Klusvriendin…

 

Afgelopen donderdag had ik mijn vriendin Ingrid op bezoek!
Was een heerlijke dag..

Een gezellige Brabantse die ik een paar jaar geleden heb ontmoet op het vliegveld toen ik weer een keer naar Holland vloog. In de rij voor het inchecken raakten we al aan de praat en spontaan regelden we toen dat we wel bij elkaar in het vliegtuig van Gran Canaria naar Eindhoven wilden zitten. Wat een klik was dat, we zijn even oud en hebben veel gemeen bleek later. Die 4.5 uur vliegen was zo om en we zitten nog steeds op dezelfde golflengte. Heerlijk is dat!

Ze baalt ervan dat ik nu niet meer ga overwinteren, want af en toe spraken we af en gingen we samen iets leuks doen. Maar in januari, als Natalia jarig is, ga ik 2 weken bij haar logeren. Ze huurt een bungalow voor langere tijd. We vliegen samen heen dus dan begint de pret al. Dat wordt dus vast heel gezellig.

Diezelfde dag had ik nog een andere afspraak, tussen 12.30 en 16.00 uur. Er zou een monteur komen voor de jaarlijkse onderhoudsbeurt aan de CV ketel.
Ik had een kaart van die firma gekregen met daarop de afspraak, dat was geregeld via de Woningbouwvereniging.
Op die kaart staat heel duidelijk dat de monteur vrij toegang moet hebben tot de ketel. Maar er zit bij mij een ommanteling of hoe noem je dat, een ombouw, omheen. Het was zo lelijk, dat apparaat met al die leidingen etc. in het zicht. Is dus toen we hier net woonden netjes weggewerkt door Nico.
Nou, dat was wel een beetje een dingetje natuurlijk, ik ben klein – zelfs weer een centimeter gekrompen kwam ik laatst achter – en kan al helemaal niet boven mijn hoofd werken met mijn armen.
Had ik even mazzel, om kwart voor 11 kwam het mannetje (was echt een klein mannetje hoor) al en vroeg of hij al terecht kon want er was een andere cliënt niet thuis. Prima hoor, maar ik meldde hem meteen dat de CV is nog niet vrij toegankelijk was. Dus moest hij zelf maar die panelen losschroeven. Hmmm, hij was niet blij maar goed, niks aan te doen. Ik was namelijk van plan geweest dit aan Ingrid te vragen. Zij is vrij lang en ze is al heel lang alleen, waardoor ze gewend is veel zelf te doen. En ik heb dat dus echt nooit hoeven doen…

Mannetje had de 2 panelen eraf geschroefd en was druk aan het werk, we dronken koffie en hij ging weer verder. Hij zuchtte en zuchtte maar, had het duidelijk niet naar zijn zin. Daar kon ik niks aan doen natuurlijk.

Ingrid kwam en we dronken samen koffie. Mannetje had wel al gezegd.. ‘ik maak het wel los, maar u moet het zelf maar weer dichtmaken’. Ik was van plan hem een fooi te geven voor zijn hulp, maar dat heb ik nu maar niet gedaan, want hij vertrok en liet het open achter. Pfff… nou ja dacht ik, met hulp van Ingrid moet het wel lukken. Maar leuk was anders…

Natuurlijk wilde ze me helpen. Dus ’s middags na de lunch zochten we het gereedschap dat ze nodig had. Zij wist precies wat ze zocht, ik had geen idee natuurlijk, maar als ex-timmermansvrouw was er zat te vinden in die schuur. Zou je denken. Als je maar weet waar het ligt. Helaas, precies het bitje dat we nodig hadden voor de schroeven die gebruikt waren, was niet te vinden. Dus liepen we even naar de A.C.tion en kocht ik daar een setje met bitjes en een houdertje.

Thuisgekomen ging ze aan de slag… Ik sta er altijd versteld van als ik vrouwen zie klussen… Zo knap vind ik dat! En natuurlijk lukte het haar alles weer keurig dicht te maken en zo was de klus snel geklaard. En de foto’s zijn leuk! Nogmaals bedankt Ingrid!

Vraagje aan mijn mannelijke lezers…
Zouden jullie een vrouw alleen met dit ‘probleem’ laten zitten? Want dat was het wel voor mij.. Of zouden jullie je hand over je hart strijken en gewoon de boel even dichtgemaakt hebben? Ondanks het verbod van de ‘baas’?