Op een ochtend doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar… een dode ezel. Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester op met het verzoek om het dier weg te laten halen. “Los uw problemen zelf op”, zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel heeft aan de pastoor. “Per slot van rekening is het uw taak om de doden te begraven!” “Daarom bel ik u juist op”, zegt de pastoor. “Volgens het reglement moet ik eerst de familie raadplegen!”
Plaatje: Internet De ezel op het plaatje is dus niet dood, want ik wil geen plaatje van een dode ezel op mijn blog hebben staan… Lief koppie hè…
Het eerste deel van mijn bezoekje aan ‘de Bijlmer’ was gericht op mijn eigen ‘oude buurtje’.
Na de koffie gingen Rob en ik op stap naar de plek waar de El Al Boeing zich op 4 oktober 1992 in de flat Kruitberg, (ook nog K-buurt) en de flat Groeneveen, (die voor een deel is blijven staan) boorde.Iedereen kan zich deze Bijlmerramp ongetwijfeld nog heel goed herinneren.
De funderingen van de flats, die moesten uiteraard worden gesloopt, met daartussen waterpartijen en fonteinen die de plek van de inslag van het vliegtuig voorstellen.
De boom die alles zag
Het mozaïektapijt
De herdenkingsplaats
Het is de moeite waard om even op de paarse link hierboven te klikken en te lezen wat de betekenis is van deze onderdelen (mijn logje wordt anders wel heel erg lang).
Ik vond het heel indrukwekkend om daar te lopen, de namen te zien op de gedenksteen van de overledenen, de uitspraken te lezen van buurtbewoners die de schrik van hun leven kregen toen het vliegtuig omlaag kwam. Kippenvel momenten hoor, echt.
Het Monument staat middenin het zogenaamde Bijlmermuseum, zoals een groot gedeelte wordt genoemd waar nog oude flats en oude bebouwing staat.
Hier staat ook de zogenaamde ‘klusflat’, de voormalige Kleiburg flat, een van de oudste flats, die eigenlijk zou worden gesloopt. Erg interessant dit project, hieronder het filmpje…
Verder zijn er een aantal kunstwerken geplaatst waaronder Mama Aïsa door Chaim Oren, 1986.
De Surinaamse moeder Aarde, de universele godin, de belangrijkste aan te roepen godheid in de winti-cultuur. Zij staat symbool voor de verbroedering van de verschillende nationaliteiten. De bollen op haar jurk en in het gras representeren Grote en Kleine Beer. Deze sterrenbeelden symboliseren de verbinding tussen hemel en aarde.
Moeder Aarde Aïsa werd gemaakt in het kader van het ‘Blij met de Bijlmer’ festival. Het Stadsdeel Bijlmer schonk het aan de Creoolse gemeenschap. Sindsdien resideert ze op een eiland in het water dat bij de onthulling van het beeld “Cola-kreek” is gedoopt naar de gelijknamige vijver in Paramaribo. Ze waakt daar over de harmonie tussen de diverse etnische groepen.
Aan de foto is te zien dat wij op het ‘eilandje’ geweest zijn waar Mama Aïsa staat. We moesten over een brug met heel veel meeuwen en heel veel vogelpoep lopen om er te komen. Volgens Rob komt er nooit iemand op dat stukje, hij was er zelf ook nog nooit geweest. Op de achtergrond de ‘klusflat’.
Het was een interessante rondgang door een stukje Bijlmer met een geschiedenis die nooit zal worden vergeten.
Het miezerde en op een bepaald moment waren we allebei best natgeregend. Gelukkig had ik mijn shirt met bleekvlekken in de auto gelegd, ach altijd handig als je iets moet droog- of schoonwrijven dacht ik toen. Haha, die kon ik nu zelf mooi gebruiken om mezelf een beetje mee af te drogen. Eenmaal thuis stapte ik onder de warme douche, deed ik makkelijke kleren en sloffen aan en ik was zo weer warm.
Naar aanleiding van mijn logjes over onze verhuizingenen mijn wens om toch eens terug te gaan naar de Bijlmer (dit gaat over ‘verhuisdrift 2’) om eens te zien wat er allemaal veranderd is, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en onze medeblogger Rob Alberts gevraagd of hij zin en tijd had om me een beetje de weg te wijzen.
