Reggie…de zwarte labrador… (deel 4)

 

Reggie de zwarte labrador (deel 4)

Lees ook Reggie – deel 1, Reggie – deel 2 en Reggie – deel 3...

Ik vouwde de brief op en liet hem weer in de envelop glijden.

Natuurlijk had ik van Paul Mallory gehoord, iedereen in de stad kende hem, zelfs nieuwe inwoners, zoals ik.

Een gewone jongen uit de stad, een paar maanden geleden gesneuveld in Irak, die postuum de ‘Silver Star” verdiende omdat hij zijn leven gaf voor 3 kameraden. De vlaggen hadden de hele zomer half-stok gehangen.

Ik leunde voorover in mijn stoel en met mijn ellebogen op mijn knieën staarde ik naar de hond.

“Hé Tank” zei ik zacht.

Als bij toverslag schoot zijn kop omhoog, spitste hij zijn oren en werden zijn ogen helder.

“Kom eens hier jongen”.

Hij stond meteen op en met zijn nagels klikkend op de houten vloer kwam hij naar me toe. Hij ging voor me zitten met zijn kop scheef, op zoek naar de naam die hij in maanden niet had gehoord.

“Tank”, fluisterde ik.

Zijn staart zwiepte.

Ik bleef zijn naam fluisteren, steeds weer. Elke keer zakten zijn oren een beetje lager, werden zijn ogen zachter en de ontspanning in zijn houding leek hem te overspoelen. Ik streelde zijn oren, wreef over zijn schouders, begroef mijn gezicht in zijn vacht en knuffelde hem.

“Wij zijn nu met zijn tweetjes Tank, alleen jij en ik. Je oude maat gaf jou aan mij”.

Tank hief zijn kop omhoog en likte mijn wang. “Dus, wat denk je ervan, zullen we met de bal spelen?” Hij spitste zijn oren weer. “Ja, met de bal? Vind je dat leuk? Waar is de bal?

Tank kwispelde, dook weg uit mijn handen en verdween in de andere kamer.

Even later stormde hij de kamer weer in… met 3 tennisballen in zijn bek!

…………………………………………………………………………………

Na een beetje googelen kwam ik erachter dat het verhaal over Reggie een verzonnen verhaal is. De naam Paul Mallory is waarschijnlijk ook fictief in dit verband. Maar ik denk wel dat het zomaar echt gebeurd had kunnen zijn…
Bedankt allemaal voor het lezen en voor jullie mooie reacties!
Trees

Plaatje van internet

 

Reggie…de zwarte labrador… (deel 3)

 

Reggie de zwarte labrador (deel 3)

Lees ook Reggie – deel 1 en Reggie – deel 2...

Hij heet geen Reggie…

Ik weet niet waarom ik het heb gedaan, maar toen ik hem ging brengen bij de opvang heb ik ze verteld dat hij Reggie heet.

Maar het is een slimme hond, hij zal er wel aan wennen en erop gaan reageren, daar twijfelde ik niet aan.

Maar ik kon het niet verdragen hen zijn echte naam te geven. Door dat te doen leek het afgeven bij de opvang zo definitief. Door dat te doen zou ik al bijna toegeven dat ik hem nooit meer zou zien. En als ik uiteindelijk wel terugkom, hem weer op kan halen en deze brief kan verscheuren, betekent het dat alles prima is afgelopen.

Maar als iemand anders dit zou lezen, vind ik wel dat zijn nieuwe eigenaar zijn echte naam zou moeten weten.  Want dat zal zeker helpen om een band op te kunnen bouwen met hem. Wie weet, misschien zul je zelfs een verandering in zijn gedrag opmerken als je problemen met hem hebt gehad.

Zijn echte naam is “Tank”.

Want daar rijd ik namelijk op! Nogmaals, als je dit leest en je komt uit deze omgeving, is het mogelijk dat je mijn naam hebt gehoord omdat het misschien in het nieuws is geweest. Ik heb bij de opvang gezegd dat ze ‘Reggie” niet mochten herplaatsen tot zij bericht zouden ontvangen van mijn compagnie commandant.

Weet je, mijn ouders zijn overleden, ik heb geen broers en zusters, eigenlijk heb ik niemand waar ik Tank bij achter kon laten en mijn enige verzoek aan het Leger was, vóór mijn uitzending naar Irak, dat zij één telefoontje zouden plegen voor het geval dat… en dan dus de opvang moesten bellen om door te geven dat er een nieuwe eigenaar voor Tank kon worden gezocht.

Gelukkig is mijn kolonel een echte hondenman en hij wist waar mijn peleton naartoe zou gaan. Hij beloofde me het, als het nodig zou zijn, persoonlijk te zullen doen. En nu je dit leest, weet je dat hij woord heeft gehouden.

Nu, deze brief wordt wel erg deprimerend. Maar toch, eerlijk gezegd, doe ik het voor mijn hond. Ik moet er niet aan denken dat ik dit zou schrijven voor een vrouw, kinderen of familie, maar toch… Tank is de afgelopen 6 jaar mijn familie geweest, bijna net zolang als het Leger mijn familie was.

En nu hoop en bid ik dat jij van hem een deel van jouw familie zult maken en van hem kunt gaan houden zoals ik van hem houd.

De onvoorwaardelijke liefde van mijn hond is wat ik meeneem naar Irak als inspiratie om iets onbaatzuchtigs te doen, om onschuldige mensen te beschermen tegen hen die vreselijke dingen zouden kunnen doen … en om ervoor te zorgen dat dat soort vreselijke mensen niet hierheen komen. Als ik Tank op moet geven om dat te doen ben ik blij dat ik het heb gedaan. Hij is mijn voorbeeld van dienstbaarheid en liefde. Ik hoop hem te hebben geeërd door mijn werk voor mijn land en kameraden.

Goed, dit is wel genoeg. Ik vertrek vanavond en moet deze brief nog bij de opvang afgeven. Ik denk niet dat ik nog een keer afscheid ga nemen van Tank. Ik heb de eerste keer al teveel gehuild. Misschien kijk ik heel even om een hoekje om te zien of hij eindelijk 3 tennisballen tegelijk in zijn bek kan nemen.

Veel succes en geluk met Tank. Geef hem een goed thuis en geef hem elke avond een extra nachtzoen, van mij!

Hartelijk dank, Paul Mallory

Wordt vervolgd… vandaag nog… dus straks deel 4…

Plaatje van internet