Bertus logeren, die dat heel erg leuk vinden. Dus dat wordt vast heel gezellig. Maandag ben ik jarig en dan komt Jan me weer ophalen! Heb er zin in! En Jan vindt het heel leuk voor me en misschien zijn een paar dagjes rust voor hem ook wel lekker. Dat zal hij vast zo wel ervaren.

Jan is echt super! Lief, behulpzaam, wast, kookt, maakt schoon, doet de boodschappen en is dus echt een supermantelzorger!
Zolang hij zijn ding kan doen en niet allerlei mensen zich ermee bemoeien gaat het ook goed met hem.

Ik rommel ook regelmatig wat in huis, kleine klusjes, die ik hem graag uit handen neem.

Binnenkort gaan we kijken voor wat planten om het balkon weer aan te kleden. De bougainvilles die ik vorig jaar had waren prachtig, hebben zelfs 2x gebloeid, maar om te bewaren zijn ze niet zo geschikt. En eigenlijk zijn dat wel planten waar ik naar uitkijk. En natuurlijk worden de bakken die aan het balkon hangen ook weer gevuld.

De planning was dat ik in juni naar de 50e verjaardag van mijn zoon zou gaan, had al een appartementje geboekt in het complex waar ik destijds ook verbleef in de winter, maar dat heb ik afgezegd. Eerst in maart, daarna verplaatst naar juni, maar alleen zie ik zo’n reis niet echt zitten.
Dus dat komt wel een andere keer. Wel jammer want als je kind een halve eeuw wordt is dat toch wel een speciale verjaardag. Gelukkig is hij hier geweest in maart, toen had ik hem 1.5 jaar niet gezien.

Ook zitten we te denken om weer een keer een cruise te maken, waarheen weten we nog niet.
Een reis naar het noorden of naar het zuiden, we gaan het wel zien.
Geen haast mee, maar het lijkt ons weer heerlijk zo te worden verwend als we meemaakten op de vorige reizen, zee- en riviercruises. En weer eens andere havens aandoen is altijd leuk.

Bedankt lieve lezers voor de aandacht! En het wordt wel heel saai, maar helaas kan ik niets anders zeggen dan… wordt vervolgd!

Update…

Even een update… er gebeurt toch wel weer meer dan voorheen…

______________

Hier gaat alles zijn gangetje, af en toe weer de deur uit voor een bezoekje hier en daar en bezoek krijgen doet heel veel goed. Op Vaderdag kwam de jongste dochter van Jan met haar vriend. Hem hadden we nog niet in het echt ontmoet. Heerlijk buiten kunnen zitten, het was zo gezellig. Een leuk stel samen!

Dinsdag een leuke rit gemaakt door de Betuwe. Eigenlijk was de reden een combinatie. Twee keer met een pontje over gevaren, dat vind ik altijd heel erg leuk.
Ik had 16 Arcopal-borden gescoord en deze opgehaald. Precies dezelfde als van het allereerste servies dat ik kocht (voor dagelijks gebruik, ja dat gebeurde toen… je uitzet bij elkaar sparen) meer dan 50 jaar geleden. Er sneuvelde wel eens iets en ik wilde ook wel eens iets anders. Dus ik had al heel veel weggedaan. Nog één diep bord had ik in gebruik en een paar soepkommen.
Het was wel hilarisch want ik zat er al maanden op te wachten om die borden op te kunnen halen. De mevrouw was aan het verhuizen en kon ze niet meer vinden toen ik reageerde op haar advertentie.
Het allerlaatste bord begaf het onlangs in de magnetron. Gewoon in 3 delen… Van dat bord was de hele bedrukking verdwenen. Kort daarna kreeg ik bericht dat ik de borden kon ophalen.

Meteen een tas met oude borden gevuld, van mijn ‘goede’ servies dat ik inmiddels volop gebruikte maar dat wilde ik ook niet meer, die kunnen doorgesluisd worden naar de Weggeefwinkel.

Gisteren lekker geluncht samen in de tuin van een restaurant hier in Zeist, het eten was en is daar nog steeds heerlijk. En zo luxe dat het weer kan ook. Het is eigenlijk een soort Zorgrestaurant met een winkeltje erbij met veel zelfgemaakte spullen die te koop zijn. Mensen met beperkingen doen de bediening en dat is heel aandoenlijk. Ze zijn allemaal even aardig!

Ik kan weer zwemmen en dat is ook fijn, gaat ook goed, zelfs met mijn zere arm want ik kom er niet echt mee achter mijn lichaam.