Hij woont al sinds 1988 in Amsterdam-Zuid-Oost, zoals de vroegere Bijlmermeer nu genoemd wordt, met heel veel plezier trouwens en hij vertelt altijd lyrisch over ‘zijn’ Zuid-Oost. Hij is een zogenaamde ‘Bijlmer-Believer’, waar er in zijn ogen helaas veel te weinig van zijn.
Ik kreeg al meteen een mailtje van hem terug dat hij graag met me op pad wilde gaan. Vorige week maandagmiddag, 20 juli, was de afspraak en samen met hem als mijn ‘gids’ ging ik dus mijn oude buurt verkennen.
Het was wel een soort van ‘blind date’. Er staat wel een foto bij zijn blog, maar dan nog. We waren elkaar dan ook prompt voorbij gelopen terwijl ik wel dacht toen ik die man in het wit passeerde, “volgens mij is dat hem”. Maar hij keek niet echt rond, had een doel want hij liep recht op een man in een scootmobiel af, dus ik dacht dat ik het mis had. Mobieltjes zijn natuurlijk een uitkomst en zo vonden we elkaar toch. Rob kent zoveel mensen en die man was dus een bekende van hem.
Ik had mijn auto geparkeerd bij Winkelcentrum Kraaiennest, zo’n beetje tegenover de plek waar de oude ‘honingraatflat’ Klieverink had gestaan, waar wij gewoond hebben. We praten over de periode oktober 1973 t/m juni 1976, dus meer dan 40 jaar geleden. Deze kant van de wijk, die uiteindelijk uit zou kijken op de later te bouwen snelweg A9, bestond uit 4 zogenaamde honingraatflats (Kralenbeek, Kempering, Klieverink en Kouwenoord) met daarvoor de later gebouwde torenflats met dezelfde naam… Samen met nog een aantal flats aan de overkant van de weg (de Karspeldreef) werd dit de K-buurt genoemd.
In 1992 werd er begonnen met een grootscheepse vernieuwingsoperatie van deze K-buurt. De 4 honingraatflats werden in etappes gesloopt. Het was vreemd om rond te wandelen over het terrein waar de parkeergarage en de flat hadden gestaan. Er was een ander soort bouw voor in de plaats gekomen en op het open grasveld wordt tzt ook weer gebouwd, in een andere bouwstijl zodat niet meer alles op elkaar lijkt zoals voorheen.
De wijk is nog steeds prachtig groen, zoals vroeger ook het geval was. Op sommige plekken staan er nog hoge bomen uit die tijd. Maar de meesten zijn vervangen door jongere exemplaren, best jammer vonden wij.
De nieuw gebouwde straten zien er strak uit en het is overal heel erg rustig. De groenstroken en waterpartijen zijn mooi aangelegd, ik denk dat het nog steeds prettig wonen is. De huurflats zijn voor een groot deel vervangen door koopwoningen, maar een ander publiek dan de internationale culturen is er toch niet op afgekomen.
Wel zijn er een aantal ‘woongroepen’, ze worden niet echt zo genoemd, maar er is een laagbouwflat waar alleen oudere Antillianen in wonen en ook een flat met alleen maar oudere Chinezen, die zelfs geen woord Nederlands spreken.
Ook vertelde Rob over de zogenaamde ‘Vluchtgarage’. De vroegere Parkeergarage die bij de flat Kouwenoord hoorde werd in december 2013 gekraakt door een groep van ongeveer 125 uitgeprocedeerde asielzoekers, die daar tot april 2015 hebben gehuisd, en toen op last van de rechter moesten vertrekken. Deze garage is inmiddels ook gesloopt.
Rond half 3 besloten we terug te wandelen naar het Winkelcentrum en gingen we aan de koffie, maar de middag was nog lang niet om…
dus er komt nog een vervolg (deel 2).
Rob, ik wil je nogmaals bedanken voor de tijd die je voor me hebt uitgetrokken om met me mee te wandelen op mijn ‘terug-in-de-tijd-reisje’.
Ik heb ervan genoten en vond het heel gezellig!
Als ik misschien iets niet helemaal goed heb verwoord of als er dingen in het bericht staan die niet kloppen, laat je het me dan weten?
Voor alle jonge dames die erover denken om een TATTOO te nemen.. Onthoud… Als je ouder bent geworden, wordt een vlinder op de rug,
een buizerd in de spleet..
Al vanaf maart 2013 was het de bedoeling af te spreken met Emma (eigenlijk heet ze Emmy, maar zo’n 30 jaar geleden hebben we elkaar omgedoopt, ze noemt mij altijd Teresa), mijn vroegere buurvrouwtje, collegaatje op de markt en latere hulp in de huishouding!
