Inderdaad Tante Wil #1, ik had namelijk ook nog een Tante Wil #2, daarover later…
Echte vriendschap is heel bijzonder en dan maakt een verschil in leeftijd eigenlijk helemaal niks uit.
Ik heb zo’n vriendschap gekend! En ik heb leuke tijden meegemaakt en mooie gesprekken gevoerd met deze 35 jaar oudere vriendin die ik leerde kennen tijdens mijn eerste ziekenhuisopname.
Toen ik 17 jaar was, eind april 1968, moest ik voor een operatie aan mijn amandelen naar het ziekenhuis. Voor volwassenen is dit een vervelende en pijnlijke ingreep. Ik kwam in het toenmalige Lutherse Diakonessen Ziekenhuis, aan de Van Eeghenstraat in Amsterdam te liggen. In een 2-persoons-kamer met uitzicht op het Vondelpark. Hoe luxe kun je het hebben?
Voorkant 
Achterkant met uitzicht Vondelpark
Mijn kamergenote was 52 jaar en moest dezelfde operatie ondergaan. We raakten in gesprek over van alles en nog wat. We konden het meteen goed met elkaar vinden. Ze was getrouwd maar had geen kinderen. Ze werkte nog, als interieurverzorgster (zo noemde zij het toen al) bij een aantal bekende mensen. O.a. bij Rudi Carrell. En ze had een brede interesse, had veel gereisd en sprak haar talen.
Het was wat, die operatie en wat daar voor ellende achteraan kwam. We kregen veel waterijsjes, soep, gepureerd eten en een toetje. Eenmaal een toetje dat we allebei niet durfden te eten, namelijk rijst met bessensap… Wat denk je, al die rijstkorreltjes nestelden zich lekker in de wonden. De verpleegster die het had gebracht kreeg een rood hoofd, want zo’n toetje kon natuurlijk helemaal niet. Bij mij liep alles goed af, zij heeft nog een aantal nabehandelingen gekregen.
Ze had een Dafje en crosstje daarmee overal naartoe. Ik ben regelmatig een dagje met haar op stap geweest, hadden diepgaande gesprekken en ook lol met elkaar. Ze beschouwde me een beetje als haar dochter. En ik noemde haar Tante Wil.
Ze was ook overal bij, de verloving, het huwelijk en kwam op kraambezoek na de geboorte van mijn kinderen. Door verhuizingen zagen we elkaar niet zo vaak meer. Maar we hielden wel altijd contact en stuurden elkaar kaartjes.
En ze werd ouder en krakkemikkiger. Maar krakende wagens leven het langst zegt men toch? Dat klopte dus ook. Ze mankeerde van alles, hartproblemen, diabetes, overal artrose, reuma, kreeg operaties aan diverse organen. Ze verloor haar man, verhuisde 2 keer. We hielpen haar waar we konden. Ze belde vaak en ik draafde dan ook altijd met liefde weer op. Om op bezoek te gaan in het ziekenhuis als ze er weer eens in lag. Om te helpen met dingen en een luisterend oor te bieden. Maar ook om een feestje voor een speciale verjaardag te organiseren, heel leuk.
Wordt vervolgd…
Iris Papilio - Regenboogvlinder 