Helaas is mijn linkerarm/schouder dus nog steeds niet in orde. Ik had gisteren een tel. afspraak met de schouder-orthopeed van Annatommie. Na 2 cortisonen-prikken, waarvan alleen de 2e wat verlichting gaf, kan hij niet meer doen dan een operatie uitvoeren om mij van de pijn af te helpen. Losmaken die half-vaste pees. Net als zijn advies was na mijn fietsval in de juli 2018 mbt mijn rechterarm/schouder.
Hij vertelde dat er links ook pezen gescheurd zijn en dat daarom die biceps-pees soms uit zijn gootje wordt geduwd.
Maar mijn andere arm/schouder is het ook weer aardig gaan doen doordat andere pezen zijn functie overnamen, zoals hij ook al voorspeld had, dat dat zou kunnen gebeuren. Maar ja, dat is 3 jaar geleden en dan heb ik nog even te gaan als het ook gaat werken voor mijn linkerschouder.
Geduld is een schone zaak, geen vervolgafspraak gemaakt, eerst maar eens kijken wat dit wordt.

Jan heeft gisteren ook zijn 2e vaccinatieprik gekregen. Hij heeft er vooralsnog helemaal geen last van of het moeten wat darmproblemen zijn.

De CoronaCheck-app had ik al gedownload. Vanaf vanmiddag een update doen en dan mijn vaccinatie-gegevens erin zetten vanuit MijnRIVM. Benieuwd hoe dat allemaal werkt. Jan nog niet, hopelijk wordt zijn 2e prik ook snel verwerkt in het systeem.

Dan kunnen we binnenkort zonder extra toestanden met een gerust hart op vakantie… Jippie!!!

Bewegen…

Bewegen is essentieel, inmiddels ben ik ook helemaal om en doe ik echt mijn best. HIER en HIER kun je er iets over lezen.

___________________________________________

Zwemmen is er nog niet bij, mogelijk pas na 9 februari weer, als de corona-maatregelen tenminste versoepeld worden.

Ik had dus alweer een aantal weken niks gedaan… Heb het al eens eerder gezegd… wandelen is eigenlijk ook niks voor mij. Maar ik moest toch wat.

Dus besloot ik toch te proberen iedere dag een half uurtje te lopen. Ik begon maandag 11 januari.

Toen begon mijn dochter over “Ommetje”. Ergens in november had ik die app al gedownload en bekeken, dit was naar aanleiding van Rianne die erover blogde (zij legt in haar “Ommetje #1” uit hoe het werkt).

Het leek me niks, dacht gewoon, dat is niks voor mij…

Mijn dochter zei dat het toch wel een stimulans zou kunnen zijn, zij heeft het niet nodig, loopt al heel lang elke dag, maar ze zit nu in een paar teams via haar werk. We zouden samen een ‘team’ kunnen vormen was haar idee.

En helaas is het zo, ik heb voor het een en ander soms wel een schop onder mijn kont nodig. En het werkte!

Zie hiernaast, ik heb een testteam aangemaakt, want de echte namen wil ik hier niet publiceren ivm de privacy.

Dus dacht ik, ik probeer het. Eigenlijk vind ik lopen best wel saai, zonder echt doel helemaal, maar ik moet ook nog eens goed opletten waar ik loop, want een gevallen vrouw worden wil ik niet en heel veel van de omgeving zie ik dus niet.

Ik had het er met een jeugdvriendin over gehad, waarmee ik alweer een tijd contact heb, in de tijd dat ik ben gaan zwemmen. Dat ze door mij is gaan zwemmen vond ik al leuk, maar zij zat nu ook thuis natuurlijk. Ze had (geadviseerd door iemand anders) gelopen met een luisterboek op haar oren. Ria wist hoe ik over lopen dacht. Is dat niks voor jou vroeg ze… De wandeling gaat dan ongemerkt. Ja dacht ik, het leidt wel af van het ‘lopen’ misschien.

Nou heb ik via Bookchoice een groot aantal luisterboeken (dezelfde als de e-books), die in het abonnement zaten, opgeslagen. Ik ben even gaan puzzelen hoe die het makkelijkste via mijn telefoon konden worden beluisterd. Heb nu een simpele App “Muziekspeler” gedownload en het werkt perfect.

Ik heb haar toen weer gewezen op “Ommetje” en ook zij had er al over gehoord en nu hebben wij samen een team. De uitslagen kloppen niet altijd. Ommetje is vaak in de war. Rianne wees me op Google Fit, die zij er ook bij gebruikt. Die klopt beter. Ik loop nu elke dag ongeveer 2 km. Afgelopen maandag nog weer heerlijk gewandeld met mijn dochter.

Wie kan er trouwens raden waar we wandelden?

• 

• 

Inmiddels ben ik aan mijn 2e luisterboek bezig, ook een paar keer gebruikt tijdens het koken. Buiten met oortjes aan een draadje, binnen met mijn koptelefoon. En het bevalt me prima! Het lopen gaat heel goed zo, inmiddels 2,5 week en bijna elke dag. Ik neem elke keer een andere route vanuit huis en kom in straten waar ik nog nooit geweest ben. En ja, dan sta ik af en toe eventjes stil om rond te kijken, want wat is Zeist toch mooi!

Zijn er buiten Rianne of misschien wel dankzij haar ook mensen gaan lopen met “Ommetje” en hoe bevalt dat?

Op naar de PRIK in 2021…

---

2020/2021

Corona heeft het jaar 2020 tot een legendarisch, dramatisch jaar gemaakt. En niemand zal dit jaar ooit nog kunnen vergeten.