Klik HIER voor een eerder verhaal over haar op mijn oude blog..
In 2013 kwam het er niet van, in 2014 ook niet… ach iedereen weet wel hoe dat gaat hè, de intentie is er wel, maar als je niet de telefoon oppakt om af te spreken wordt het niks.
Toevallig zat ik vorige week aan Emma te denken, zoiets van, ze heeft vast binnenkort vakantie, dat bezoekje moet er toch deze zomer wel van komen eigenlijk. Ik geloof niet in toeval, dus zal het telepathie geweest zijn… die dag of de dag erna belde Emma mij om iets af te spreken.
Afgelopen donderdag was het zover, ze zou naar Zeist komen. Diana zou er ook bij zijn, die kwam dus al de avond ervoor. Tegen half 11 waren we in afwachting van Emma. Buiten was alles klaargezet, de zon scheen, de koffie kon zo worden aangezet en de heerlijke verse L.idl-appelflappen lagen op de bordjes.
En daar was ze dan, met een prachtige bos bloemen, een glimlach van oor tot oor en uiteraard een super goed humeur! Het was een heerlijk weerzien, er werden heel wat smuffels uitgedeeld voordat we elkaar weer loslieten. En nadat we eens zijn gaan rekenen kwamen we erachter dat we elkaar toch zeker 13 jaar niet gezien hadden. Wel gesproken op MSN, was ook al jaren geleden, maar het leek alsof het vorige week was geweest dat we bij elkaar gebuurt hebben. En Emma verandert ook helemaal niet.
We hebben koffie gedronken, geluncht en tussendoor hilarische anekdotes opgehaald, herinneringen aan onze periode dat we samen bij de groentekraam op de markt werkten, lekker gelachen natuurlijk. Dat Diana op dinsdag (als 11-jarige) tussen de middag altijd bij haar poffertjes ging eten en ze samen een liedje van Anita Meyer en Lee Towers oefenden om ooit voor ons te zingen (nooit gebeurd natuurlijk). Dat ze zo dol was op onze hondjes en verder kwam er natuurlijk van alles voorbij wat er zich in die tijd in haar en mijn leven heeft afgespeeld. En zo zijn we na zoveel jaar weer heerlijk bijgepraat. Over een paar maandjes gaan Diana en ik haar buurtje onveilig maken want een tegenbezoekje moet er toch ook dit jaar maar van komen.
Lieve Emma, bedankt voor je bezoekje, de mooie bloemen en de gezelligheid! We hebben genoten!
En we weten het allebei weer heel zeker hè Em?
Wij zijn “Forever Friends!”
de ontdekking en winnares van The Voice of Holland 2014.
Hier zingt ze een cover van BZN (nooit fan van geweest) tijdens het programma “De Beste Zangers van Nederland 2015”!
Ik hoop dat ze wint, maar dat horen we later want het seizoen is nog niet afgelopen.
“Its an Illusion”
door
“Julia Zahra”
Voor nog meer zwijmelnummers klik je HIER... deze link leidt naar Marja!
En weer was de donderdag die we thuis doorbrachten voorbij, we hebben lekker bij McDonald gegeten, dat vinden ze nog steeds erg lekker.
Op vrijdag 10 juli gingen we weer een dagje op stap, dit keer naar “Wunderland, Kalkar” in Duitsland.
Ik had kaarten besteld via Travel Bird, ja ik maak maar weer eens reclame, ik had me aangemeld voor de nieuwsbrief en die is echt de moeite waard, er staan elke keer weer leuke aanbiedingen in.
De kaarten voor “Kernie’s Pretpark” kosten normaal gesproken € 27,50 en nu € 14,95 per persoon. En dat was ook nog eens inclusief ijs, patat, frisdrank, koffie, thee, chocolademelk. Ik had er 4 besteld, dochter ging ook mee!
Om half 10 vertrokken we en zonder drukte kwamen we rond kwart voor 11 aan. Bij de kassa was het niet druk, dus we konden al snel doorlopen. Na een sanitaire stop liepen we het park in. Het was allemaal veel kleiner dan ik had verwacht, maar ja dat vond ik niet zo heel erg, veel minder lopen dan in De Efteling bijvoorbeeld, maar daar was de prijs ook naar natuurlijk.
We hadden alle 4 een ‘tatoeage’ en we hadden dus een verbintenis gemaakt met elkaar!
