Heel blij ben ik met de goede herinneringen aan mijn jeugd en mijn ouders, die helaas allebei al lang niet meer onder ons zijn.
Mijn vader is vandaag 41 jaar geleden overleden op 48-jarige leeftijd.
De sterfdag van mijn moeder is op 27 juni, dat wordt ook alweer 9 jaar,
zij werd 79 jaar.
Wat zou ik graag nog eens ‘kind’ willen zijn, maar helaas…
hoewel het kind in mij zeker nog bestaat
moet ik er toch ook maar eens aan geloven dat ik niemands kind meer ben…
Het nummer “Walk In The Rain” van “PASSENGER” doet me altijd denken aan mijn “thuis”. Een warme plek waar ik nog wel eens op bezoek zou willen gaan! Ik vind het een prachtig nummer.
“Walk In The Rain”
I walked the steps of my father today
Worked till I froze and my face turned grey
And all of my fingers calloused and worn to the bone
And I felt like a child in a world full of men
Trying to capture that something again
Strong as an ox but slowly turning to stone
Walking away from this room dark and grey
Smoke hangs in clouds and the old echo plays
And the music is soft
And the voice it is hushed
And the boy he has loved
And the man he has lost
And I walk out in the rain
All over again
I felt the touch of my mother today
Gently pushing me forward again
Closing my eyes but still feeling the way
And I’m clutching at fingers through crumples & creases
I came to my senses it cut me to pieces
‘Cause I needed more but I was pulling away
Walking alone with these legs made of stone
And I’m almost dry and I’m almost home
Where the photographs smile
And I’m still someone’s child
And my place it is set
So I’ll stay for a while
Till I walk out in the rain
Like water would stain
And I’m born all over again
Voor nog meer zwijmels ga je even naar MARJA
Iris Papilio - Regenboogvlinder 