Veel mensen hebben een geliefde verloren, zijn zelf besmet en nog ziek of geweest en/of tobben nog steeds met de restverschijnselen. En dat zijn echt niet alleen oudere mensen. Nasleepklachten zijn heel divers en niemand weet hoe lang het duurt voor dat die minder worden of verdwenen zijn, is bij iedereen verschillend.

We maken ons op voor het nieuwe jaar 2021!

Hopelijk zijn we snel aan de beurt om de PRIK te mogen halen. Ik vind het heel erg voor mensen die met name last hebben van allergieën, die dus best bang zijn hoe het vaccin voor hen uit zou kunnen pakken en dus twijfelen. Sterkte gewenst!

Wij hebben de oliebollen laten bezorgen door een echte goede bakker en zullen er samen van genieten! Nog even geen nieuwsjaarswensen “in real life”, dat komt allemaal wel weer! En dan halen we alles in!

Maar voor nu wens ik iedereen een prettige avond!

Afspraak met verrassing…

Vorige week dacht ik een moeilijk gesprek te moeten voeren met mijn dochter. Wij hadden namelijk besloten om ook de kerstdagen met zijn tweetjes door te brengen, eigenlijk net zoals de laatste 2,5 maand het geval is.

En Kerst vieren zonder familie is niet zoals zij de feestdagen normaal gesproken doorbrengt.

Ik vond het heel moeilijk om haar dat te vertellen, ging ook gepaard met tranen van mijn kant, maar gelukkig heeft ze alle begrip voor onze keuze. Hoewel niet van harte natuurlijk, maar die keuze maken wij uiteraard ook niet van harte.

Ik kom denk ik binnenkort maar naar Zeist om boodschappen te doen, zei ze. Als jij daar dan ook bent kunnen we elkaar toch even zien en even babbelen. Want ik ga wel 1x per week boodschappen doen.

Dat ging me toch te ver, dat we niemand in huis willen hebben betekent niet dat we elkaar niet buiten kunnen ontmoeten, hoewel Jan dat zelfs ook niet ziet zitten. Toen ik het idee opperde om samen ergens af te spreken en, op afstand, een stukje te gaan wandelen vond ze dat heel leuk.

We spraken af voor woensdag… Omdat ze dan privétijd opneemt van haar werk, want thuiswerkend, was de ochtend het gunstigste. Dus dat werd 11.00 uur. Ik heb alle tijd dus pas me heel gemakkelijk aan. We ontmoetten elkaar op een parkeerplek in een dorp in de buurt van haar woonplaats. We dachten in het parkje te gaan wandelen, maar dat is eigenlijk heel klein, daar zouden we met een kwartier al doorheen zijn. Maar sowieso had ze een ander plannetje…

Verrassing… Er kwam een tas uit de auto waarin 2 grote plastic zakken, 2 servetten, een thermoskan koffie en 2 bekers zaten. Ze ging nog eerst even naar de bakker waar ze 2 croissantjes kocht om erbij op te peuzelen. Dus we gingen op zoek naar een bankje… En dat werd toch gezellig!

Eerst werden de plastic zakken op de natte bank gelegd zodat we droog zouden kunnen zitten, op het puntje dan. Het bankje stond, speciaal voor ons natuurlijk, zo gesitueerd, zodat we nog net in de zon konden zitten, we hebben heerlijk bijgepraat en daarbij lekkere warme koffie gedronken.

Daarna nog even een rondje gewandeld door het centrum, stil want amper een winkel open, dus toch nog gelopen en toen weer allebei de auto in om naar huis te gaan. Geen knuffels, we hebben elkaar niet aangeraakt en bleven op afstand. Heel raar want we zijn allebei ontzettend aanrakerige mensen. Wat heb ik toch een geweldige, lieve en attente dochter! Dankjewel lieve schat 💕, dat doen we in januari weer een keer over!

Zwijmelen op Zaterdag #412

Zwijmelen op Zaterdag met heel goed nieuws!

Bij mijn lief slaat de CBD-olie weer goed aan!

Na een week waarin hij 1 extra druppel heeft genomen -bovenop de 4 die hij al nam- voelt hij zich nu weer als ‘herboren’. Rustig in het hoofd, heel ontspannen, eigenlijk net zoals ruim 2 jaar geleden toen hij echt heel veel baat had bij de CBD olie voor zijn Bipolaire Stoornis… dus we zijn heel erg blij!

Afgelopen woensdag stond hij koffie te zetten voor bij het ontbijt en pakte zijn telefoon erbij. Ik dacht wat zoekt ie? Toen begon er een liedje te spelen en hij stond gewoon te dansen in de keuken, even later stonden we samen te dansen!

Een mooi en emotioneel moment!

We gaan er weer voor!

“Ik voel me goed”
van
Johan Verminnen

Ik wens iedereen een mooi weekend toe, misschien veel thuis, misschien toch de deur uit. Maar blijf voorzichtig mbt het Corona-virus!

Voor meer zwijmels kun je even langsgaan bij Natasja!