Er waren leuke attracties en rustig wandelden we van de een naar de ander, de meiden vermaakten zich prima. Toen ontdekten we de all-inclusive lekkernijen. Diana en ik namen een kop koffie, de meiden hadden nog geen trek en gingen even hun eigen weg. Met zijn viertjes zijn we in het ‘reuzenrad’ gegaan, mooie foto’s gemaakt vanaf de hoogte… De springkussens waren erg in trek, het labyrint ook waar de dames me gewoon in achterlieten, ik was beledigd…dat doe je toch niet met je ouwe moeder en oma?
En de achtbanen waren natuurlijk favoriet, vooral die waarin ze in een bootje werden gelanceerd en behoorlijk nat zouden worden, die hebben we dus tot het laatste bewaard. Nou ja, de foto’s en het filmpje zeggen genoeg.
Tussendoor haalden we ijsjes, frietjes (helaas bestrooid met paprikapoeder, is zeker Duits?), koffie (erg lekkere koffie gelukkig), frisdrank dat behoorlijk aangelengd was met water, maar ach het mocht de pret niet drukken.
Natalia heeft haar gezicht nog laten beschilderen en ondertussen was Maria bezig de straat te beschilderen… Het was al met al een leuke dag en zeker de moeite waard. Rustig reden we weer naar huis aan het eind van de dag, ik had het makkelijk, want chauffeur Diana deed het werk ;-). Eenmaal terug in Zeist nam Diana afscheid en ging weer naar huis. De meiden gingen om de beurt douchen en bleven lekker boven met hun tablet en telefoon. En wat een makkelijke meiden zijn het om te logeren te hebben… En wat is die WIFI toch een uitvinding!
Deze slideshow vereist JavaScript.
Op zaterdag hebben we de koffers ingepakt en Natalia had alle cadeautjes voor thuis netjes verpakt. Vroeg naar bed was de boodschap want op zondag ging om half 2 ’s nachts de wekker al. De meiden konden nog iets langer blijven liggen, maar toen ik ze riep waren ze ook snel uit de veren en in de kleren.
Om ongeveer kwart over 3 waren we op Schiphol. We hadden begeleiding bijgeboekt en we moesten een uur wachten voor ze werden opgehaald. Daarna mocht ik nog niet weg. Op Gran Canaria blijven de wegbrengers niet wachten want als er iets zou zijn, waardoor de kinderen toch weer opgehaald zouden moeten worden, zijn ze met 10 minuutjes weer op het vliegveld. Ik heb het advies dus maar opgevolgd en ben blijven zitten tot het vliegtuig was vertrokken. Dat was rond kwart voor 6.
Om 7 uur lag ik weer in bed, niet echt in staat om meteen te slapen, en als dat al lukte werd ik na een half uur weer wakker, maar toch tot half 12 in bed gebleven. Inmiddels waren de meisjes dus alweer op Gran Canaria geland. Alles was gelukkig goed gegaan. Ze waren alweer in Puerto Rico waar ze de rest van de zomervakantie zullen blijven met het hele gezin. Een soort van zomerverblijf in het Zuiden ;-).
En toen was ik weer alleen… ook weer lekker, hoewel het wel erg stil was. De volgende dag ben ik flink aan de slag gegaan, mijn huisje weer van mezelf maken en weer over tot de orde van de dag…
Op een ochtend doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar… een dode ezel.
Na de koffie gingen Rob en ik op stap naar de plek waar de El Al Boeing zich op 4 oktober 1992 in de flat Kruitberg, (ook nog K-buurt) en de flat Groeneveen, (die voor een deel is blijven staan) boorde.
Hij woont al sinds 1988 in Amsterdam-Zuid-Oost, zoals de vroegere Bijlmermeer nu genoemd wordt, met heel veel plezier trouwens en hij vertelt altijd lyrisch over ‘zijn’ Zuid-Oost. Hij is een zogenaamde 
Ik had mijn auto geparkeerd bij Winkelcentrum Kraaiennest, zo’n beetje tegenover de plek waar de oude ‘honingraatflat’ Klieverink had gestaan, waar wij gewoond hebben. We praten over de periode oktober 1973 t/m juni 1976, dus meer dan 40 jaar geleden. Deze kant van de wijk, die uiteindelijk uit zou kijken op de later te bouwen snelweg A9, bestond uit 4 zogenaamde honingraatflats 
Een man zit aan de bar naast een stotteraar.
Iris Papilio - Regenboogvlinder 